دانلود مقاله تاریخچه رئال مادرید

نام رسمی: رئال مادرید



سال تاسیس: 1902



رئیس باشگاه: رامون کالدرون



نایب رئیس باشگاه : خوسه لوئیز لوپز سررانو



رئیس افتخاری: آلفردو دی‌استفانو


استادیوم: سانتیاگو برنابئو

(78 هزار نفری)


زمین تمرین: سینداد دپورتیوا



حامی مالی:
Bwin



طراح لباس: آدیداس




لباس اصلی: سراسر سفید با خطوط آبی و سرشانه




اسامی مستعار: سپیدها، ققنوس‌ها، وایکینگ‌ها و کهکشانی‌ها




اسطوره همیشگی:رائول گونزالس بلانکو و زین الدین زیدان




هوادارن ویژه: ژنرال فرانکو
(دیکتاتور اسبق اسپانیا، خوان کارلوس ،پادشاه اسبق اسپانیا(

قهرمانی لالیگا:



30 بار، اولین بار در سال (32-1931) و آخرین بار در فصل (2006-2007(



قهرمانی جام حذفی:



17 بار، اولین بار (5-1904) آخرین بار در فصل (93-1992)



افتخارات اروپایی:



قهرمان جام قهرمانی اروپا:
(لیگ قهرمانان 9 بار)، اولین بار در فصل (56-1955)، آخرین بار در فصل

(2002-2001) قهرمان جام یوفا: 2 بار در سال‌های (86-1985) و (85-

1984) قهرمان جام بین قاره‌ای: 3 بار در سال‌های (2000-1960)

















نگاهی کوتاه به اسطوره های باشگاه






1.

آلفردو دی ‌استفانو (پیکان طلایی)



اگر فوتبال باشگاهی را دنیایی متفاوت از فوتبال ملی بدانیم، آلفردودی‌استفانو در

رده‌بندی بهترین فوتبالیست‌های قرن بعد از پله قرار داشت، او به دلیل مصدومیت

فرصت خودنمایی در جام‌های جهانی نیافت اما پنج بار پیاپی رئال را قهرمان اروپا

کرد و نخستین بازیکنی بود که دو بار پیاپی توپ طلایی را صاحب شد.

او در سه

باشگاه معتبر دنیا نظیر ریورپلاته، بارسلونا و رئال مادرید بازی کرد.

اما مساله

ملیت او بسیار مبهم است.

او در سال 1926 در یک خانواده ایتالیایی در بوینوس

آیرس متولد شد و بعدها از آرژانتین به اسپانیا رفت و تبعه این کشور شد.

او

بهترین گلزن تمامی رقابت‌های اروپایی محسوب می‌شود.

دی‌استفانو امروز رئیس

افتخاری باشگاه به شمار می‌رود.

دوره حضور وی در رئال به عنوان بازیکن

(1966-1954) و به عنوان مربی (83-1982) و (91-1990) می‌باشد



2.فرانتس پوشکاش «گلزن رؤیایی«

پوشکاش نابغه چپ پای مجار که از نوجوانی عضو سواره نظام مجارستان شده

بود، در 18 سالگی نخستین بازی ملی‌اش را مقابل اتریش انجام داد و پس از یک

دهه رویایی در کنار مجارهای جادویی، چشم فوتبال دوستان را خیره کرد.

در سال 1958 به دلیل اشغال کشورش توسط روس‌ها به اسپانیا رفت و تبعه این

کشور شد و عصر طلایی رئال را در کنار دی‌استفانو خلق کرد.

او در 80 بازی

ملی 83 گل به ثمر رساند.

پوشکاش در سال 1996 بازنشسته شد و مربیگری

رئال را به عهده گرفت و در 39 بازی اروپایی، 35 پیروزی را برای رئال به

ارمغان آورد.

دوران حضور در رئال به عنوان بازیکن (66-1959) و به عنوان

مربی(1966-1968)




3.هوگو سانچس (اعجوبه مکزیکی)



سانچس درخشش خود را با کسب عنوان آقای گل جام جهانی جوانان در 17

سالگی آغاز کرد.

او چهار سال برای اتلتیکو گلزنی کرد و سرانجام با پیوستن به

رئال باشکوه‌ترین دوران زندگی‌اش را آغاز کرد.

سانچس پنج بار آقای گل لالیگا

شد و با قیچی برگردان بی‌نظیرش، که از میانه میدان برای رئال به ثمر رساند،

بهترین گل سال 1990 را زد.

دوران حضور در رئال (1992-1985)




4.

امیلیو بوتراگئینو (ملقب به ال بوتره(



امیلیو از آغاز تا پایان برای رئال بازی کرد.

او از 17 سالگی به عضویت

کارسیا، تیم پایه‌ای رئال درآمد و با این تیم توانست در فینال جام حذفی مقابل تیم

اصلی رئال بایستد.

او در 341 بازی همراه رئال توانست 217 گل به ثمر برساند

و هفتمین گلزن برتر تاریخ باشگاه محسوب شود.

