دانلود تحقیق تاریخچه اورژانس در ایران

تاریخچه اورژانس در ایران در سال 1354 در اثر ریزش سقف یکی از سالنهای انتظار فرودگاه مهرآباد تهران تعداد زیادی کشته و مجروح شدند و این در حالی بود که هیچ سیستم از قبل طراحی شده ای برای کمک و انتقال به مجروحین در اینگونه حوادث ناگهانی وجود نداشت، بعد از این حادثه سیستم فوریتهای پزشکی کشور با عنوان اورژانس ۱۱۵ کشور با همکاری کشور آمریکا تأسیس شد و ایران بعنوان چهارمین کشور دارنده خدمات اورژانس پیش بیمارستانی در جهان شناخته شد که این خود افتخاری بزرگ است.کشور آمریکا در دومین تجربه خود در تشکیل یک سیستم اورژانس پیش بیمارستانی بسیاری از کمبودها و نقصهای تجربه اول را که برای خودش بود در ایران لحاظ نکرد و به جرأت میتوان گفت اورژانس پیش بیمارستانی ایران در سال ۱۳۵۴ کاملتر و بهتر از اورژانس پیش بیمارستانی کشور آمریکا راه اندازی شد .

اما با پیش آمدن مسائل انقلاب و پس از آن جنگ تحمیلی سیستمی که نیاز به نگه داری و تجدید و نوسازی و باز آموزی آموخته ها را داشت به حال خود رها شد و امکانات این سیستم چه از نظر انسانی و چه از نظر امکانات انتقال و درمان تا حد زیادی از بین رفت و تصوری نادرست نیز با رفتار ناشایست بعضی از تکنسینهای اورزانس و همچنین خدمات غیر قابل قبئل در ذهن مردم ایجاد شد.

بعد ازآن در سال ۱۳۷۹ طرح پوشش فراگیر فوریتهای پزشکی تصویب شد و در سال ۱۳۸۰ ابلاغ گردید که تا حد زیادی سیستم به هم ریخته قبلی سامان یافتو رشته جدیدی با عنوان«فوریتهای پزشکی»در برخی دانشگاههای علوم پزشکی کشور پایه گذاری شد کتابهای جدید و به روز ترجمه شد و مدیرانی جدید با کارآیی بیشتری انتخاب شدندسطح و نوع آمبولانسها ارتقا یافت و تعداد پایگاهها هم بر اساس همین طرح افزایش یافت و هم اکنون خدمات اورژانس پیش بیمارستانی از وضعیت نسبتا خوبی برخوردار است که البته راه بسیار طولانی و پرزحمتی تا رسیدن به یک حد استاندارد در پیش داریم که سیر صعودی آن در سالهای اخیر کاملا ملموس و محسوس بوده است.

استفاده صحیح و نکات مورد توجه پرسنل فوریت های پزشکی از آمبولانس آمبولانس وسیله نقلیه ای است که در مواقع اورژانسی درمان رابه بیمار ارائه می کند و بیمار را جهت پیگیری درمان به مرکز دریافت کننده منتقل می کند.

این وسیله یکی از اجزاء حیاتی سیستم EMS است.

آمبولانس باید محل راحتی برای مراقبت از بیمارانی باشد که گرفتار مشکلات تهدید کننده حیات شده اند.

این وسیله نباید خطرات بیشتری برای آنها ایجاد کند.

به عنوان متصدی آمبولانس باید با قوانین و مقررات حوزه فعالیت خود آشنا باشید و پیوسته از آنها اطاعت کنید.

در هیچ زمانی استفاده از آمبولانس در وضعیتی که افراد دیگر را به خطر بیندازد، توجیه پذیر نمی باشد.

به خاطر داشته باشید که اولین وظیفه شما در قبال بیمار رسیدن به محل به صورت ایمن است.

متصدی خوب آمبولانس توانایی ها و محدودیت های وسیله نقلیه خود را می داند، به سرعت و به دقت وضعیت آب و هوا و شرایط جاده را ارزیابی می کند.

