دانلود تحقیق ساختار دولت رضاشاه

بی شک دوران زمامداری رضاشاه از مقاطع حساس تاریخ ایران بوده است و تأثیرات مهم این دوره درتحولات ایران امری است غیرقابل چشم پوشی است .

از این رو برای درک بهتر عملکرد دولت رضاشاه و مراحل تصمیم گیری درساختار دولت رضاشاهی و تأثیر آن برروابط خارجی ایران با دول قدرتمند می بایست در ابتدا ساخت دولت رضاشاه را موردبررسی قرار دهیم .

دراین مقاله می کوشیم درابتدا شناخت مختصری از نظریه های دولت در علم سیاست عرضه داریم و درادامه به مقایسه دولت رضاشاه با مدلهای ارائه شده بپردازیم .

الف) این کشورها نسبت به موضوعات بین المللی حساسیت کمتری دارند .

ب) روابط دیپلماتیک و اقتصادی این کشورها کم است .

ج) این کشورها نسبت به سیاست های نظامی قدرتهای بزرگ تمایلی نشان نمی دهند.

اتخاذ این سیاست درصورتی امکان پذیر است که کشور پذیرنده این سیاست به لحاظ اقتصادی احساس نیاز به کشورهای دیگر نکند .

ضمنا کارائی این استراتژی به هنگام پراکندگی قدرت نظام بین المللی می باشد .

2- استراتژی بیطرفی : Neutrality اتخاذ این سیاست ، براساس قرارداد یا توافق قدرتهای بزرگ امکان پذیر می گردد .

مانند توافق قدرت های بزرگ رد کنگره وین دایر بر بیطرفی سوئیس .

البته برخی کشورها هم هستند که بدون تعهد قدرتهای بزرگ ، عملکرد بیطرفانه ای درسیاست خارجی دارند .

دولت های بیطرف نقشی انفعالی در سیاست بین المللی دارند و به نوعی طرفدار وضع موجود می باشند .

این سیاست در شرایط پراکندگی قدرتهای جهانی کارائی دارد .

3- استراتژی عدم تعهد : Non-alignment استراتژی عدم تعهد بدون تضمین به یک کشور خارجی و براساس ابتکار رهبران سیاسی یک کشور اتخاذ می شود .

این استراتژی یا نشانه هایی نظیر عدم واگذاری پایگاه نظامی ، وابستگی نظامی و تعهد به قدرت های بزرگ قابل شناخت هستند .

دولتهایی که این سیاست را برمی گزینند ، برخلاف دولت های بیطرف ، نقش فعالی درصحنه بین المللی دارند و سعی می کنند وضع موجود را به نقد و پرسش بکشند .

توفیق این سیاست منوط به برقرار سیستم دوقطبی می باشد و با نیازهای کشورهای درحال توسعه سازگاری دارد .

4- سیاست اتحاد و ائتلاف : Alliance این سیاست به هنگامی توسط یک کشور اتخاذ می شود که آن کشور به تنهایی نتواند از منافع ملی خویش دفاع کند .

بنابراین سعی می کند با همکاری کشورهای دیگر از کشور خود حراست نماید .

هدف از ائتلاف دولت ها ، افزایش نفوذ دیپلماتیک و ایجاد بازدارندگی در برابر خطرات می باشد .

این سیاست درچارچوب نظام دوقطبی ، کارآیی بیشتری دارد .

دولت اشکال دولت : به طورکلی ، دولت ها را می توان به دو صورت دموکراتیک و دیکتاتوری مورد مطالعه قرارداد .

نمونه دولت دمکراتیک ، دولت کثرت گرا است و دولت های مطلقه ، اقتدارگرا ، پاتریمونیال ، بناپارتی و توتالیتر از مصادیق دولت دیکتاوری می باشند .

در زیر به ساخت و ماهیت هریک از دولتهای فوق الذکر ، توجه می کنیم : 1- دولت کثرت گرا : دولت کثرت گرا به معنای متعارف کلمه واجد حاکمیت نیست زیرا خود ترکیبی از گروههایی است که خودمختاری و استقلال نسبی آنها به عنوان جزئی از مفهوم دولت کاملا شناسایی شده است .

