دانلود مقاله قرآن شناسی

مقدمه
بنام خدا
هر پیامبری برای اثبات پیامبری خود معجزه یا معجزاتی داشته است.

واژه «معجزه» به معنی: ناتوان کننده است.

و به معجزات انبیاء به این خاطر معجزه اطلاق شده که دیگران نمی توانسته اند مانند آن انجام بدهند و شکست می خورده اند.

نوع معجزه یا معجزات هر پیامبری به شرایط دوران وی بستگی داشته است.

مثلاً دوران حضرت صالح مردم کوه می تراشیده اند و در آن ساختمان می ساخته اند.

به این خاطر معجزه وی شکافتن کوه و درآوردن شترِ زنده از آن بوده است.

دوران حضرت سلیمان عصر آهنگری و ریخته گری بوده است.

به این خاطر یکی از معجزات حضرت سلیمان کار با آهن بوده است.

وی آهن را بدون اینکه حرارت بدهد ذوب می کرده و بدون اینکه قالب ریزی کند اسباب و وسایل و قطعات ظریف و پیچیده می ساخته است (یعنی با دست آنها را شکل می داده است).

موسی در دوران سحر زندگی می کرده است.

و معجزات وی متناسب با کار ساحران بوده است.

مثلاً چوب را اژدها می کرده یا از زمین چشمه جاری می کرده است.

دوران حضرت عیسی عصر پزشکی بوده است.

به این خاطر معجزات وی در کادر مسائل پزشکی بوده است.

وی نابینا را با یک لمس بینا می کرده، و بیماری پیسی مادرزادی را با یک لمس شفا می داده، و مرده را زنده می کرده است.

دوران حضرت محمد (که بعد از وی نیز شامل می شود) عصر علم و ادبیات بوده است.

به این خاطر معجزه وی در زمینه علم و ادبیات بوده است.

و اولین واژه ای که بر محمد نازل شده نیز واژه «اِقرأ» بوده است که فعل امر از قرائت است.

قرائت در اصل بمعنی: بترتیب چیدن و پیش رفتن است.

در معنی دوم خود از جمله بمعنی: خواندن بکار رفته است (که در خواندن حروف و واژه ها بترتیب چیده می شوند).

و قرائت نیز بطور ضمنی و تلویحی و توضیحی به معنی: آموختن، مطالعه کن، با سواد شدن، و مفاهیمی از این قبیل بکار رفته است (چنانکه در زبان فارسی نیز چنین است.

یعنی وقتی می خواهیم به کسی بگوئیم: با سواد شو، با فرهنگ شو، بیاموز، تحصیل کن، و مواردی از این قبیل، می گوئیم بخوان!).

بنابر این اولین واژه ای که به محمد وحی شده نیز مربوط به علم و ادبیات بوده است.
و معجزه بودن قرآن به این معنی است که کسی نمی تواند کتابی مانند آن بنویسد.

یعنی علومی که در قرآن آمده ارتباطی به سواد خواندن و نوشتن داشتن یا نابغه بودنِ ندارد، که یک یا چند نفر باسواد یا نابغه بتوانند بنشینند و مانند آن بنویسند، بلکه علوم آن یا تلسکوپی است یا میکروسکوپی، یا برای رسیدن به آنها نیاز به فرستادن زیر دریائی دراعماق چند کیلومتری اقیانوسها است، یا نیاز به داشتن هواپیما و پرواز نمودن است، و یا سایر دستگاههای دیگرِ امروزی، و یا نیاز به داشتن انبوهی از اطلاعات علمی امروزی که غالباً با دستگاه و در آزمایشگاهها بدست آمده اند می باشد.
البته کمی از علومی که در رده نظریه پردازیهای بشر است نیز در قرآن وجود دارد که برای تصحیح اندیشه های مسلمانان و دور کردن آنها از نظریه های نادرست آن روز بوده است.

ولی باز هم گفته شدن آنها از طرف قرآن و از طرف انسان دقیقاً یکی نیست.

