بد نیست که یه توضیحی در مورد نحوه نام گذاری جدید اینتل بدم امیدوارم خوشتون بیاد .
تمام مطالب این رو من از سایت xbitlabs ترجمه و ویرایش کردم که باید خیلی بیشتراز این میشد اما سربازی نمی ذاره .
سوکت 775
سوکت جدید اینتل که سوکت T هم نامیده می شود .
تفاوت اصلی ظاهری این سوکت با سوکت قبلی اینتل که در نگاه اول مشهود است اختلاف بسیار زیاد بین پینهای اتصال چیپ و مادربورد هست که از 478 به 775 عدد ارتقا پیدا کرده است.
lga775 هیچکدام از پینهای متعارف دیگر سی پی یو ها رو نداره در عوض در کف صاف اون تعداد بسیار زیادی نقطه به چشم می خورد.پینهای اتصالی لازم بجای سی پی یو بر وری مادر بورد تعبیه می شود .
این چیپ در جای خود بوسیله مکانیزم قفل داری که نسبت به انواع قبلی کارآیی بهتری دارد در جای خود محکم می شود .
این سازوکار به یوزر اجازه میدهد که بدون اینکه فشار بیجایی به سی پی یو و سوکت بیاورد آنها را در جای خودش نصب کند.
با اضافه شدن تعداد پایه های سی پی یو (این سوکت نسبت به سوکت قبلی 62% بزرگتر شده) دراین خانواده پردازنده آپشنهای بیشتری برای طراحی در دست تیم طراحی اینتل قرار می گیرد.
در این سوکت اولین سطح تماس الکتریکی افزایش پیدا کرده که منجر به دو برابر شدن خطوط اصلی انتقال نیرو به چیپ شده است.
به عبارت دیگر هر منطقه خاص از پردازشگر با فاصله کمتری به لاین نیروی مورد نیاز و خط انتقال اطلاعات خود وصل می شود و الکترونها برای نفوذ به ترانزیستورهای پنهان در سطوح بعدی تراشه فاصله کمتری را طی میکنند .
پایه های بیشتر باعث کاهش فشار بار برروی گذرگاهها شده(مثلا اگر تعداد درهای یک سالن بیشتر باشد فشار در گره ها یا همون درها در هنگام ورود و خروج کمتر می شود) درمجموع مقاومت الکتریکی درهرترانزیستور پایین می آید(چون ترانزیستورهای بیشتری از حالت سریال به پارالل سویچ می شوند) و با کم شدن انحراف ناشی از مقاومت ...
انتقال الکترون در مجموعه ای با بیش از 10 ملیون ترانزیستور روانتر و مطمئن تر صورت می گیرد در نتیجه ترانزیستور ها می توانند در ولتاژهای اسمی پایینتری کار می کنند و ولتاژ کمتر یقیننا مصرف نیروی کمتری را به همراه خواهد داشت.
پس این روش(اضافه کردن پایه ها) کمک به حل دو مشکل بزرگ می کند : اول اینکه مقدار بسیار زیادی در نیرو صرفه جویی میشود و نیز تولید حرارت چیپ پایین می آید(هرچند که در ابتدا برای خوشحالی زود بود چون تراشه های جدید با این معماری چندان هم خنک از کار در نیامدند اما رفته رفته و با اصلاحات صورت گرفته قابلیتهای این کوچ سوکتی نمایان شد و دماهای پردازنده ها پایین آمد).
دوم اینکه :از آنجا که اضافه کردن پایه ها پایداری بیشتر پردازنده در فرکانسی پردازشی بالاتر(کلاک سی پی یو) را در پی خواهد داشت .
بنابراین سوکت lga775 یک پیش زمینه مطمئن را برای حرکت به سمت باسهای سریعتر فراهم میکند و دست طراحان در این زمینه باز خواهد بود .
