دانلود مقاله ولایت امام عصر

خلاصه‌ای از زندگینامه حضرت مهدی «عج» در نیمه شعبان سال 255 ه در سامراء به دنیا آمد.

1 ایشان هم نام پیامبر (ص) و کینه‌اش ابوالقاسم است.

حجت، قائم، صاحب الزمان، بقیه ا… خلف صالح از القاب آن حضرت و مشهورترین آن مهدی علیه‌السلام است.

مادرش نرجس، که به نام ریحانه، سوسن و صیقل نیز یاد کرده‌اند.

2 وی از زنان با فضلیت و کمال بود تا آنجا که همه امام حسن (ع) و حکیمه دختر امام جواد (ع) خود را خدمتگزار وی می‌نامیدند.

در این زمان یعنی هنگام تولد حضرت مهدی (عج) مقضم عباسی هشتمین خلیفه عباسی که حکومتش از سال 218 هجری آغاز شد، سامرا شهر نوساخته را مرکز حکومت عباسی قرار داد.

این اندیشه که ظهور مصلحی پایه‌های حکومت ستمکاران را متزلزل می‌نماید و باید از تولید نوزادان جلوگیری کرد و حتی مادران بی‌گناه را کشت و یا قابله‌هایی را پنهانی به خانه‌ها فرستاد تا از زنان باردار خبر دهند، در تاریخ نظایری دارد.

در زمان حضرت ابراهیم (ع) نمرود چنین کرد.

در زمان حضرت موسی (ع) فرعون نیز به همین روش عمل نمود.

ولی خدا نخواست.

همواره ستمگران می‌‌خواهند مشعل حق را خاموش کنند، غافل از آنکه، خداوند نور خود را تمام و کامل می‌کند، اگرچه کافران و ستمگران نخواهند.

در مورد نوازد مبارک قدم حضرت امام حسن عسکری(ع) نیز داستان تاریخ به گونه‌ای شگفت انگیز و معجزه آسا تکرار شد.

«هنگامی که ولادت این اختر تابناک حضرت مهدی (عج) نزدیک گشت و خطر او در نظر جباران قوت گرفت، درصدد برآمدند تا از پدید آمدن این نوازد جلوگیری کننده و اگر پدید آمد و بدین جهان پای نهاد او را از میان بردارند.

بدین علت بود که چگونگی احوال مهدی، دوران حمل و سپس تولد او، همه و همه، از مردم نهان داشته می‌شد، جز چند تن از نزدیکان یا شاگردان و اصحاب خاص امام حسن عسگری (ع) کسی او را نمی‌دید.

«هنگامی که ولادت این اختر تابناک حضرت مهدی (عج) نزدیک گشت و خطر او در نظر جباران قوت گرفت، درصدد برآمدند تا از پدید آمدن این نوازد جلوگیری کننده و اگر پدید آمد و بدین جهان پای نهاد او را از میان بردارند.

آنان نیز مهدی را گاه‌بگاه می‌دیدند نه همیشه و به صورت عادی»1 شیعیان خاص، مهدی را مشاهده کردند: در مدت 5 یا 4 سال آغاز عمر حضرت مهدی که پدر بزرگوارش حیات داشت، شیعیان خاص به حضور حضرت مهدی (عج) می‌رسیدند.

از جمله چهل تن به محضر امام یازدهم رسیدند و از امام خواستند تا محبت و امام بعد از خود را به آنها بنمایاند تا او را بشناسند و امام چنان کرد.

آنان پسری را دیدند که بیرون آمد همچون پاره ماه، شبیه پدر خویش ، امام عسکری فرمودند: پس از من این پسر امام شماست و خلیفه من است در میان شما، امر او را اطاعت کنید، از گرد رهبری او پراکنده نگردید که هلاک می‌شوید و دینتان تباه می‌گردد.

این را هم بدانید که شما او را پس از امروز نخواهید دید تا اینکه زمانی دراز بگذرد.

بنابراین از نایب او، عثمان بن سعید اطاعت کنید.»2 و بدین گونه امام یازدهم ضمن تصریح به واقع شدن غیبت کبری ، امام هدی را به جماعت شیعیان معرفی نمود و استمرار سلسله ولایت را اعلام داشت.1 یکی از متفکران و فیلسوفان قرن سوم هجری که به حضور امام رسیده است، ابوسهل نوبختی می‌باشد.

باری، حضرت مهدی (ع) پنهان می‌زیست تا پدر بزرگوارش حضرت امام حسن عسگری(ع) در روز هشتم ماه ربیع‌الاول سال 260 هجری دیده از جهان فرو بست.

در این روز بنا به سنت اسلامی، می‌بایست حضرت مهدی بر پیکر مقدس پدر نماز گزارده، تا خلفای ستمگر عباسی جریان امامت را نتوانند تمام شده اعلام کنند و یا بدخواهان آن را از مسیر اصلی منحرف کنند و وراثت معنوی و رسالت اسلامی و ولایت دینی را به دست دیگران سپارند.

بدین سان مردم دیدند کورکی همچون خورشید تابان با شکوه هر چه تمامتر از سرای امام بیرون آمد و جعفر کذاب عمومی خود را که آماده نمازگزاران بر پیکر امام بود به کناری زد و بر بدن مطهر پدر نماز گزارد.

سیرت مهدی (ع): حضرت مهدی صاحب علم و حکمت بسیار و دارنده ذخایر پیامبران است.

ولی مطلق و خاتم اولیاء و وصی اوصیاء و قائد جهانی و انقلابی اکبر است.

چون ظاهر شود به کعبه تکیه کند و پرچم پیامبر (ص) را در دست گیرد و دین خدا را زنده و احکام خدا را در سراسر گیتی جاری کند و جهان را پر از عدل و داد نماید.

