دانلود تحقیق آمادگی جسمانی و فاکتور های آن

در زندگی ماشینی وتکنولوژی امروزی برای انجام بسیاری از کارها نیازی به فعالیت فیزیکی نیست بین 60 تا 80 درصد افراد بالغ در جوامع مختلف فعالیت جسمانی کافی ندارد.

کسب دانش درباره فعالیت جسمانی یکی از انگیزه های درونی برای شرکت در فعالیت های جسمانی است.

کسانی که با مفاهیم فعالیت های جسمانی آشنا شدند ارزش آن را بیشتر درک می کنند .

همه انسان ها نمی توانند از نظر جسمانی فعال باشند و از این فعال بودن بهره مند شوند .

فعالیت جسمانی به هر گونه حرکت بدن گفته می شود که توسط انقباض عضلات ایجاد می گردد و موجب افزایش مصرف انرژی می شود .

هر کاری غیر از نشستن و خوابیدن جزء فعالیت جسمانی به شمار می رود .

فعالیت جسمانی دامنه بسیار گسترده ای دارد و شفرد انواع فعالیت جسمانی را به دو نوع کلی تقسیم کرده است:الف)فعالیت جسمانی مربوط به کار و شغل که به فعالیت های جسمانی روزمره و مهارت های شغلی اشاره دارد و هدف آن تامین زندگی است.

مانند :خرید و حمل شیئ و بچه داری و کشاورزی و ب)فعالیت جسمانی مربوط به بازی و تفریح مانند:بازی و مسابقه و ورزش آماتور و قهرمانی .

تمرین جسمانی به فعالیت های جسمانی و حرکت های عضلانی ویژه و با برنامه منظم و تکراری گفته می شود که با هدف افزایش توانایی های مختلف جسمانی و مهارتی انجام می شود .

فعالیت جسمانی با تمرین جسمانی تفاوت دارد .

فعالیت جسمانی الزاما فعالیتی شدید و طبق برنامه نیست .

می توان از نظر جسمانی فعال بود بدون اینکه در برنامه های تمرینی شرکت کرد .

بدین منظور می توان با پیشنهادهای زیر شروع کرد : استفاده از پله به جای آسانسور و کنار گذاشتن کنترل تلویزیون و پیاده روی هر زمان که وقت دارید .

تعریف آمادگی جسمانی : کلارک در تعریف جامعی که مورد استفاده بسیاری از نویسندگان دیگر نیز قرار گرفته می نویسد:((آمادگی جسمانی عبارت است از توانایی انجام کارهای روزانه با توانمندی و چابکی بدون احساس خستگی بی مورد و داشتن انرژی کافی برای پرداختن به امور تفریحی اوقات فراغت و لذت بردن از آنها و برای انجام کارهای ضروری پیش بینی نشده ای که ممکن است در روز پیش آید )).بنابراین آمادگی جسمانی یعنی توانایی تحمل کارهای بدنی و مقاوم بودن در برابر فشارهای ناشی از کار و فعالیت بدنی (جسمانی)و تاب آوردن در برابر شرایط سخت جسمانی که فرد فاقد آن تحت چنان شرایطی دوام نیاورده و از پا می افتد .

فاکتورهای آمادگی جسمانی آمادگی جسمانی از فاکتورهای مختلفی تشکیل شده است.

این فاکتورها در دو بخش 1)وابسته به بهداشت و 2)وابسته به اجرای ورزشی جای می گیرند .

برای سلامت عمومی جامعه بخش وابسته به بهداشت اهمیت دارد اما بخش دوم در اجراهای ورزشی کار برد بیشتری دارد و ورزشکاران با توجه به نیاز رشته مربوطه از انها استفاده میکنند.در ادامه هر یک از عناصر امادگی جسمانی تعریف میشود.

الف) عناصر امادگی جسمانی وابسته به بهداشت(تندرستی) ترکیب بدن: عبارت است از درصد چربی بدن که با کاتیپر و به روش skin fold میتوان آن را اندازه گیری کرد.

