دانلود مقاله دو ماراتن

ژن سرعت یا ‪ ACTN۳پروتیینی را رمزگذاری می‌کند که سوخت و ساز را در الیاف عضلانی دارای “کلید سریع” کنترل می‌کند و نیروی مورد نیاز را برای دو سرعت فراهم می‌آورد.

اگر شما یک انسان ماقبل تاریخ بودید توانایی دویدن بسیار سریع در مسافتهای کوتاه را ترجیح می‌دادید یا پیاده‌روی آرام در مسافتهای طولانی را؟

این سوال از جمله سوالاتی است که با کشف ژن سرعت یا ‪ ACTN۳مطرح شده است.

به گزارش خبرنگار سایت پزشکان بدون مرز به نقل از خبرگزاری فرانسه ، ژن ‪ ACTN۳پروتیینی را رمزگذاری می‌کند که سوخت و ساز را در الیاف عضلانی دارای “کلید سریع” کنترل می‌کند و نیروی مورد نیاز را برای دو سرعت فراهم می‌آورد.

حدود ‪ ۱۸درصد جمعیت جهان یک نسخه مختصر این ژن را دارند که مانع از فعالیت پروتیین یاد شده می‌شود.

این نسخه کوتاه شده با نام ‪ R۵۷۷Xدر بین قهرمانان موفق ورزشهای استقامتی رایج است.

اما قهرمانان دو سرعت که نیاز به سرعت انفجاری دارند برعکس قهرمانان ورزشهای استقامتی، دارای نسخه فعال ‪ ACTN۳هستند.

محققان به سرپرستی کاترین نورث استاد بیمارستان کودکان در وست‌مید در سیدنی استرالیا برای تحقیقات بیشتر یک دسته موش را پرورش دادند که فاقد ژن ‪ ACTN۳بودند.

این موشهای فاقد ژن “‪ “ACTN۳و نیز موشهای معمولی با ژن فعال ‪ACTN۳ بر روی یک دستگاه تردمیل قرار داده شدند که با سرعت می‌چرخید تا زمانی که موشهای معمولی خسته شدند.

برندگان این دو استقامت موشهای فاقد ژن ‪ ACTN۳بودند که می‌توانستند به طور میانگین،یک سوم بیشتر از همتایان خود بدوند.

علت این امر این است که فقدان پروتیین ‪ ACNT۳را پروتیین دیگری به نام ‪ alpha-actnini-۲جبران می‌کند که سوخت و ساز عضلانی را به سمت یک مسیر هوازی کارامدتر و روان‌تر هدایت می‌نماید.

در نتیجه، عضلات پایی که “کلید سریع” دارند، می‌توانند بدون خستگی بارها و بارها منقبض شوند.

این محققان نمودار ژنتیکی افرادی با تبار اروپایی و شرق آسیایی را بررسی کردند و نشانی از جهش در قطعه بزرگتری از رمز ژنتیکی در نزدیکی ‪ R۵۷۷Xنیافتند.

این شباهت، نشانه انتخاب مثبت است.

ژنهایی که به مبارزه برای بقا کمک می‌کنند برای مدت طولانی به ژنوم انسان محلق می‌شوند و ژنهایی که دست وپا گیرند از بین می‌روند.

به عبارت دیگر توانایی دویدن در مسافتهای طولانی یک ویژگی ممتاز است که گروه وسیعی از هوموساپین‌ها یا انسان اندیشه ورز از آن برخوردارند.

با توجه به قدمت طولانی حیات بشر، می‌توان گفت افزوده شدن این ژن به انسانها نسبتا به تازگی رخ داده است.

براساس محاسبات “نورث”، ژن ‪ ۱۵ ،R۵۷۷Xهزار سال پیش بین جمعیت اروپای مرکزی و ‪ ۳۳هزار سال پیش بین مردمان شرق آسیا ریشه دواند.

این نسخه ژن هنوز در همه انسانها وجود ندارد که علت آن کوتاهی مدت افزوده شدن این ژن به انسانها و یا خنثی شدن آن در اثر فشارهای گزینشی به نفع سایر ژنها است.

نتایج این تحقیق در مجله تخصصی “نیچر ژنتیک” منتشر شده است ماراتن، 42 کیلومتر بدون توقف موضوعات مرتبط: ورزش در کشورهای اروپایی و آمریکا، تعداد زیادی از مردم در این مسابقه شرکت می‌کنند.

اما اکثر افراد پس از طی حداکثر 20 مایل خسته می‌شوند و از ادامه مسابقه باز می‌مانند.

