تاریخچه ورزش اصل ورزش را از یونان دانسته اند که به منظور چابکی بدن و ایجاد قوّت انجام می یافت و پاروزنی، بوکس ، کشتی ، شنا ، شمشیرزنی ، تیراندازی ، اسکی و ورزش هایی چون بیس بال ، سافت بال و بسکتبال و انواع فوتبال و چوگان بازی ، والیبال ، گلف ، انواع تنیس ، شنا ، پرتاب وزنه و جزو ورزش محسوب می شوند.
اولین ملتی که ژیمناستیک را بنیان و آن را نام نهاده اند ، یونانیان قدیم می باشند، که ابتدا اصول ورزش در یونان خیلی خشن و ناصحیح بود و اولین نتیجه از ورزش را بزرگ نمودن عضلات بدن می دانستند.
بعدها ورزش در یونان به شکل ریسمان بازی جان بازی در آمد و برای آن اهمیت زیادی قایل بودند و عمل کنندگان آن را آکروبات می نامیدند و این نوع حرکات را آکروباتیک می گفتند.
به محل هایی که در آن جا ورزش می نمودند، ژیمنازیوم گفته می شد، که مهم ترین آن ها یکی لیسه و دیگری آکادمی نام داشت و چون مردم در آن محل ها لخت ورزش می کردند، کلمه ژیمناز از کلمه گیمنوس که به معنای لختی است گرفته و به آن محل ها نام نهادند و بعداً به عموم ورزش های بدنی نیز ژیمناستیک نام گذاشته شد.
مورخ مشهور ، ویل دورانت می نویسد: آن مدینه فاضله بچه ها فنون خانه داری را به دختران و فنون شکار و جنگ را به پسران می آموختند و به پسران آموزش می دادند که چگونه شکار کنند و ماهی بگیرند و شنا کنند و همچنین شخم زدن کشت زارها، دام گستری، دامپروری و نشانه روی با تیر و نیزه را می آموختند، تا در جمع مخاطرات زندگی توان محافظت و حراست از خویش را دارا باشند.
اما اگر بیش تر در مساله دقت کنیم، در خواهیم یافت تعلیم و تربیت در حقیقت با پیدایش و سکنا گزیدن بشر در روی زمین آغاز شده است.
خاک و سنگ و کوه و تپه و دریا و جنگل و جویبار و دیگر مظاهر طبیعت و نیز خود زندگی و نیازهای آن.
نخستین کتاب های درسی نوع بشر بوده اند.
از قدیم ترین روزگاران و حتی پیش از پیدایش خط ، نیاز به تامین خوراک و پوشاک از راه شکار حیوانات و احتیاج به کسب توانایی برای مقابله با خطرهای طبیعی و دشمنان گوناگون، جوامع کهن بشری را واداشته بود که به امر تربیت بدنی، به عنوان یکی از مهم ترین امور زندگی توجه نمایند و این حقیقت را دریابند که قدرت، استقامت، مهارت و سرعت را که در زندگی انسان ها از اهمیتی برخوردار است، می توان با بهره گیری از تمرین ها و فعالیت های جسمانی تا حد قابل ملاحظه ای تقویت کرد.
وقتی دولت ها و حکومت ها تشکیل و تاسیس شدند، رهبران آن ها متوجه شدند که برای حفظ یا گسترش مرزهای خود، نیازمند بازوان توانایی هستند که در جنگ ها بتوانند پیروزی را برای آن ها به ارمغان آورند؛ ویل دورانت در این باره می نویسد: از ضروریات دولت ها و تاکید بر روی حفظ نیروی جسمانی، پیروزمندی در جنگ هایی بوده است که متکی بر قدرت بدنی و نیرومندی جسمانی بوده است، و نیرومندی و مهارت بدنی، حاصل نخواهد شد، مگر در ورزش هایی که در بازی های المپیک مقرر گردیده است.