استقامت قلبی عروقی: برخورداری از نوعی کیفیت که به وسیله ان قلب و تنفس میتواند به سهولت خود را با شدت فعالیت بدنی هماهنگ کند و با همان سهولت هم از خستگی بدر آید و فعالیت سنگین دیگری را شروع کند.

انعطاف پذیری: قابلیت کشیده شدن عضله ها به منظور وسعت دامنه حرکتی بیشتر برای مفاصل مربوطه.

استقامت عضلانی: توانای یک عضله یا گروه عضلانی برای تکرار یک حرکت معین و مشابه و یا اوردن یک فشار و یا نگه داری یک انقباض در مدت زمان طولانی.

لازم به ذکر است که استقامت عضلانی فقت بخشی از امادگی قلب و تنفس را تشکیل میدهد.

قدرت عضلانی: امادگی عضلانی برای وارد کردن حداکثر فشار به یک مقاومتیا مانع ثابت و یا متحرک فقط برای یک مرتبه.

ب)عناصر آمادگی جسمانی وابسته به اجرای ورزشی چابکی: توانای تقییر وضعیت سریع بدن و کنترل حرکت کل بدن.

تعادل: ثابت نگه داشتن قامت به هنگام حرکت و یا سکون است.

هماهنگی: قابلیت اجرای حرکت به طور موثر و ملایم یا به عبارت دیگر توانای به کارگیری حواس مانند استفاده از حس بینایی یا شنوایی همراه با اعضای مختلف بدن به هنگام اجرای اعمال حرکتی به منظور نرمی روانی و تلفیق حرکات است.

توان: توان یا قدرت انفجاری از حاصل ضرب قدرت در سرعت حرکت بدست میاید یا توانایی به کار بردن حداکثر نیرو در سریعترین زمان مانند تست های پرش عمودی پرش طول جفتی و پرتاب وزنه.

زمان عکس العمل: حد اقل فاصله زمانی بین کاربرد یک محرک و پاسخ بدن به آن محرک.

سرعت: کوتاهترین فاصله زمانی که شخص بتواند بدن یا قسمتی از آن را یک یا چند مرتبه در فضا به حرکت آورد.مانند سرعت حرکت شست دست و یا تعداد تکرار گام در مدت سه یا چهار ثانیه در یک دو کوتاه به عبارت ساده تر توانایی حرکت دادن سریع بدن را سرعت می گویند.

چون حدف دست یابی به بالاترین و قابلیت های جسمانی است لذا عوامل بالا را برای هر چه بهتر شدن مهارت های ورزشی و موفقیت در مسابقه و رقابت های ورزشی یاری میدهند.

ایفرد آمادگی جسمانی وابسته به بهداشت به موقعیت های بهداشتی مربوط میشود به خودی خود وجود داشته و در اثر تمرین پیشرفت می کنند یکی از جدیدترین آزمون ها برای ارزیابی آمادگی وابسته به بهداشت ارائه شده آزمون های آمادگی جسمانی است که در سال 1988 توسط ایفرد (aahperd ) ابداع شده و عبارت است از یک برنامه تربیتی و سنجش جامع که جوانان را در آمیختن ابعاد روانی حرکتی و شناختی و احساس با جریان زندگی یاری میکند .

این آزمون عبارتند از : الف)استقامت هوازی: دویدن یا پیاده روی یک مایل است .

ب)ترکیب بدنی: اندازه گیری ضخامت چربی زیر پوستی (skin fold) عضله سه سر پشت بازو و عضله دوقلوی پا است.

ج)انعطاف پذیری:خم شدن به جلو در حالت نشسته sit and reach است (به منظور اندازه گیری انعطاف عضلات کمر و پشت ران ) د)استقامت و قدرت عضلانی عبارتند از : 1)شکم (دراز و پشت اصلاح شده به طوری که دست ها به حالت ضربدری روی سینه قرار می گیرند ) 2) بالا تنه ( بارفیکس اصلاح شده یا خوابیده ).