مثلاً کسی که گفت زمین به دور خورشید می گردد بر این مبنی این حرف را زد که با تلسکوپ دید که سیاره زهره بدور خورشید می گردد نه بدور زمین.

و یا کسی که گفت خشکی های زمین از هم جدا و دور شده بر این مبنی این نظر را داد که نقشه زمین را در دست داشت و دید که قاره ها تقریباً به هم منطبق هستند.

ولی قرآن که در سوره زُمر گفته زمین حرکت می کند یا خشکی های زمین از هم دور برده شده، هیچ زمینه ای برای گفتن آن در 1400 سال پیش وجود نداشته است.

به طور خلاصه ما در این تحقیق قصد داریم که به شما دوستان عزیز نشان دهیم که حرف هایی که در قرآن آمده است حقیقت دارد.

و ما انسانها حال به این نتیجه رسیده ایم ، پس بیایید که به قرآن توجه کنیم .

امیدوارم این تحقیق برای شما دوستان عزیز مفید باشد.
به طور خلاصه ما در این تحقیق قصد داریم که به شما دوستان عزیز نشان دهیم که حرف هایی که در قرآن آمده است حقیقت دارد.

امیدوارم این تحقیق برای شما دوستان عزیز مفید باشد.

سـتـارگـان فـاصـلـه سـتـارگان «به فواصل ستارگان سوگند یاد می کنم ــ سوگندی که وقتی فواصل را دانستید سوگند بسیار بسیار بزرگی خواهد بود ــ که این قرآن قرآنِ پرباری است».

(اگر «لا» بر سر فعل اُقـسِمُ برای نفی باشد شاید به این خاطر باشد کـه ستارگان در آن جائی که ما آنها را می بینیم نیستند بلکه بر اثر کج شدن مسیر نور تحت تأثیر نیروی جاذبه، ما آنها را در جای دیگری می بینیم.

و هـمینطور به این خاطر که برخی از ستارگانی که آنها را می بینیم فعلاً وجود ندارند بلکه هزاران و میلیونها سال پیش مرده اند و ما فقط نور آنـهـا را می بینیم.

ولی «لا» ظاهـرا حرف تأکید است).

نکات آیات: 1ــ فواصل میان ستارگان سرسام آور است.

2ــ روزی انسان فواصل ستارگان را اندازه خواهد گرفت و آنها را خواهد دانست.

3ــ قرآن کتاب پرباری است.

1ــ فواصل میان ستارگان سرسام آور است: در زمان محمد انسان می دانسته که ستارگان خیلی از ما دور هستند.

ولی اینکه فـاصله آنها بسیار بسیار زیاد است (یعنی سرسام آور است) طبعاً کسی چیزی نمی دانسته است.

(بسیار بسیار بزرگ بودن سوگند در آیه، بمعنی: بسیار بسیار دور بودن ستاره ها است).

ـــــ فاصله خورشـید تا نزدیکترین ستاره تقـریباً 4 سال و 4 ماه نوری است.

یعنی نور که 300000 کیلو متر در ثانیه می رود، 4 سال و4 ماه طول می کشد تا به آن ستاره برسد.

ـــــ سیروس کـه یکـی از نزدیکترین ستاره ها به خورشید است 8،7 سال نوری دور است.

نوری که ما از آن می بینیم تقریباً 9 سال پیش آن ستاره را ترک کرده است.

مواقع نجوم بمعنی فاصله ستاره ها نسبت به همدیگر نیز هست.

چنانکه در تصویر میبینیم ما آنها را نزدیک بهم می بینیم، در حالیکه اینطور نیستند.

بلکه فاصله های سرسام آوری از هم دارند.

2ــ روزی انسان فواصل ستارگان را اندازه خواهد گرفت و آنها را خواهد دانست: فعلاً انسان فواصل ستارگان را اندازه گیری می کند و آنها را می داند.

شلیک شدن یا شلیک کردن ستاره « وآسمان نزدیک (نزدیکترین آسمان) را با ستارگان آراسته نمودیم و همینطور آنها را شلیکی به شیطانها قرار دادیم».