معماری بر پایه lga775 باسهای تا 1066 مگاهرتز و بالاتر و پهنای باندی تا 8.5 گیگ راتضمین می کند.
به همین دلیل به نظر میرسد که عمر این سوکت کمتر از سوکت 478 نباشد .اینتل قصد دارد که تمام سی پی یو های جدید دسکتاپ خود در 2 سال آینده را (مثل دوهسته ای ها) را بر روی این سوکت ارائه دهد و lga775 حداقل تا سال 2006 دستخوش تغییر نخواهد شد.پیشبینی می شود که بعد از سال 2006 هنگامی که تکنولوژی 65 نانومتری در سیستمهای دسکتاپ جای خود را باز کرد طراحان اینتل سوکت جدیدی برای پشتیبانی از آن ارائه دهند.
دوم اینکه :از آنجا که اضافه کردن پایه ها پایداری بیشتر پردازنده در فرکانسی پردازشی بالاتر(کلاک سی پی یو) را در پی خواهد داشت .
به همین دلیل به نظر میرسد که عمر این سوکت کمتر از سوکت 478 نباشد .اینتل قصد دارد که تمام سی پی یو های جدید دسکتاپ خود در 2 سال آینده را (مثل دوهسته ای ها) را بر روی این سوکت ارائه دهد و lga775 حداقل تا سال 2006 دستخوش تغییر نخواهد شد.پیشبینی می شود که بعد از سال 2006 هنگامی که تکنولوژی 65 نانومتری در سیستمهای دسکتاپ جای خود را باز کرد طراحان اینتل سوکت جدیدی برای پشتیبانی از آن ارائه دهند.
نامگذاری سی پی یو ها: اینتل اعلام کرده که هدف اصلی از نامگذاری جدید کمک به آندسته از خریداران غیر حرفه ای است که تخصصی در این زمینه ندارند زیرا درحقیقت محصولات اینتل مشتمل بر جند خانواده پردازنده با خصوصیات ریشه ای متفاوت است روش سنتی که تا اکنون مورد استفاده بود نامیدن بر اساس فرکانس کاری پردازنده بود که گمراه کننده است .مثلا امروزه اینتل چندین دسته پردازنده متفاوت ارئه می کند که در زیر به تعدادی اشاره میکنم : این پردازنده مبتنی بر تکنولوژی 130 نانومتریبا هسته گالاتین و مجهز به 2مگا بایت کش ال 2 .
این پردازنده یکی از قوی ترین تراشه های دسکتاپ در ارائه ماکزیمم بازدهی است و انواع فرکانسی 3.2 و 3.4 و دارای باس 800 و پشتیبانی از تکنولوژی HT .
این پردازنده کیفیت عملکرد بسیار مطلوبی دارد هرچند که قیمت آن در حدود 1000 دلار است.
Intel P4 یک گروه بزرگ و کلی .پردازنده مبتنی بر تکنولوژی 130 نانومتری با هسته NorthWood و با 512 یا 1024 کیلو بایت کش و یا با تکنولوژی 90 نانومتری با هسته Prescott به همراه 1024 کیلو بایت کش و با پشتیبانی از باس 533 یا 800 و فن آوری HT .این مدل شایع ترین مدل اینتل است.
این اسم برای P4 ساده شده بکار میرود(به منظور کم کردن هزینه) استفاده می شود گرچه این پردازنده از هسته NorthWood بهره می برد ولی کش آن تنها 128 کیلو است و غالبا از فن آوری HT پشتیبانی نمی کند باس این پردازنده 400 است که به این علت کاآیی این پردازنده کم شده و حتی نوع 2.8 آن از یک پردازنده 2.4 باس 800 ضعیفتر عمل می کند.
این پردازنده بر پایه هسته Prescott بنا شده و کش آنها 256 و باس 533 و از HT پشتیبانی می کنند و به عنوان پردازنده ارزان قیمت شناخته می شوند.