شرایط ترافیک را بررسی می کند و با سرعت و دقت به آن پاسخ می دهد.

و خطر و ناراحتی سایر اعضاء گروه و بیمار را به حداقل می رساند .

توجه داشته باشید که رانندگی سریع و دراماتیک بخشی از تعریف نیست .

در زمان رانندگی با آمبولانس همیشه کمربند ایمنی را ببندید .

مطمئن شوید که سایر افراد تیم نیز کمربند خود را بسته اند.

همیشه فرمان را با دو دست بگیرید.

یک دست کشیده می شود در حالی که دست دیگر به موازات وضعیت دست در حال کشش می لغزد.

هیچ کدام از دستها نباید از 16 یا 6 عبور کنند تا از به هم پیچیده شدن دستها جلوگیری شود.

همچنین باید به اندازه کافی با آمبولانس خود کار کنید.

تا با چگونگی افزایش شتاب یا کاهش آن ، میزان فضایی که برای گلگیرها و سپرها نیاز دارد، چگونگی ترمز کردن ماشین و چگونگی چرخش ماشین در گوشه ها آشنا شوید .

در حال رانندگی یک آمبولانس باید تغییرات آب و هوایی و شرایط جاده را شناخته و به آن پاسخ دهید .

در طی انتقال مسیری را انتخاب کنید که مناسبترین راه باشد .

هر زمان که ممکن است از مدارس ، تقاطع های راه آهن ، پیچ ها ، مناطق ساختمانی ، پل ها ، تونل ها ، مناطق مشابه و مشکل ساز اجتناب کنید.

فاصله ایمن را بین خود و وسایل دیگر رعایت کنید.

از علائم شب نما استفاده کنید تا وسیله نقلیه بهتر دیده شود باید نسبت به تعدادی از عوامل غیر سرعت که بر وری توانایی شما در کنترل آمبولانس تاثیر می گذارند آگاهی داشته باشید.

کلید آمادگی برای پاسخ دهی ، نگاهداری مناسب و تجهیز آمبولانس است.

آماده نگه داشتن وسیله نقلیه برای پاسخ به صورت همیشگی و در تمام شرایط و تجهیز کردن آن با تمام تدارکات ضروری به شما اطمینان خواهد داد که می توانید خود را به بیمار رسانده ، وی را درمان کرده و انتقال دهید.

داشتن برنامه پیشگیری کننده جامع و منظم برای نگهداری از ماشین لازم است .

هر اورژانس های پزشکی ، آسیب ها ، خارج کردن بیمار و تولد نوزاد باشد .پس از هر بار اعزام تجهیزات و تدارکات باید بررسی شوند.

و از نو تامین شده ، تمیز شده یا نگهداری شووند.

زمانی که به فراخوان اورژانسی پاسخ می دهید همیشه چراغ های اورژانس بر وری آمبولانس را روشن کنید .

هرگز مستقیما پشت ماشین قرار نگرفته و آژیر را روشن نکنید.

راننده ممکن است ترسیده و محکم روی ترمزها فشار بیاورد یا به باند دیگی منحرف شود ...

مسئولتی های اعضای تیم را قبل از رسیدن به صحنه تعیین کنید و مطمئن شوید که این مسئولیت ها واضح و روشن هستند.

آمبولانس هوایی آمبولانس هوایی (به انگلیسی: Air ambulance) نوعی وسیله نقلیه اورژانس است که برای کمک های پزشکی فوری در شرایطی که آمبولانس بعلت عدم سرعت کافی و یا دور بودن مسافت نمی تواند به به کمک بیمار بشتابد، از آن استفاده میشود.

گروه کمکی آمبولانس هوایی مجهز به وسایلی هستند که می توانند معالجه بیمار و فرد مجروح را تا رسیدن به بیمارستان به عهده بگیرند.

این وسایل شامل دستگاه تنفسی، دارو، دستگاه نوار قلب، دستگاه تنفس مصنوعی و برانکارد می باشند.

اغلب از آمبولانس هوایی جهت دسترسی به نقاط دور افتاده، صعب العبور، و یا حائز اهمیت زمانی استفاده میگردد.