اصول اساسی تمرین با در نظر گرفتن اهمیت ورزش در حفظ سلامتی اغلب اوقات فعالیت های جسمانی به علت صرف زمان و زحمت زیاد نادیده گرفته می شود .

برنامه تمرینی شامل تمریناتی برای رشد توانایی های فیزیولوژیکی و روانی ورزشکار است .

اصول اساسی تمرین عبارتند از : 1 ­_اصل ویژگی فردی در موقع طرح و تدوین برنامه های تمرینی باید تفاوت های فردی را مورد توجه قرار دارد .

افراد مختلف نسبت به یک برنامه تمرینی معین واکنش های متفاوت از خود نشان می دهند .

کودکان بازی می کنند نوجوانان به یادگیری مهارت های ورزشی می پردازند جوانان در ورزش آماتور یا قهرمانی تمرین می کنند میانسالان تمرینات جسمانی و ورزش انجام می دهند و سالمندان در ورزش های تفریحی شرکت می کنند .

مربیان باید در برخورد با ورزشکاران خود به عوامل زیر توجه نمایند : 1-تحمل افراد نسبت به فشار تمرین 2-عوامل ژنتیکی و آمادگی افراد 3-سن تقویمی و سن بیولوژیکی 4-نسبت استراحت به تمرین یا مسابقه 4-نسبت استراحت به تمرین یا مسابقه 5-شرایط محیطی 6-روش زندگی life style) ) 2-اصل ویژگی طبق اصل ویژگی برای آن که حداکثر استفاده نصیب ورزشکار شود برنامه تمرینی باید به طور ویژه ای مطابق با نوع فعالیتی که شخص طبعا با ان درگیر است طراحی شود .

در ضمن شناخت نوع منبع انرژی اصلی مورد استفاده در اجرای یک فعالیت معین اهمیت زیادی دارد.

3-اصل بی مصرفی طبق اصل بی مصرفی چنانچه تمرین متوقف شود و یا به طور ناگهانی کاهش یابد فواید حاصل از تمرین از بین می رود .

اکثر دستاوردهای تمرین شامل تغییرات سوخت و سازی و قلبی تنفسی و آنزیم عضله طی 4 الی 8 هفته بی تمرینی (توقف تمرین ) از بین می رود .

به هنگام بی تمرینی کاهش استقامت قلبی تنفسی بسیار بیشتر از قدرت و توان و استقامت عضلانی است .

4-اصل اضافه بارفزاینده (شدت و تکرار و مدت تمرین ) اصل اضافه بار یعنی این که در تمرینات باید از مقاومت بیشینه ای بهره گرفت و با بهبود آمادگی بدنی فرد در طول برنامه تمرین مقاومت نیز به تدریج افزوده شود .

اعمال تدریجی بار اضافی بسیار مهم است و اگر بار سریعا اضافه شود بدن قادر به سازگاری نخواهد بود .

تکرار تمرین در روزها و هفته های پیاپی می تواند فشار مثبتی را به وجود آورد که باعث بهبود ظرفیت ورزشکار برای تولید انرژی و تحمل فشار جسمانی و عملکرد ورزشی شود .

همچنین میزان سازگاری فرد با تمرینات محدود است و نمی توان بیش از ظرفیت بدن برای پیشرفت به آن فشار وارد ساخت .

به هر حال در ورزش مرز باریکی بین تمرین و تمرین بیش از حد (بیش تمرینی) وجود دارد .

تمرین بیش از حد عبارت است از تمرینی که در آن حجم تمرین و شدت تمرین و یا هر دو به سرعت و بدون پیشرفت مناسب افزایش یابد .

چنین تمرینی با حجم و یا شدت زیاد هیچ گونه سازگاری را در پیشرفت بدن و یا پیشرفت در عملکرد به وجود نمی آورد و می تواند به خستگی مزمن که همراه با تهی شدن گلیکوژن عضله است منجر شود .

افت عملکرد نیز شاخص خوبی برای این موضوع می باشد .