▪ در توجه انسان به تربیت جسم و توانمندی، عوامل زیر نقش اساس داشته است: ۱) انسان اولیه در جناح مبارزه با طبیعت، که از بدو تولد تا سپری شدن عمر او را تهدید می کرده، ضرورت نیرومندی را دریافته است.
۲) از طرفی بر اثر قهر طبیعت، ناچار به مهاجرت برای یافتن معاش بوده و در این مهاجرت در برخورد با دیگر اقوام، برای حفظ بقای خویش و بقای اجتماعی.
۳) و از جناح نیازهای فیزیولوژیک که برای ارضای نیازهای طبیعی خویش و خانواده، به ویژه نظام معیشتی جدیدی که در اثر مهاجرت برای او ایجاد می گردید.
تاریخچه ورزش در ایران اما در خصوص تاریخچه ورزش در ایران باید گفت: در میان کشورهای مشرق زمین، بی گمان ایران تنها کشوری بود که در نظام تعلیم و تربیت خود بیش تری الویت را به ورزش و تربیت بدنی داده بود، چه در حالی که چینیان به امر ورزش و تربیت بدنی توجه چندانی نداشتند و هندوان نیز پرورش تن و فعالیت های بدنی را گاه مذموم هم می دانستند، ایرانیان به اهمیت و ارزش توانایی و سلامتی بدن به عنوان وسیله بسیار مهمی برای فراهم آوردن ارتشی سلحشور و پیروزمند، پی برده بودند.
هرودوت ، مورخ مشهور یونانی می نویسد: ▪ ایرانیان از پنج سالگی تا بیست سالگی سه چیز را می آموختند: سواری تیر و کمان راستگویی.
جوانان تمرینات روزانه را از طلوع آفتاب با دویدن و پرتاب سنگ و پرتاب نیزه آغاز می کردند، و از جمله تمرینات معمولشان، ساختن با جیره اندک و تحمل گرمای بسیار و پیاده روی های طولانی و عبور از رودخانه، بدون تر شدن سلاح ها و خواب در هوای آزاد بود.
سواری و شکار نیز دو فعالیت معمول و رایج بود و جستن بر روی اسب و فرو پریدن از روی آن در حال دویدن و به طور کلی سرعت و چالاکی، از ویژگی های سوارکاران سوار نظام ایران بود.
به خصوص در باره دوران پارت ها یا اشکانیان و پیدایش کلمه پهلوان باید گفت: شرح فتوحات این قوم آریایی و حکومت پانصد ساله آن ها پر از دلاوری ها و کوشش های این مردم است.
کلمه پهلوان و پهلوانی، ریشه پارتی است که هر فرد زورمند را منتسب به پارت یا پرتو و پهلو دانسته اند.
اینان مردمی جنگجو و شکارچی بودند.
هنستین ، مورخ یونانی می نویسد: پارت ها جنگ و شکار را دوست داشتند.
این قوم از دوران طفولیت تا به هنگام کهولت همیشه با ورزش و تمرینات سخت جنگی و شکار بار آمده بودند.
روانشناسی ورزش روانشناسی ورزشی شاخهای از روانشناسی و علوم ورزشی است که در ارتباط تنگاتنگ با سایر علوم مرتبط در جهت دستیابی به سلامت و حفظ آن و نیز ارتقاء سطح عملکرد ورزشکاران در تمرینات و رقابت های حرفه ای، فعالیت مینماید، روانشناسی ورزشی، خصوصا در سطوح قهرمانی و رقابتهای بین المللی، از اهمیت انکار ناپذیری در کمک به تنظیم و جهتگیری انرژی ورزشکار، برخوردار بوده و بسیاری از ورزشکاران در سطوح جهانی با استفاده از تکنیکها و مهارتهای این رشته و نیز بهرهگیری از مشاورهها و راهنماییهای روانشناس ورزش، تمامی انرژی جسمانی و روانی خود را به منظور ارائه بهترین عملکرد خود در رقابتها به کار میگیرد.