نکات آیه: 1ـــ آسمانی که می بینیم آسمان نزدیک به ما است: در عـلـم نـجـوم زمان محمد سـتـارگـانی کـه بـا چـشـم دیـده می شدند نهایت مرز هستی بودند.

در حالیکه قرآن ستارگانی که می بینیم را در آسمان نزدیک به ما قرار می دهد.

و این به معنی است که هـسـتی خـیلی فـراتـر از آنچه کـه ما آنـرا با چشم می بینیم هست.

و این نیز چیزی است که امروزه در عصر تـلـسکـوپ درستی آن به اثبات رسیده است.

2ـــ ستارگان به شیطانها شلیک می شوند: در رابـطـه با شیطانهای مورد نظر آیه ما فعلاً چیزی نمی دانیم ولی در رابطه با اینکه آیـه می گوید: ستارگان شلیک می شوند" درست است.

انسان فعلاً با تلسکوپ عکسهائی از ستارگان گرفـته که: منفجر و شلیک می شوند، یا در بخشی از آنها انفجاری رخ می دهد و توده های گاز و مواد مذاب دیگر از آنها شلیک می شوند.

سال 1987 ستاره شناسان انفجار یک ستاره در یکی از کهکشانها را مشاهده کردند (تصویر).

این ستاره 170000سال پیش منفجر شده.

تصویری که می بینیم نیز مربوط به وضعیت آن در چند سال پس از انفجار آن است.

مخفی های پاک کننده فضا «سوگند یاد می کنم به آنکه در هم شکسته و پنهان می شود ـــ آنکه سطح را پاک میکند».

«خُنُوس» بمعنی: پنهان شدن (ناپدید شدن) ناشی از خواری یا شکست یا در هم شکستن یا احساس کوچکی در برابر کسی است.

(«اِختفاء» بمعنی: پنهان شدن بمعنی ناشناخته بودن جای چیزی است ـ «غَیب» بمعنی: پنهان شدن از دسترس دیدِ چشم ـ «غُرُوب» بمعنی: پنهان شدن از دید در دوردست است ـ « تواری (توارا)» بمعنی: پنهان شدن ناشی از شرم نمودن است ـ و «اُفُول» بمعنی: آغاز به پنهان شدن نمودن است).

«کَنس»: بمعنی رُفتن و جارو نمودن است، و کُنَّس بمعنی چیزی است زیاد می روبد و جارو می کند.

«خُنّس» چیزی است که درهم شکسته و پنهان می شود.

و آنچه در هم شکسته و پنهان می شود و پیرامون خود را جارو میکند (می مکد) ستاره هائی هستند که در هم شکسته می شوند و به سیاه چاله تبدیل می شوند و پیش از این نیز به آنها پرداختیم.

این چاله ها با بلعیدن یا مکیدن هر آنچه از نزدیکیهای آنها رد بشود (چنانکه در آیه مطرح شده) با جارو نمودن آنها، سطح فضا را پاک می کنند.

(در زبان علمی هم پاک کننده نامیده میشوند.

Super giant vacuum cleanes ) ستارگان نیز تابع قانون هستند «همینطور ستارگان نیز به فرمان او تابع قوانین هستند».

در زمان محمد کسی نمی دانست که ستارگان نیز تابع قوانین طبیعت هستند.

ستارگان نیز مدار دارند، نیروی جاذبه دارند، متولد می شوند و می میرند.

و این از علوم عصر ما است.

مـنـظـومـه شـمـسـی آفرینش منظومه شمسی «آیا آفرینش شما مشکل تر است یا منظومه شمسی؟

جوانب آن را بهم آورده غلظت آنرا بالا برد و آنرا ساخت ـــ و شب و روز را برای آن درست کرد»!

« زمین و سیارات را نوآوری نمود».

(واژه «سَـمْـک» به معنی: غـلظت و تراکم و کـلـفــتیِ بهـم برآمده است.

یعنی جمع و جور و کلفـت و متراکم شده.