به عبارت دیگر ، این دولت ، به عنوان دولتی تعریف می شود که در آن هیچ منبع و مرجع اقتدار واحدی وجود ندارد که ازهمه جهت صالح و فراگیر باشد .

بنابراین وظیفه گروه حاکمه نه اعمال قدرت نامحدود ، بلکه تنظیم روبط میان گروهها و افراد به منظور تأمین عدالت ، نظم و آزادی است .

برخی از صاحب نظران ، دولت های دو یا چند حزبی را دولت های کثرت گرا می دانند .

2- دولت اقتدارگرا : درمورد مفهوم و ماهیت اقتدارگرایی دربین صاحت نظران همداستانی وجود ندارد .

برخی اقتدارگرایی را مرادف با همه نظامهای استبدادی ملایم و فراگیر می پندارند .

عده ای به اقتدارگرایی معنایی محدود می بخشند و تصریح می ورزند که دولت اقتدارگرا دولتی است که علاقمند به ورود گروههای غیرحاکم به درون دستگاه حکومت نیست .

به نظر آنها این دولت ، خود را محق به مداخله در زندگی خصوصی شهروندان نمی داند .

دربرخی از نظریات ، براین نکته اشاره می شود که دولت اقتدارگرا ، همان دولت استبدادی ملایم است که در آن احزاب سیاسی مجاز به فعالیت آزادانه نخواهند بود .

البته درچنین نظامی ، مقابله بین جناحهای قدرت طلب برای افزایش قدرت خویش وجود دارند .

صاحب نظران متأخر اعتقاد دارند که این نظامها ، قابلیت استحاله به نظامهای لیبرال را دارند .

3- دولت مطلقه : دولت مطلقه در دو سطح کلان و خرد ، قابل طرح و بررسی است : درسطح کلان ، دولت مطلقه را باویژگیهای زیر باید شناخت : الف) شخص حاکم ، با دولت یکسان تلقی می شود .

دولت متعلق به شخص حاکم می باشد .

ب) شخص حاکم ، با دولت یکسان تلقی می شود .

ج) شخص حاکم مدعی است که براساس حکم و حمایت خداوندی حکومت می کند .

د) دستگاه های رسمی این را تبلیغ می کنند که تصمیمات شخص حاکم درجهت پیشبرد نفع و مصلحت دولت است .

درسطح خرد ، نکات روشن تر و دقیق تری از این دولت را می توان دریافت نمود .

چه در این معنا ، دولت مطلقه واژه ای است که درمیانه سد ، شانزدهم در اروپا رایج شد و منظور از آن حکومتی بود که در انتقال جامعه از نظام فئودالیته به نظام سرمایه داری اولیه نقش اساسی داشت .

این دولت در اروپا برخوردار از ویژگیهای (تمرکز و انحصار درمنابع قدرت دولتی .

تمرکز وسایل اداره جامعه ، پیدایش ارتش جدید ، ناسیونالیسم و تأکید برمصلحت ملی) بوده همچنین این دولت ، اصلاحاتی را در حوزه های اقتصادی ، اداری ، دیوانی و مالی انجام داد .

4- دولت بناپارتی : ایده دولت ، دراندیشه مارکس ، بیش از هرنظریه پرداز دیگر مطرح است .

مارکس ، درکتاب هیجدهم برومرلوئی بناپارت ، پس از اشاره به کودتای بناپارت درسال 1851 ، درمورد علائم بناپارتیسم می گوید : بناپارتیسم عبارت از «سیاست مانور میان طبقات و استمداد عوام فریبانه از تمام طبقات جامعه برای پرده پوشی از دفاع از منافع استثمارگران می باشد» .

به نظر مارکس ، استقرار این دولت در زمانی است که بورژوازی خود را در خطر ببیند و قادر به مقابله با مبارزات پرولتاریا نباشد .