ورزش همگانی ورزش همگانی در جستجوی راههایی برای تشویق طراحی و ایجاد امکانات ورزشی در کشور است.
تحرک عمومی مردم در زمینه های مختلف ورزشی به رشد سلامتی جسمی و روحی نیز کمک خواهد کرد.
تعریف ورزش همگانی در مقابل ورزشهای مدرن که در بازیهای المپیک و جهانی انجام می شود، چیزی جز فراهم نمودن امکانات اولیه و ابتدایی برای مردم عامی نیست.
راه رفتن در یک فضای مناسب، دویدن در یک مکان هموار و حتی نرمش کردن در فضای خانه و پارکها می تواند در این تعریف بگنجد.
ورزش همگانی را ابتدا از ورزشهای پایه آغاز می کنند و با عمومیت بخشیدن به آن و حتی تبلیغات روی آن ترغیب عمومی می کنند تا توجه عام به سمت ورزش معطوف شود.
بحث امروز را به ورزش و ورزش همگانی اختصاص دادیم تا به تفاوت های آن با ورزش حرفه ای پی ببریم.ورزش همگانی، یک جنبش، کوششی جمعی و منظم است برای تصحیح، تغییر یا توسعه کمبودهایی که در نظامهای اجتماعی وجود دارد و شهروندان به طور داوطلبانه در آن جنبش شرکت می کنند.
ورزش همگانی، وظیفه ارتقای رفاه و آسایش تمام شهروندان و همچنین تعلیم و تربیت آنها را عهده دار است.
ورزش همگانی با سیاست ورزشهای جامع ارتباط دارد، هدف ورزش همگانی کوشش برای رواج دادن ورزش بین تمام اقشار جامعه است که این کار آثار بهداشتی، اجتماعی، تعلیم و تربیتی و توسعه فرهنگی دارد.
ورزش همگانی نماد یک سیاست برای ورزش است که به فراهم کردن بهترین فرصتهای ممکن برای بیشترین تعداد مردم، تحریک شرکت کننده هایی با سطوح عملکرد مختلف _ نسبت به ورزش تأکید وافر دارد.اصطلاح ورزش همگانی یک شعار است و درصدد تشویق عموم برای اظهار کردن و شرکت در ورزش همچنین دعوت از آنان برای تلاش در جهت فراهم کردن فرصت ها برای همه مردم است.
این امور باید به شکلی تدوین و طراحی شوند تا هر شرکت کننده با بلند همتی و توانایی های خود، حق قهرمان شدن را داشته باشد.
ورزش همگانی در جستجوی راههایی برای تشویق طراحی و ایجاد امکانات ورزشی در کشور است.
امروزه نزدیک به پنجاه رشته ورزشی در جهان بخوبی شناخته شده است، این ورزشها بازیهای المپیک در سطح جهانی تا دویدنهای آرام روزانه فردی را شامل می شود.
آیا این دویدنهای آرام یا راه رفتن نوعی ورزش است؟
پیش از آنکه ورزش همگانی برای اولین بار تعریف شود مفهوم ورزش کم و بیش با ابهام همراه بود.
پیشتر، ورزش شامل فعالیت هایی بود که نوعاً طبیعت رقابتی و مسابقه ای داشتند.
به هر حال دویدن تا جایی که به ورزش دو و میدانی، فوتبال، راگبی، یا شبیه به اینها ارتباط نداشته باشد، ورزش نیست و به صورت یک تمرین بدنی باقی خواهد ماند.
به نظر می آید هر زمان ما درباره ورزش صحبت می کنیم، تنها تمرینات جسمانی در ورزشهای سازمان یافته، دارای قانون و دستور العمل را در نظر داریم که تا زمانی که آنها را رعایت کنیم می توانیم به بازی و مسابقه بپردازیم.
ورزش سازمان یافته می تواند به انواع مختلف تمرینات بدنی، حرکات و رفتار تقسیم شود.