در برنامه های وزنه تمرینی اصل اضافه بار فزاینده با کاربرد برنامه های تکرار بیشینه رعایت می شود .

در برنامه های تمرینی شامل دویدن و دوچرخه سواری و یا شنا به جای مقدار وزنه که به عنوان وسیله اضافه بار فزاینده مورد استفاده قرار می گیرد شدت و تکرار و مدت برنامه مورد توجه قرار می گیرد .

انعطاف پذیری انعطاف پذیری به عنوان یکی از مهمترین انواع توانایی ها برای نمایش بهترین اجراء مورد پذیرش قرار گرفته است .مفاصل و خاصیت ارتجاعی عضلات عوامل تعیین کننده انعطاف پذیری هستند زیرا مجموعه انها بر دامنه حرکات تاثیر می گذارد .

انعطاف پذیری را سفت وسخت نبودن بدن تعریف می کنند .بر اساس این تعریف فلیشمن انعطاف پذیری را به دو گونه ایستا و پویا تقسیم کرد اظهار نمود که انعتاف پذیری پویا به توانایی اجرای حرکت های تند و تیز بدن که تکرار ان موجب نرمی عضلات می شود مربوط است .همچنین در سال 1968 هولاند اظهار داشت که انعطاف پذیری واژه درستی نیست و به جای آن واژه روانی حرکت و دامنه حرکت را پیشنهاد کرد .

انعطاف پذیری جنبه عمومی ندارد و تقریبا یک توانایی ویژه محسوب می شود که برحسب نیاز های حرکتی هر ورزش میزان آن متفاوت است .

بر اساس نوشته های مربوط به انعطاف پذیری میتوان سه روش اصلی برای توسعه و بهبود میزان انعطاف پذیری مشخص کرد : .کشش فعال {روش ایستا و روش پویا (لنگری )} در سال 1974 دوریس اظهارداشت که حرکت های کششی به رئش ایستا در مقایسه با روش تابی مزایای بیشتری دارد .

.کشش غیر فعال (با همکاری فرد دیگر ) .

روش کشش ترکیبی (روشp.n.fیا((تسهیل عصبی عضلانی گرینده های عمقی )) ) ورزشکار باید پس از اجرای یک حرکت کششی ناکامل یک گروه عضلات (به مدت 6 ثانیه)آنها را شل کند .در مرحله دوم همان عضله را 6 ثانیه به حالت انقباض در آورد و سپس 2 ثانیه دیگر عضلاتش را شل کند .در مرحله سوم کشش کامل را به مدت 6-8 ثانیه انجام دهد .توصیه می شود که تمرین در این وضعیت 1-3بار تکرار گردد .معمولا فیزیوتراپ ها با این روش عضله آسیب دیده را مداوا می کنند و طول آن را به حالت قبل از آسیب دیدگی می رساند .

توصیه هایی برای بهبود انعطاف پذیری 1 -پیشنهاد می گردد تقویت و گسترش انعطاف پذیری از سنین پایین شروع شود ولی می تواند می تواند در تمام رده های سنی تقویت شود .

2-تمرین های کششی موثر باید به آرامی و با ملایمت انجام شود تا جایی که دردی احساس نشود و پس از حدود 7-8 ثانیه عضلات را به ارامی شل کنید .

3-تمرینهای کششی را حداقل 8-10 دقیقه پیش از هر جلسه تمرین یا مسابقه انجام دهید .

4-عضلات و رباط ها یی را به کشش وادارید که قصد دارید در حین تمرین یا مسابقه از آن استفاده کنید .

5- تمرینهای کششی از سفتی و کوتاه شدن عضلات که در اثر بالا رفتن سن به وجود می آید جلوگیری می کند.

6- توصیه اکید می شود که از به کار بردن تمرینات تقویت و گسترش انعطاف پذیری در شرایط خستگی خودداری شود .

فعالیت بدنی و جوانان فعالیت بدنی منظم برای جوانان فوائد جسمی،روحی و اجتماعی مهمی از نظر بهداشت و سلامت به همراه دارد.تمرین های