برای بعضی از افراد دویدن چنین مسافتی طولانی‌ آسان‌تر از دیگران است و این به خصوصیات ژنتیکی و تمرینات آن‌ها پیش از مسابقه مربوط می‌شود.

به نظر می‌رسد بعضی افراد برای دویدن در ماراتن به دنیا آمده‌اند و مجموعه شرایط فیزیکی بدن و فیزیولوژی و ساختار ذهنی آن‌ها، راه روشنی برای موفقیتشان در این ورزش طاقت‌فرسا، گشوده است.

ماهیچه‌های ماراتنی در عضلات بدن، دو نوع از رشته‌های عضلانی وجود دارد: گروه اول رشته‌های عضلانی‌ای هستند که در اثر کارکرد عضلات به آهستگی منقبض می‌شوند و این انقباض مدت زیادی باقی می‌ماند و گروه دوم رشته‌های عضلانی به سرعت منقبض می‌شوند و خیلی زود به حالت اولیه خود باز می‌گردند.

رشته‌های عضلانی که آهسته منقبض می‌شوند، کلید موفقیت دونده‌های ماراتن هستند.

اگر کسی بخش اصلی ماهیچه‌هایش او را رشته‌های عضلانی‌ای که به سرعت منقبض می‌شوند تشکیل دهد، احتمال این‌که او در آینده به یک دونده موفق ماراتن تبدیل شود، کمتر است.

چنین افرادی بهتر است شانس خود را «دو سرعت» امتحان کنند.

دونده‌های ماراتن باید رشته‌های عضلانی کندمنقبض‌شونده زیادی داشته باشند.

این ویژگی یک صفت ارثی و ژنتیک است اما تحقیقات نشان داده‌اند انجام تمرینات ورزشی منظم در افزایش رشته‌های عضلانی کندمنقبض‌شونده، مؤثرند.

مطالعات نشان می‌دهند دونده‌های ماراتن بهتر است از دو سرعت و دویدن در مسافتی کمتر از 100 مایل دوری کنند.

همچنین دوندگان دو سرعت نباید دو استقامت را انجام دهند.

ژن ماراتن افراد قبیله کالن جین در کنیا، سلاطین دو ماراتن در دنیا هستند.

12 نفر از قهرمانان این رشته ورزشی از افراد این قبیله بوده‌اند.

دانشمندان دانمارکی، این خانواده را مورد مطالعه قرار داده‌اند و از نظر فیزیک بدنی آن‌ها را با قهرمانان ماراتن دانمارک، مقایسه کرده‌اند.

آن‌ها متوجه شدند که سرعت ضربان قلب افراد این خانواده به شکلی حیرت‌انگیز، حتی هنگامی‌که با سرعت 15 مایل در ساعت می‌دوند، همچنان پایین باقی می‌ماند و دچار تپش قلب نمی‌شوند.

مردم این منطقه صفت مناسب دیگری نیز برای دویدن در مسافت طولانی دارند و آن این است که پاهای لاغری دارند.

پس از بررسی رشته‌های عضلانی ماهیچه‌های افراد این قبیله، معلوم شد که انرژی مفیدتر و متناسب‌تری از متابولیسم گلوکز و اکسیژن در بدن این افراد به دست می‌آید.

یک نظریه این است که افراد این قبیله ژن‌های خاصی دارند که به آن‌ها کمک می‌کند تا خصوصیاتی متناسب برای زندگی در یک منطقه مرتفع گرم و خشک داشته باشند و خود را به این شکل با شرایط محیط زندگیشان تطبیق ‌دهند.

آن‌ها در فلاتی به ارتفاع 7000 پا از سطح دریا زندگی می‌کنند.

این نکته، سرعت ضربان قلب پایین آن‌ها را توجیه می‌کند.

در چنین ارتفاعات بلندی اکسیژن موجود در اتمسفر کاهش می‌یابد.

برای جبران این کمبود، بدن گلبول قرمز بیشتری که وظیفه انتقال اکسیژن را در خون بر عهده دارد، می‌سازد.

وقتی ورزشکاری که در این مناطق مرتفع ورزش کرده است به مناطق کم‌ارتفاع‌تر هم‌سطح دریا می‌آید، هنوز گلبول‌های قرمزی بیشتر از میزان طبیعی در خونش دارد که به او قدرت فوق‌العاده‌ای در دویدن می‌دهد.

چون قلب مجبور است با سرعت کمتری بتپد تا اکسیژن لازم را به سرتاسر بدن برساند و همه این‌ها به خاطر وجود تعداد بیشتری از حامل‌های اکسیژن در خون این افراد است.

دانشمندان تلاش می‌کنند ژن این افراد را کشف کنند، هر چند که این کاری پیچیده و دشوار است.