5- دولت پاتریمونیال : این دولت یکی از اشکال دولت سنتی موردتوجه ماکس وبر می باشد ، از دید وبر، دولت پاتریمونیال واجد ویژگیهای زیر است : الف) دستگاه حکومتی دراین نظام ملک خصوصی فرمانرواست .

او می تواند آن را بفروشد و یا میان وارثان خود تقسیم کند .

ب) اعضای اجتماع در این نظام رعایای شخص فرمانروایند .

ج) در این نظام ، قوانین غیرشخصی مکتوب وجود ندارد و جای آن را فرامین فرمانروا گرفته است .

د) این نظام با ساختهای اقتصادی مختلف می تواند همزیستی داشته باشد .

و درعین حال رشد آن منوط به توسعه تجارت است .

برخی از صاحب نظران متأخبر ، الگوی مسلط رهبری در خاورمیانه را به دلایل زیر واجد خصوصیات پاریموینالی می دانند : 1- شخصی بودن سیاست : دراین منطقه به رغم وجود موسسات رسمی ، سازوکار تصمیم گیری شخصی است .

2- تقرب : نزدیکی به حاکم ، موجد کسب موقعیت سیاسی مهم می شود .

3- غیررسمی بودن : تصمیم گیری غیرشفاف و درپشت پرده صورت می گیرد .

4- توجیه دینی : با اتکاء به نوعی عقیده مذهبی ، حقانیت دولت توجیه می شود .

با اتکاء به نوعی عقیده مذهبی ، حقانیت دولت توجیه می شود .

5- لیافت نظامگیری : ارتش نماینده اراده حاکم و حاکم فرمانده کل نیروهای مسلح است .

6- دولت : موسولینی رهب رفاشیست ایتالیای دهه 1920 و 1930 ، با بیان این نکته که همه چیز باید درخدمت دولت باشد .

واژه توتالیتاریزم را ابداع کرد .

برخی از صاحب نظران ، اعتقاد دارند که درحقیقت دولت توتالیتر ، شدیدترین و فراگیرترین دولت استبدادی است .

این دولت ، علاوه برمداخله در زندگی عمومی شهروندان ، در زندگی خصوصی آنان دخالت می کند .

این صاحب نظران ، ویژگیهای دیگری را هم برای این دولت درنظر می گیرند : 1- دخالت و یا نظارت دولت دراموراقتصادی 2- استفاده فراوان از ابزارهای تبلیغی 3- وجود جو شدید اختناق و رعب و وحشت درجامعه .

نمونه بسیار معروف دولت توتالیتر دولت فاشیستی است .

دراین دولت ، رهبر نقش تعیین کننده ای در اداره کشور دارد و با اتکاء‌به یک حزب ، از فعالیت آزادانه احزاب سیاسی دیگر جلوگیری می کند .

همینطور این دولت ، دارای گروههای پایه ای مبتنی برطبقات متوسط سنتی است و استفاده از وسایل تبلیغی خشونت دولتی در آن رواج شدید دارد .

ساخت دولت : رضاشاه به منظور وقوف به ماهیت دولت رضاشاه ، راهی جز بررسی این دولت در زمینه سیاسی ، حقوقی و طبقاتی وجود ندارد .

از اینرو این بحث را در زمینه های فوق موردتوجه قرارمیدهیم: الف – ساخت سیاسی : درمورد ساخت سیاسی دولت رضاشاه ، مجادلات کلامی بیشماری وجود دارد .

برخی از این مجادلات ، به نوع نگرش های سیاسی نویسندگان و ضدیت آنها با دولت رضاشاه ، ربط پیدا می کند .

پاره ای هم ، جنبه هواخواهانه از این دولت دارد و پژوهش های چندی هم وجود دارد که از موضع بیطرفی ، این مسئله را داوری کرده اند .

هرچند دراین زمینه ها هم نوع نگرشهای سیاسی در زیر ظواهر علمی نگرس پوشیده مانده است.

بهرحال در این چارچوب ها ، عده ای می گویند این دولت به دلیل اختناق و مخالفت با آزادیهای سیاسی ، ماهیتی فاشیستی دارد .