و واژه «رَفع» در آیه نیز به معنی: "بالا بردن و افزایش دادن" است که از معانی آن است).

نکات آیات: 1ــ بالا بردن غلظت منظومه شمسی و درست کردن آن.2ــ مرده بودن و دوباره پا گرفتن منظومه شمسی.

3ـــ درست کردن شب و روز برای منظومه شمسی.

1ــ بالا بردن غلظت منظومه شمسی و درست کردن آن: مـنـظـومـه شمسی ما که حدوداً 5 میلیارد سال عمر دارد در ابـتدا ابر بوده که شامل دود و گاز و خاکستر و غبار و برخی عناصر بوده، و در فضای منظومه شمسی پراکنده بوده است.

بعد بادی که ظاهراً مـوج ناشی از انـفـجار سـتـاره ای بـوده ابعاد و جوانب آن را بهم آورده و مـنـظـومـه شـمـسی بصورت یک دیسک در آمده بوده که بدور خود می چرخیده است.

بعد در قـسـمـت مرکزی آن ابر که کلفـت تر بوده، نـیروی جاذبه مـواد بیشتری را جـذب نـمـوده و در آن ناحیه متراکم گرمای لازم برای ایجاد واکنشهای هسته ای فراهم گشته و خـورشـیـد شکـل گرفـتـه است.

و در اطراف آن حـلـقـه هـای دیگری از گاز و غـیره به چرخش در آمده که رفـته رفـته به کره های بزرگتری تبدیل شده اند که همان سیارات فعلی منظومه شمسی باشند.

(در رابطه با پیدایش منظومه شمسی چندین نظریه وجود دارد و ما طبعاً آنکه با آیات قرآن می خواند را می گیریم).

در سوره انبیاء آیه 56 می خوانیم: «رَبُّـکُـمْ رَبُّ السَّـمـواتِ وَ الْاَرْضِ الـَّـذی فـَطـَرهُـنَّ = آفریدگار شـما آفریدگار سیارات و زمین است که آنها را از درون (از مرکز) درست کرد»!

« فـطـر» از جمله به معنی: "از درون و مرکزیت خود برآمدن، شکل گرفـتن، و درست شدن" است.

هر کره ای نیز وقتی می خواهد درست بشود، در ابتدا در مرکز آن نیروی جاذبه آغاز به جذب مواد بدور خود می کند و رفته رفته بزرگ و بزرگ تر مـی شود و به این شکـل کره شکل می گیرد.

2ــ مرده بودن و پا گرفتن منظومه شمسی: کسانی که به خدا معتقد نبوده و نیستند از جمله می گفـته اند و می گویند که: وقـتی مـا می میرویم دیگر زنده نمی شویم.

خدا زنده نمودن موارد گوناگونی را در قرآن برای آنها مـثال زده است.

در ایـنجا زنده نـمـودن مـنظـومه شمسی را مثال زده و گـفـته: آیا آفـرینش شما مشکـل تر است یا منظومه شمسی؟

این به این معنی است که مـنـظـومـه شمسی مرده بوده و دوباره به حیات و زندگی برگردانده شده است.

و در آیه 101 سوره انعام نیز گفته که خدا بدیع زمین و سیارات است.

بدیع بمعنی: نوساز، نوآور، نوین پرداز و مواردی از این قبیل است (هم خانواده واژه «ابداع» است).

و این موضوع از جنبه ضمنی و تلویحی به این معنی است که زمین و سیارات پیش از این چیزِ دیگری بوده اند و وضعیت فعلی آنها، شکل نوآوری شده آنست.

مـنـظـومـه شمسی در واقـع در اصـل جـرم و انرژی مربوط به لاشه یک ستاره بسیار بزرگ غول آسائی بوده که مرده و لاشه آن بصورت ابر در فضای مـنظومه شمسی پراکنده شده بوده است.

و منظومه شمسی فعلی نوآوری آن است.

3ـــ درست کردن شب و روز برای منظومه شمسی: منظور از شب و روز درست کردن برای منظومه شمسی شب و