هیچکس نیست که نتواند پایه های یک حرکت را انجام دهد.
ورزش را می توان در چهار گروه تقسیم بندی کرد: الف _ بازیها و ورزشهای رقابتی ب _ فعالیت های در فضای باز پ _ حرکات ظریف و زیبا ت _ فعالیت برای آمادگی جسمانی بدنبال این دسته بندی واژه های تربیت بدنی و تفریحات سالم رواج پیدا کرد.
در منشور اکثر کشورهای جهان آمده است که هر انسانی حق اساسی برای دسترسی به تربیت بدنی و ورزش را دارد.
چیزی که برای رشد و توسعه شخصیت او ضروری است.منشورها تصریح می کنند که آزادی برای رشد جسمانی و فرهنگی و قوای روحی از طریق تربیت بدنی و ورزش باید از دو جهت نظام آموزشی و سایر جنبه های زندگی اجتماعی تضمین گردد و هر فرد باید بر طبق سنت ملی ورزش خود، برای پرداختن به تربیت بدنی و ورزش توسعه آمادگی جسمانی در رسیدن به سطوحی در موفقیت فرصت های کافی داشته باشد که موفقیتی مبتنی بر توانایی های اوست.حقیقت و واقعیت این است که حرکت جهان ورزش، به طور مستقیم تحت تأثیر اصلی ارزش سرگرم کنندگی ورزش است.این چیزی نیست که ما می خواهیم.
ما نمی خواهیم مردم جهان تماشاچی ورزش باشند، بلکه ما می خواهیم مردم جهان همه ورزشکار باشند.
متعادل کردن ورزش در بین اقشار جامعه از وظایف مهم دولت هاست.ورزش در سالهای اخیر به نحو فزاینده ای، نهادی شده است، چرا که اکثر کشورها نظام هایی از فعالیت های ورزشی را ایجاد کرده اند که مشترکاً توسط دولت و سازمانهای داوطلب اداره می شود.
این نظام، که منبع عظیمی از کارکنان ایثارگر داوطلب را در اختیار دارد از نظر تعداد، احتمالاً بزرگترین جنبش مشارکتی است.بین ۱۵ تا ۷۰ درصد جمعیت هر کشور به طور منظم در یکی از رشته های ورزشی فعالیت دارد، شمار افراد مشارکت کننده در این امر در جهان بالغ بر یک بیلیون نفر برآورد می شود.برخی این نیروی عظیم را که در انبوهی از باشگاهها، اتحادیه ها و فدراسیونهای ورزشی در سطوح محلی، منطقه ای، ملی و بین المللی گرد آمده اند، تکیه گاهی می دانند برای دموکراسی در عمل و ارائه دهنده فرصتی به حساب می آورند برای جوانان تا معنی کثرت گرایی دمکراتیک را دریابند.
هنوز راه درازی در پیش است تا دسترسی به ورزش در عمل تبدیل به حقی همگانی شود.با این وجود امروزه ورزش به رغم اختلافات و نابرابری ها ،بیش از پیش دمکراتیک شده است.
ورزش که روزگاری فعالیتی نخبه گرایانه بود، اکنون بدل به پدیده ای توده ای شده است که، اگر در مقاصد اجتماعی صحیح از آن بهره برداری شود می تواند توسعه فرهنگی، اقتصادی و اجتماعی را با خود متحول کند.
ورزش سنتی و ورزش نوین بازیهای توأم با تقلید و توهم، نوید دهنده هنرهای سرگرم کننده بودند لیکن ورزش ریشه در بازیهای جسمی، به ویژه بازیهای رقابتی دارد و باید به گفته رنه ماهو دبیر کل پیشین یونسکو، آن را فعالیت آزاد و بی نظرانه مردمانی آزاد» دانست.
در غیر این صورت عنصر بازی از ورزش رخت برمی بندند.
ماهو ورزش را تجسم نوین سنت شوالیه گری دانسته و اعلام کرده است: ورزشی که شباهت به کار داشته