تکنسین فوریت‌های پزشکی تِکنِسیَن فوریَت‌های پِزشکی به فرد آموزش‌دیده‌ای گفته می‌شود که معمولاً ‌همراه آمبولانس برای ارائه خدمات اولیه درمانی به کمک بیمار یا شخص مصدوم می‌شتابد یا در بخش اورژانس برای ارائه کمک‌های اولیه حضور دارد.

ستاره زندگی، نماد جهانی خدمات پزشکی در ایران مرکز مدیریت حوادث و فوریت‌های پزشکی کشور هماهنگ‌کنندهٔ کار تکنسین‌های فوریت‌های پزشکی است.

نگرشی بر مراقبتهای پرستاری در بخش اورژانس و نحوه تریاژ بیماران پرستاران اورژانس افراد ورزیده ای هستند که در زمینه کلیه زیر گروههای پرستاری اطلاعات وسیعی دارند .

مراقبتهای اورژا نس شامل مراقبتهای پرستاری از بیماران با مشکلات داخلی ، جراحی ، پرستاری مادران و نوزادان ، کودکان ، بیماریهای روانی و بهداشت عمومی است .

بنابراین این افراد باید دارای دانش ،مهارت و نگرش کافی در کلیه زمینه های پرستاری باشد .

پرستاران اورژانس در ارتباط مستقیم با افراد هستند،لذا باید دارای دانش ، مهارت و نگرش کافی در به کارگیری مهارتهای برقراری ارتباط مناسب با انسانها باشند و مسائل اخلاقی و قانونی را نیز مدنظر قرار دهند .

داشتن مهارت در مدیریت و رهبری نیز از جمله نقش های ویژه پرستاران اورژانس است ،بی برنامگی در موقع یتهای غیر قابل پیش بینی یا تعامل با بیمار ،جو پرفشار ، کمبود کنترل روی تعداد مراقبت افراد مراقبت کننده و چهارچوب زمانی محدود برای ارزیابی تاثیر مداخلات درمانی ، از مسائل تنش زای برای پرستاران این بخشها است .

گروههایی که حمایتهای اولیه و اساسی را در حوادث و م وارد به عهده دارند ،می توانند با اتومبیل ، هلیکوپترو یا وسایل نقلیه به صورت یک بخش سیار مراقبتهای میژه همراه با کادر پرستاری و پزشکی به محل منتقل شوند .

متن : امروزه بخشهای اورژانس مجهز به یک اتاق عمل کوچک و یک فضای مراقبتی ویژه است .

مراقبتهای پرستاری در این بخشها بر اساس اولویتها ( تریاژ ) ، شامل بررسیهای اولیه برای تعیین مشکلات حاد بیمار مراقبت و هدایت آنها است .

پیراپزشکان باید همیشه برای کمک حاضر باشند .

در مدت 4 دقیقه پس از اعلام خبر حادثه آنها باید به سرعت جعبه دارای اکسیژن – رادیوی پرتابل یا بی سیم و دفیبری لاتور پرتابل را با ماشین به محل حادثه حمل کنند و بعد از آنکه بیمار را تحت مداوا قرار دادند، در صورت لزوم اورا به بیمارستان منتقل نمایند .

در صورت برخورد بایک وضعیت خطیر ، آنها باید از طریق رادیو با پرستار اورژانس تماس برقرار نمایندو ازاو خط مشی گیرند .

هدف از مراقبتهای اورژانس شروع مراقبت در حالت حاد از بیمار یا فرد مصدوم با حداکثر سرعت ممکن است .

این مراقبت ها ممکن است در سه وضیعت صورت گیرد .

بیماری که با یا بدون مراقبت های قطعی ، می توان وضع او را در محل تثبیت نمود ( مثل انفاراکتوس میوکارد ) بیماری که نمی توان بد ون مداخلات بیمارستان ، وضع او را تثبیت نمود ) ضربه های مغزی ) و باید در حداقل زمان ممکن او را به بیمارستان منتقل نمود .