حقیقت این است که اگر پدر و مادر کودکی در دو ماراتن موفق باشند، احتمال این‌که فرزندشان این ژن را داشته باشد، بیشتر است.

سوخت ماراتن یک دونده ماراتن، انرژی خود را در طول این مسیر طولانی از دو منبع به دست می‌آورد: 1- گلیکوژن (سوختی که به سرعت انرژی آزاد می‌کند) 2- اسید چرب (سوختی که به آهستگی انرژی آزاد می‌کند) گلیکوژن: هنگامی‌که ذخیره گلیکوژن تمام می‌شود و ورزشکارباید انرژی خود را از اسیدهای چرب به دست بیاورد، تازه مشکلات آغاز می‌شوند.

گلیکوژن در دانه‌های ریزی درون ماهیچه و کبد ذخیره می‌شود، هنگامی‌که مولکول بزرگ گلیکوژن به گلوکز شکسته می‌شود، به سرعت انرژی آزاد می‌کند.

گلوکز نوعی قند است که بدن می‌تواند آن را به نوعی از انرژی که قابل استفاده برای بدن است، تبدیل کند.

هر مولکول گلوکز، با آزاد کردن انرژی به CO2 و آب تبدیل می‌شود.

در این فرایند ATP که سوخت مستقیم عضلات است، تولید می‌شود.

اسید چرب: چربی‌ها در قسمت‌های مختلف بدن درون بافت چربی ذخیره شده‌اند.

لایه‌های چربی که در لابه‌لای یک تکه گوشت گلو می‌بینید، همان چربی‌های ذخیره‌ای عضلات هستند.

چربی‌ها از اسید چرب ساخته شده‌اند و مولکول‌های بزرگی هستند که وقتی می‌شکنند، انرژی آزاد می‌کنند.

یک مرد معمولی، انرژی لازم برای 3 روز دویدن بدون توقف با سرعت 15 مایل بر ساعت را درون چربی‌های ذخیره‌ای بدنش دارد.

مشکل این است که آزاد شدن انرژی از چربی‌ها خیلی به کندی انجام می‌گیرد و این پدیده‌ای است که سرعت دوندگان را کاهش می‌دهد.

خستگی و پذیرفتن شکست در ماراتن بسیاری از ما دو ماراتن را در تلویزیون دیده‌ایم.

در آخرین بخش مسابقه اکثر دوندگان از نفس می‌افتند و لنگان لنگان خود را در مسیر مسابقه می‌کشند، دوندگان در این لحظات عضلاتشان منقبض شده و به شدت درد می‌کند و در این شرایط آرزو دارند روی یک صندلی بنشینند و پاهای خود را دراز کنند تا عضلاتشان از انقباض خارج شوند.

این شانسی است برای دوندگانی که استقامت بیشتری دارند.

گرچه علاقه و شوق پیروزی بیشتر دوندگان غیر حرفه‌ای را تا هجدمین مایل مسابقه پیش می‌برد، اما در این حدود بیشتر آن‌ها از مسیر مسابقه خارج می‌شوند و از ادامه آن صرف‌نظر می‌کنند.

آن‌ها در این نقطه تمام ذخیره گلیکوژن بدن خود را مصرف کرده‌اند و فقط باید انرژی مورد نیازشان را از اسیدهای چرب، به دست بیاورند.

مشکل این‌جا است که این اسیدهای چرب انرژی خود را با نصف سرعت گلیکوژن آزاد می‌کنند گلیکوژن در دانه‌های ریزی درون ماهیچه و کبد ذخیره می‌شود، هنگامی‌که مولکول بزرگ گلیکوژن به گلوکز شکسته می‌شود، به سرعت انرژی آزاد می‌کند.

مشکل این‌جا است که این اسیدهای چرب انرژی خود را با نصف سرعت گلیکوژن آزاد می‌کنند بنابراین سرعت دویدن کاهش می‌یابد.

از دست دادن آب بدن و بالا رفتن درجه حرارت بدن نیز دو عامل متوقف‌کننده‌ هستند.

شگرد قهرمانان ماراتن ورزشکاران باتجربه ماراتن، انرژی مورد نیازشان را کمتر از اسیدهای چرب به دست می‌آورند چون با انجام تمرینات ورزشی سخت، ذخایر گلیکوژن بدن خود را افزایش داده‌اند.

این ورزشکاران پس از تمرینات سخت و دویدن در مسافت‌های طولانی، غذایی با میزان بالای کربوهیدرات می‌خورند، چون در این لحظات باید منابع گلیکوژن از دست رفته بدنشان را دوباره پر و تجدید‌کنند.