بدیهی است این تعداد انواع پردازنده مخصوصا اینکه از همه آنها می توان مدلهایی با سرعت مشابه یافت برای عموم بسیار سردرگم کننده است .
به مثال زیر توجه کنید: Pentium 4 2.8 Northwood with 533MHz bus Pentium 4 2.8A on Prescott core with 533MHz bus Pentium 4 2.8C on Northwood core with 800MHz bus and Hyper-Threading support Pentium 4 2.8E on Prescott core with 800MHz bus and Hyper-Threading support Celeron 2.8GHz with 400MHz bus and 128KB L2 cache Celeron D 2.8 with 533MHz bus and 256KB L2 cache دقیقا به همین دلیل اینتل تصمیم گرفت از نوع جدید نامگذاری استفاده کند .
در این نامگذاری تراشه : با یک عدد 3 رقمی که معرف معماری پردازنده است + سرعت پردازنده + FSB + حافظه کاشه پردازنده +تکنولوژی های اضافه(مانند HT) این نامگذاری بسیار شهودی خواهد بود و حتی کابران آماتور هم براحتی می توانند از آن استفاده کنند .
در مجموع پردازنده های اینتل درسه سری دسته بندی خواهد شد : 7XX و 5XX و 3XX درست مانند خریدن یک اتوموبیل BMW که سری 7 آن بالاترین کیفیت و سری 5 با کیفیت خوب و قیمت مناسب و سری 3 ارزان قیمت .
البته این نوع نامگذاری از سری جدید پردازنده های اینتل آغاز شده و فقط برای مدلهای دسکتاپ و موبایل کاربرد دارد.
پردازنده های سرور اینتل مانند Xeon و یا ایتانیوم همچنان با سرعت ساعتشان نامیده می شوند .
جدول زیر دسته بندی این پردازنده ها را به ترتیب نشان می دهد: پنتیوم ، نسل پنجم پردازنده های شرکت اینتل دارد به آرامی به پایان خود نزدیک می شود.
پنتیوم که در سال 1993 پس از پردازنده های 486 به بازار معرفی شد در ابتدا قرار بود 586 نام بگیرد ولی به دلیل اینکه از نظر حقوقی ثبت اعداد به عنوان نام تجاری ممکن نیست و اینتل نمیخواست رقبا بتوانند نام گذاری مشابهی برای محصولات خود داشته باشند نام آن را به پنتیوم تغییر داد.
( که این کار موجب شد رقیب بزرگ اینتل یعنی ای.ام.دی نام محصولات خود را به K5,K6 و Athlon تغییر دهد).
مهم ترین تغییرات پنتیوم نسبت به 486 شامل معماری ابر اسکالار -Superscalar - ( که به پردازنده اجازه می دهد در یک چرخه بیش از یک دستور العمل را اجرا کند) ، باند 64 بیتی اطلاعات و مجموعه دستور العمل های MMX بود.
پنتیوم عملا سالهاست که تنها پردازنده CISC مطرح جهان است و این در حالی است که تمامی رقبای آن یعنی Sparc, Mips,Alpha,PowerPC از معماری مدرن تر RISC استفاده می کنند.
البته پنتیوم های مدرن نیز در هسته اصلی خود دستور العمل ها را از سیسک به ریسک تبدیل می کنند.
پنتیوم نقطه ضعف های دیگری نیز نسبت به رقبای خود دارد که از جمله میتوان مصرف بالا، تولید حرارت زیاد، استفاده از دستورالعمل های 32 بیتی (رقبا همگی 64 بیتی هستند)و نیاز به فرکانس بالا برای رقابت با سایر پردازنده های هم نسل خود را نام برد.
در واقع این که پنتیوم به سرعت به پایان زندگی خود نزدیک می شود کاملا قابل پیشبینی بود.
در واقع سالهاست که اینتل پردازنده های مدرن 64 بیتی خود به نام ایتانیوم را به عنوان جایگزین پنتیوم و برادر پرقدرت تر آن یعنی -Xeon- به مشتریان پیشنهاد می کند.