فرد بیماری که مسئله حفظ حیات او مطرح نیست و به راحتی می تواند برای درمان منتقل شود ( زن حامله ای که هنوز زمان زایمانش نرسیده است ) همانطور که می دانیم تریاژ نیز یکی از مهمترین مفاهیم در بخش اورژانس است و پرستار باید در شرایط اورژانس فورا میزان مراقبت های لازم از بیمار را تعیین کند و به سرعت تواناییهای خود را برای حفظ حیات بیمار یا فرد مصدوم به کار گیرد .

فوریتها را به سه دسته تقسیم می کنند و هر کد ام از این دسته ها نشانگر میزان مراقبت و مداخلات لازم برای فرد است .

کلاس :1 فوریتهای اضطراری : در این فوریتها حفظ حیات بیمار مطرح است و اگر مداخلات اورژانس سریعا صورت نگیرد ،بیمار می میرد .

کلاس :2 فریتهای خطیر : در این وضعیت ،مداخلات درمانی باید در خلال 5 تا 60 دقیقه صورت گیرد .

کلاس :3 فوریتهای تاخیری : در اینجا می توان مراقبت را تا 4 الی 6 ساعت نیز به تاخیر انداخت .

کلاس :4 شامل افرادی است که به کلینیک مراجعه می کنند و وضعیت حاد ندارند .

تعیین تریاژ ، روشی برای انجام مراقبت های موثر از بیمار است .

پرستار تریاژ باید : قادر به کار مفید در شرایط پرفشار باشد .

قادر به بررسی در ارتباط با مراقبت از بیمار باشد .

دارای پایه علمی قوی جهت انجام اعمال مختلف در بخش باشد .

به سیاستها و اصول داخل بخش آشنا باشد .

قادر به گرفتن تصمیمات سریع و بیان آنها باشد .

دارای ایمان قوی باشد .

قادر به برقر اری ارتباط صحیح با بیمار یا خانواده و سایر اعضاء تیم درمان باشد .

قادر به حمایت روانی از دیگران باشد .

قادر به تفکر و پیش بینی باشد .

قادر به کنترل افراد دیگر باشد .

یک معلم حاضر در محل باشد و در هر زمان بتواند آموزشهای لازم را ارائه دهد .

قادر به کنترل عبور و مرور افراد در بخش باشد .

مهارت کافی در ارائه مداخلات لازم در شرایط بحرانی را داشته باشد .

دانش کافی در رابطه با سیستم مراقبت های فبل از بیمارستان را داشته باشد .

قادر به جلوگیری از برخورد و بروز رفتارهای خشمگین باشد .

جهت ترخیص بیمار برنامه ریزی لازم را بنماید .

قادر به تشخیص تریاژ از طریق تلفن نیز باشد .

قادر به برقراری ارتباط مطلوب با بیماران باشد حتی بیمارانی که زبان او را نمی فهمند و یا ناشنوا هستند .

یک پرستار تریاژ باید : از نظر تحصیلی دارای درجه لیسانس یا بالاتر باشد،دوره مراقبتهای ویژه را به طور کامل گذرانده باشد،دوره مراقبت از بیماران قلب و عروق را پشت سر گذاشته باشد .

حداقل 2 سال سابقه کار در بخشهای ویژه و 6 ماه کار در بخش اورژانس را داشته باشد .

حداقل 4 شیفت در گردش ، همراه با پرستار تریاژ کار کرده باشد .

حداقل در 3 شیفت جهت ارزیابی در نقش پرستار تریاژ کار کرده باشد .

بحث و نتیجه گیری : به طور کلی ، بخش اورژانس از نظر ارائه مراقبت های لازم ، مهارت و کوششی که باید جهت درمان به عمل آید نسبت به همه بیماران متعهد است .

هر بیمارستانی که اقدام به ایجاد بخش اورژانس می نماید؛ متعهد است کلیه بیماران اورژانس را بپذیرد و جهت مراقبت های بی شتر به بخشهای مجهز انتقال دهد .

اگر بیمار بیماری شکایتی دال بر عدم مراقبت کافی و صحیح داشته باشد، پزشک و پرستار هر دو