سرانجام وقتی که در سال 1995

بازنشسته شد، برای اینکه به بارسلونا نپیوندد به مکزیک رفت و سه سال در آنجا

بازی کرد.

5.خوزه آنتونیو کاماچا:



او که سابقه هدایت سپیدها را داشت بعد از ناکامی اسپانیا در یورو 2000 به

پرتغال رفت و در تیم بنفیکا به فعالیت خود ادامه داد.

او پس از شکست‌های تلخ

رئال و اخراج کوئیروز، به دعوت پرس پاسخ مثبت داد و هدایت این تیم افسانه‌ای

را به دست گرفت.

رئال مادرید پس از او ناکامی های فراوانی را تجربه کرد تا اینکه به دست مطمئن

و کار بلد مردی از برزیل به نام واندرلی لوکزامبورگو سپرده شد.

آلفردو دی استفانو بزرگترین اسطوره تاریخ باشگاه رئال مادرید









تولد: چهارم جولای 1926



محل تولد: بوینوس آیوس- آرژانتین



باشگاهها: ریورپلات، هوراکان، میلوناریوس، رئال مادرید، اسپانول



مهمترین افتخارات:


قهرمان لیگ آرژاتین 1945، 1947، قهرمان کوپا آمریکا 1947، قهرمان جام

باشگاه های اروپا 1956، 1957، 1958، 1959، 1960، قهرمان جام باشگاه

های جهان 1960، پنج بار آقای گل لیگ اسپانیا، مرد سال فوتبال اروپا 1957 و

1959.

تیم ملی آرژانتین : 7 بازی، 7 گل



تیم ملی اسپانیا: 31 بازی، 23 گل



بی شک آلفردو دی استانو بزرگترین اسطوره تاریخ باشگاه رئال مادرید است.

نابغه ای که این باشگاه را به پر افتخارترین تیم تاریخ اروپا بدل ساخت وقتی که

عامل اصلی پنج قهرمانی پیاپی این تیم در جام باشگاه های اروپا شد.

دی استفانو

در سال 1926 در بوینوس آیرس متولد شد و تحت تعلیم پدرش مهارت های اولیه

فوتبال را آموخت.

او با تیم محلی بارانکاش شروع کرد و در هفده سالگی توسط مدیر باشگاه ریور

پلات کشف شد و به این تیم پیوست.

از آنجا که در یورپلات امکان خودنمایی

چندانی نیافت به مدت یک سال در هوراکان به طور قرضی بازی کرد و در 25

بازی 10 گل برای این تیم به ثمر رساند.

در بازگشت به ریورپلات، دی استفانو

در طی سه فصل برای تیمش 49 گل به ثمر رساند و در سال 1947 با این تیم

قهرمان آرژانتین شد.

سپس راهی میلوناریوس یکی از باشگاه های کلمبیا شد و در

طی پنج سال 167 گل برای این تیم به ثمر رساند.

بازی 10 گل برای این تیم به ثمر رساند.

در بازگشت به ریورپلات، دی استفانو در طی سه فصل برای تیمش 49 گل به ثمر رساند و در سال 1947 با این تیم قهرمان آرژانتین شد.

سپس راهی میلوناریوس یکی از باشگاه های کلمبیا شد و در طی پنج سال 167 گل برای این تیم به ثمر رساند.

به دنبال اخراج آرژانتین از فیفا، امکان ادامه فوتبال حرفه ای برایش ممکن نبود ،بنابراین راهی اسپانیا شد و به دنبال توافق مدیران میلوناریوس با رئال مادرید به این تیم پیوست.

باشگاه بارسلونا که پیش از آن با ریورپلات بر سر انتقال دی استفانو به توافق رسیده بود جنجالی به راه انداخت که موجب دخالت فدراسیون فوتبال اسپانیا شد و مقرر گردید که دی استفانو یک سال برای رئال مادرید و سال دیگر برای بارسلونا بازی کند ولی وقتی مسئولان بارسلونا تمرین وی را دیند از سهم خود انصراف دادند.

دی استفانو هنر خود را در اولین دیدار با بارسا به نمایش گذاشت و با چهار گلی که به ثمر رساند باعث پیروزی 5-0 رئال مادرید شد.

در طی یازده فصل حضور این نابغه بزرگ، باشگاه رئال مادرید به هشت عنوان قهرمانی در لیگ اسپانیا دست یافت و پنج بار جام باشگاه های اروپا را فتح کرد.

دی استفانو به عنوان یک مهاجم از مهارت های قابل توجهی برخوردار بود از جمله بازی با هر دو پا و همچنین قدرت بازی سازی و حتی شرکت در کارهای دفاعی.

یکی از بیادماندنی ترین بازی های او، فینال جام باشگاه های اروپا در سال 1960 بود که طی آن تیم اینتراخت فرانکورت با سه گل او و چهار گل فرانس پوشکاش 7-3 شکست خورد و رئال مادرید به پنجمین قهرمانی خود دست یافت.

دی استفانو در سال های 1957 و 1959 عنوان برترین بازیکن اروپا را به دست آورد و پس از کناره گیری از رئال مادرید،در سال 1964 به اسپانول پیوست و دو فصل برای این بازی کرد تا بالاخره در سن 40 سالگی کفش های خود را برای همیشه بیاویزد.