پس این سوال به ذهن میرسد که خوب پس حالا که مردم به زودی پنتیوم های خود را به ایتانیوم ارتقا خواهند داد و همه چیز به خوبی تمام خواهد شد چه جای نگرانی است و چرا باید این مطلب را بخوانیم؟
پاسخ خیلی ساده است: اگر به اطراف خود نگاه کنید هیچ اثری از پردازنده های ایتانیوم نمی بینید.
در واقع فروش ایتانیوم مانند قدرت محاسباتی و بازده آن بسیار پایین تر از سطح انتظار بوده است.
پروژه ایتانیوم از زمان تولد تا به حال دچار مشکلات زیادی بوده است به شکلی که اگر اینتل ایتانیوم را رها کند هم جای تعجب زیادی نخواهد بود.
سوای فروش ضعیف و قدرت پردازش ناکافی نه تنها در مقایسه با رقبای مانند اولترا اسپارک و پاور پی سی ، حتی در برابر محصولات خود شرکت یعنی پنتیوم 4 و زئون نیز قابل قبول نبوده است، اینتل اولین ضربه را از رقیب هوشمند خود یعنی ای.ام.دی زمانی خورد که مجبور شد معماری 64 بیتی خود را رها کند و پردازنده هایش را با معماری موسوم به AMD64 ادونسد میکرو دیوایسز بسازد.
در این مورد خاص کلک همیشگی گمراه کردن مردم و رسانه ها با نامگذاری های پیچیده نیز مانند ماجرای پردازنده های Pentium M و کمپین تبلیغاتی Centrino که باعث شده بیشتر مردم فکر کنند سنترینو یک پردازنده است نگرفت و عموم جامعه آی تی امروزه می دانند که معماری EM64T اینتل درواقع همان AMD64 ای.ام.دی است که نامش عوض شده تا کسی متوجه نشود که اینتل دارد عملا از تکنولوژی شرکت رقیب اش درس می گیرد.
ضربه دوم کاری به پردازنده ایتانیوم شکست فروش آن در بازار ایستگاه های کاری بود و این در زمانی اتفاق افتاد که اچ.پی ایستگاه های کاری ایتانیوم خود را از بازار خارج کرد.
(برای اینکه متوجه عمق فاجعه شوید توجه شما را به این نکته جلب می کنم که90 در صد فروش ایتانیوم متعلق به اچ .پی بود) شکست های پی در پی ایتانیوم در برابر موفقیت های پی در پی ای.ام.دی که عملا از زمانی که پردازنده های اتلون را وارد بازار کرده تا به حال تغییر استراتژی خاصی نداشته بسیار قابل توجه است خصوصا اگر "نقشه راه" پردازنده های پنتیوم را نگاه کنید تا متوجه شوید اینتل چند بار در معماری پردازنده های خود تغییر عقیده داده است: استراتژی اول اینتل : از Pentium Pro به Pentium III به Pentium M ( میتوان آن را مسیر سنترینو نام گذاری کرد ) این مسیر پردازنده های خنک، با فرکانس پایین و کم مصرف اینتل است.
(توجه کنید که چطور اینتل دارد پردازنده های سرور و لپتاپ خود را یکی می کند.
استراتژی دوم اینتل : از 386 به 486 به پنتیوم 1 و 2 به پنتیوم 4 ( که می توان آن را مسیر پنتیوم 4 نام گذاری کرد) این مسیر پردازنده های پر مصرف، گرم و با فرکانس های بالا اینتل است که با رسیدن به سقف 4 گیگاهرتز از رده خارج خواهد شد.
استراتژی سوم اینتل : ایتانیوم 1 ، ایتانیوم 2، ایتانیوم 3 خلاصه اینکه پردازنده های مربوط به استراتژی 2 به بن بست فنی رسیده اند