این ورزشکاران در طول تمرینات، محدودیت‌های خود را با دستکاری متابولیسم و اصلاح ماهیچه‌هایشان، کم‌رنگ‌تر می‌کنند.

به هر حال به نظر می‌رسد ورزشکاران در طول مسابقه بیش از توان خود فعالیت می‌کنند و یک دلیل آن این است که این قهرمانان و کسانی که رکورد جهانی را می‌شکنند، بعدها آن را تکرار نمی‌کنند.

ماراتن و مرگ تاریخ ماراتن بیش از هر ورزش دیگری شاهد سکته قلبی ورزشکاران بوده است.

در سال 1912 در مسابقات ماراتن استکهلم، یک دونده پرتقالی در مسافت 19 مایلی، دچار سکته قلبی شد و روز بعد فوت کرد.

امروزه در طول مسیر مسابقه دوش‌هایی برای خنک کردن ورزشکاران نصب شده است و بطری‌های آب‌ نیز در اختیار آن‌ها قرار می‌گیرد.

لازم است قبل از مسابقه چک‌آپ‌های پزشکی انجام شود و کسانی که سابقه حمله قلبی و مرگ ناگهانی را در خانواده خود دارند، قبل از مسابقه با پزشک مشورت کنند.

بعضی از دوندگان نیز در اثر حساسیت به آسپیرین- کافئین و حتی مواد شیمیایی کفش‌های ورزشی، دچار یک حساسیت شدید به نام شوک آنافیلاکسی می‌شوند که با قرمزی و خارش بدن و انسداد راه هوایی در اثر تورم نای همراه است.

در این شرایط باید آدرنالین و آنتی‌هیستامین به آن‌ها تزریق شود.

آمادگی برای ماراتن یک دونده ماراتن باید بتواند 3 هفته قبل از مسابقه با سرعت 15 مایل بر ساعت، بدود؛ وگرنه باید از مسابقه صرف‌نظر کند.

تمرین کردن و دویدن در مناطق مرتفع، تعداد گلبول‌های قرمز خون و ظرفیت خون برای انتقال اکسیژن در طول مسابقه را افزایش می‌دهد.

مصرف وعده‌های غذایی غنی از قند قبل از مسابقه، ذخایر گلیکوژن بدن را افزایش می‌دهد "لیو شیانگ"قهرمان دو جهان از چین cri وقتی ساختن عضلانی ترین بدن هدفی بلند پروازانه باشد، شاید هر فردی تمایلی به رسیدن به آن نداشته باشد.

خیلی از مردها تصور می کنند که انجام تمرینات استقامتی کمی فراتر از حد توان آنهاست.

تمرینات استقامتی که بخشی از تمرینات قدرتی است، فواید بسیار زیادی برای سلامتی دارد; از این رو می تواند یکی از بهترین انتخاب ها برای شما باشد.

اما برای تمرینات قدرتی نیز مثل تمرینات استقامتی، قوانینی وجود دارد; اینکه چه هدفی مد نظر شماست و برای رسیدن به آن چه باید بکنید.

اجازه بدهید ابتدا برخی از اصطلاحات مربوط به این نوع تمرینات را توضیح دهیم: تمرینات هوازی (ایروبیک): به هر نوع تمرینی گفته می شود که طی آن بدن به طور پیوسته از اکسیژن استفاده می کند.

این تمرینات در سطوح متوسط تا ضعیف انجام می گیرد.

تمرینات استقامتی ناهوازی: به تمرینات کوتاه مدت استقامتی گفته می شود که ناهوازی بوده و به مقدار کمی گذرگاه انرژی هوازی نیاز دارد.

این نوع تمرینات با شدت بسیار بالا و در زمان بسیار کوتاه، تقریبا 3-1 دقیقه، انجام می گیرد.

ماکسیممVO2: سنجشی از میزان اکسیژنی است که بدن شما حین تمرین قادر به استفاده مناسب از آن باشد.

این میزان معمولا به میلی لیتر اکسیژن به ازای هر کیلوگرم از وزن بدن در دقیقه نشان داده می شود.

اما داشتن ماکسیممVO2 بالا الزاما به این معنا نیست که برای تمرینات استقامتی قدرت و توانایی کافی دارید، چون عملکرد شما بر آستانه لاکتات شما نیز بستگی دارد.

آستانه لاکتات: یعنی بدن شما با چه سرعتی قادر به بیرون کردن مواد اضافی اسید لاکتیک (که طی تمرینات با شدت بالا تولید می شود) است.

اگر بدن شما نتواند اینکار را به