پاره ای با اقامه دلایلی نظیر عدم هژمونی یک حزب دربلوک قدرت و نوع نگرش های حاکم بردولت رضاشاه و پایگاه طبقاتی آن خاطرنشان میسازند این دولت متفاوت از نازیسم و فاشیسم میباشد.

در این میان .

دربرخی از نوشتجات به دولت رضاشاه ماهیت ترکیبی می بخشند و تصریح میکنند این دولت آمیزه ای از ویژگیهای نظام اتبداری ، پاتریموینالی و بناپارتی می باشد .

تعدادی ساخت دولت رضاشاه حتی یاران نزدیک خویش را نه تنها از صحنه سیاست بدور می کند ، بکله آنها را از بین می برد .

پاره ای ، دولت رضاشاه را باتوجه به تعریفی که از دولت مطلقه ارائه شد ، فقط مطلقه می دانند .

بالاخره ، معدودی هم ، دولت رضاشاه را باتوجه به مانورهای سیاسی و اقتصادی بین اشراف زمیندار و بورژوزی رو به رشد، دارای خصلت بناپارتی می دانند.

به نظر میرسد، نظریات فوق، هریک به نوعی زوایای خاصی از دولت رضاشاه را نشان می دهند ولی از ارائه برخی از حقایقی که درساخت این دولت وجود داشت،غفلت می کنند .

در زیر این موارد روشن میشود : 1- این دولت ، دولت فاشیستی نیست .

زیرا : الف : این دولت برخلاف دولت فاشیستی ، به نظام حزبی معتقد نیست .

رضاشاه با تأسیس حزب ایران نو که توسط تیمورتاش پیشنهاد شده بود ، به مخالفت برخاسته بود .

در حقیقت این دولت را می توان دولت بدون حزب ، قلمداد کرد .

ب : این دولت معتقد به بسیج توده ای از نوع فاشیستی نبود و براین باور بود که می توان ازطرق غیرتوده ای سیاستهای خویش را به پیش برد .

دولت رضاشاه در این راه از مشارکت سیاسی احزاب به جز مقاطع اولیه بهره نگرفت و درعین حال ، از بسیج توده ای هم استفاده نکرد و در برخی از مواقع (مسئله لغو قرارداد دارسی) فقط مردم به شادمانی و جشن فراخواند .

ج: پایگاه طبقاتی دولت : این دولت برخلاف دولت فاشیستی که به طبقات سنتی و متوسط متکی است .

عمدتا برطبقات نظامی ، بخشی از طبقات دیوانسالار مدرن و به نوعی لایه هایی از اشراف زمیندار اتکاء داشت .

د: این دولت برخلاف دولت فاشیستی آلمان ، سیاست جهانگرایانه نداشت .

هرچند ، هردو دولت برناسیونالیزم تاکید داشتند ولی ناسیونالیزم رضاشاه غیرجهانگرایانه بود .

ﻫ : برخلاف دولت فاشیسم ، دولت رضاشاه ، خود را محق به دخالت در زندگی شهروندان نمی دید .

هرچند رضاشاه دربرخی از مسائل خصوصی مانند پوشش مردان و زنان مداخله نمود .

ولی این امر متفاوت از نوع نگرشی که فاشیسم درامور خصوصی دخالت داشت و بیطرفی را هم مذموم می دانست ، بود .

شاید دخالت رضاشاه برخلاف فاشیستم ، برخی از فضاهای فرهنگی و تا حدودی سیاسی بالنسبه بازی را درجامعه ایجاد کرد که درجامعه فاشیستی آلمان و ایتالیا نبود .

او نه تنها در مراحل اولیه سلطنت خویش ، موجبات مشارکت جریانات ناسیونالیزم دموکراتیک و دینی در نهادهای سیاسی شد .

بلکه در اوج قدرتش ، درسالهای 1316-1315 برخی از نشریات مانند دنیا به مدیریت تقی ارانی ، مجله همایون به مدیریت احمد کسروی و غیره را اجازه انتشار داد .

همه اینها به این معنا نیست که هیچ شباهتی بین دولت رضاشاه و دولت فاشیستی نیست ، بلکه این وجود تشابه کمتر از