دی استفانو در سالهای بعد به مربیگری روی آورد و با هدایت والنسیا این تیم را به مقام قهرمانی جام حذفی اسپانیا در سال 1979 رساند.

مدتی هم سرمربی رئال مادرید بود و سپس سال ها به عنوان ریاست افتخاری این باشگاه در کنار تیم سابقش بوده است.

نوع و رنگ پیراهن رئال مادرید در بازیهای مختلف شاید تنها عده کمی از طرفداران بایرن مونیخ و منچستر یونایتد هستند که با تصمیم فیفا مبنی بر اعطای لقب «بزرگ‌ترین باشگاه تاریخ فوتبال» به رئال مخالف باشند.

از شکست تلخ سه بر یک در مقابل بارسلونا در نخستین فصل لیگ اسپانیا دوران افسانه‌ای تیم آنها در دهه‌های 50 و 60 نیم‌قرن طول کشید و بعد رئال دوباره 32 سال انتظار کشید تا در سال 97 باردیگر قهرمان اروپا شود.

آخرین توفیق بزرگ آنها فتح لیگ قهرمانان در سال 2002 و قهرمانی لالیگا در سال 2003 است.

حالا این باشگاه سمبل فوتبال اسپانیا و به نوعی اسپانیا قلمداد می‌شود.

دست یافتن رئال به اعتبار جهانی مقارن با زمانی بود که اسپانیایی‌ها در جام جهانی 1950 غوغا به پا کرده بودند.

در این دوران، کشور به خاطر آشفتگی پس از جنگ‌های داخلی از قحط سالی در عذاب بود.

گرچه صنعت توریسم تازه شکل گرفته بود اما وضع اقتصادی خراب به نظر می رسید.

ژنرال فرانکو، خودکامه بزرگ اسپانیا بر آن بود که از پیروزی‌های رئال به عنوان ابزاری در جهت آشتی دادن غرب با حکومت دیکتاتوری‌اش استفاده کند.

رئال به شدت از سوی فرانکو، ملقب به کادیو، حمایت می‌شد و در مقابل، بارسلونا، سمبل کاتالان‌ها مورد ظلم قرار می‌گرفت.

پس از مرگ فرانکو شرایط تا حدودی تعدیل شد.

گرچه شرایط مالی به‌رغم طبیعت ولخرج رئال همچنان در سطح عالی باقی ماند، اما قدرت گرفتن باشگاه‌های رقیب نظیر بارسلونا سبب شد که رئال از سال 1957 به بعد اقتدار مطلق سه‌ دهه‌ای خود را از دست بدهد.

همان طور که تیم‌های بزرگ انگلیس تحت تاثیر افراد خاصی بوده‌ که پایه‌های مستحکم باشگاه را بنا نهاده‌اند، ارتقای رئال از سطح یک تیم محلی مادرید تا جایگاه رؤیایی فعلی در دنیا نیز مدیون یک نفر است.

منچستر یونایتد مت بیزلی را داشت، لیورپول بیل شنکلی را و آرسنال هم هربرت چیمن را، رئال هم سانتیاگو برنابئو را داشت.

بازیکن دهه سی رئال که از سال 1943 تا زمان مرگ ژنرال فرانکو در سال 1975 مدیر باشگاه بود.

در آن زمان مادرید به خانه فعلی خود واقع در خیابان اصلی شهر مادرید «کاستیانا» نقل مکان کرد و پایه‌های یک باشگاه بین‌المللی شد تا با جمع‌آوری ستاره‌های فوتبال از سراسر دنیا بتواند افتخارات متعددی را نصیب خود سازد.

گرچه شاه آلفونسوی سیزدهم در سال 1920 نشان سلطنتی خود را به باشگاه بزرگ پایتخت اهدا کرده بود اما حرکت اصلی رئال دو دهه بعد با مدیریت کارآمد برنابئو آغاز شد.

ژنرال فرانکو در 1947 همه اسپانیا را بسیج کرد تا با کمک‌های عمومی فراوان، استادیوم سانتیاگو برنابئو را افتتاح کنند.

در ادامه آلفردو دی‌استفانو و فرانتس پوشکاش، ترکیبی از تکنیک‌ لاتینی و قدرت هجومی مجارهای جادویی، در کنار فرانسیسکو خنتو، اساس تیم طلایی رئال را شکل دادند.

پس از پیروزی قدرتمندانه هفت بر سه در مقابل اینتراخت فرانکفورت در فینال جام باشگاه‌های اروپای 1960 در هیمدون پارک گلاسکو آنها پنج دوره نخست این رقابت‌هارا فتح کردند که این افتخار بزرگ به عنوان رکورد در جام باشگاه‌های اروپا به ثبت رسیده است.

آنها سپس در فصل 62-61 مقابل بنفیکا شکست خوردند تا یک نایب قهرمانی اروپا را به دست آورده باشند.

قهرمانی جام باشگاه‌های اروپا