حضرت مهدی (ع) در برابر خداوند و جلال خداوند فروتن است.

مهدی عادل است و خجسته و پاکیزه، خداوند دین اسلام را به دست او عزیز گرداند.

مهدی (ع) حق هر چقداری را بگیرد و به او دهد.

حتی اگر حق کسی زیر دندان دیگری باشد، از زیر دندان غاصب بیرون کشد و به صاحب حق بازگرداند.

به هنگام حکومت مهدی (ع) حکومت جباران و نفوذ سیاسی منافقان و خائنان نابود گردد.

شهر مکه قبله مسلمین مرکز حکومت انقلابی مهدی شود.

آری چون مهدی قیام کند زمینی نماند مگر آنکه در آنجا گلبانگ محمدی: اشهدان لا اله الا الله و اشهدان محمداً رسول الله بلند گردد.

مهدی (ع) فریاد رسی است که خداوند او را بفرستد تا به فریاد مردم عالم برسد.

در روزگار او همگان به رفاه آسایش و وفور نعمتی بی‌مانند دست یابند.

حتی چهارپایان فراوان گردند و با دیگر جانوران، خوش و آسوده باشند.

زمین گیاهان بسیار رویاند و آب نهرها فراوان شود.

در جهان جای ویرانی نماند، مگر آنکه مهدی (ع) آنجا را آباد سازد.

در قضاوتها و احکام مهدی (ع) و در حکومت وی، سه سوزنی ظلم و بیداد بر کسی نرود و رنجی بر دلی ننشیند.1 مهدی عدالت را همچنان که سرما و گرما وارد خانه‌ها شود، وارد خانه‌های مردمان کند و دادگری او همه جا را بگیرد.

ضرورت غیبت آخرین امام: بیرون آمدن حضرت مهدی (ع) و نمازگزاران آن حضرت بر پیکر مقدس پدر بزرگوارش همه جا منتشر شد.

کارگزاران و مأموران معتمد عباسی به خانه امام حسن‌عسکری(ع) هجوم بردند، اما هر چه بیشتر جستند کمتر یافتند و در چنین شرایطی بود که برای بقای حجت حق تعالی، امر غیبت امام دوازدهم پیش آمد و جز این راهی برای حفظ جان آن خلیفه خدا در زمین نبود.

زیرا ظاهر بودن حجت حق و حضورش در بین مردم همان بود و قتلش همان.

پس مشیت و حکمت الهی بر این تعلق گرفت که حفرتش را از نظرها پنهان نگهدارد، تا درست دشمنان از وی کوتاه گردد و واسطه فیوضات ربانی بر اهل زمین سالم ماند.

بدین صورت حجت خدا، هر چه آشکار نیست، اما انوار هدایتش از پس پرده غیبت راهنمای موالیان و دوستانش می‌باشد.

ضمناً این کیفر کردار امت اسلامی است که نه تنها از مسیر ولایت و اطاعت امیر المومنین علی (ع) و فرزندان معصومش روی برتافت، بلکه به آزار و قتل آنان نیز اقدام کرد و لزوم نهان زیستی آخرین امام را حفظ جانش سبب شد.

پروفسور هانری کربن ـ متشرق فرانسوی ـ در ملاقات با علامه طباطبائی در خصوص وجود امام غایب در جهان بینی تشیع می‌گوید: به عقیده من مذهب تشیع تنها و مذهبی است که رابطه هدایت الهیه را میان خدا و خلق ، برای همیشه نگهداشته و به طور استمرار و پیوستگی ولایت را زنده و پا برجا می‌دارد.

تنها مذهب تشیع است که نبوت را با حضرت محمد (ص) ختم شده می‌داند ولی ولایت را که همان رابطه هدایت و تکمیل می‌باشد، بعد از آن حضرت و برای همیشه زنده می‌ماند.

رابطه‌ای که از اتصال عالم انسانی به عالم الوهی کشف نماید.

به واسطه دعوتهای دینی قبل از موسی و دعوت دینی موسی و عیسی و محمد (ص) و بعد از حضرت محمد، بواسطه ولایت جانشینان وی زنده بوده و هست و خواهد بود، او حقیقتی است زنده که هرگز نظر علمی نمی‌تواند او را خرافات شمرده از لیست حقایق حذف نماید.

آری تنها مذهب تشیع است که به زندگی این حقیقت لباس دوام و استمرار پوشانیده و معتقد است که این حقیقت میان عالم انسانی و الوهی، برای همیشه، باقی و پا برجاست.» 1 غیبت کوتاه مدت یا غیبت صغری: مدت غیبت صغری بیش از هفتاد سال به طول نینجامید که از سال 260 هـ .

تا سال 329 هـ .

طول کشید.

در این مدت نایبان خاص به محضر حضرت مهدی (ع) می‌رسیدند و پاسخ نامه‌ها و سؤالات را به مردم می‌رساندند.

نایبان خاص که افتخار رسیدن به محضر امام (ع) را داشته‌اند، چهار تن می‌باشند که به «نواب خاص» یا «نایبان ویژه» معروفند.

نخستین نایب خاص مهدی (ع) عثمان بن سعید اسدی است که ظاهراً بعد از سال 260 هجری وفات کرد و در بغداد به خاک سپرده شد.

وی از شاگردان مورد اعتماد امام دهم و یازدهم بود و خود در زیر سایه امامت پرورش یافته بود.

محمدبن عثمان دومین سفیر و نایب امام (ع) است که در سال 305 هجری وفات کرد و در بغداد به خاک سپرده شد و دوره نیابت وی نزدیک چهل سال به طول انجامید.

سومین نصیر حضرت مهدی (ع) حسین بن روح نوبختی بود که در سال 326 هجری فوت کرد.

علی بن محمد سمری چهارمین نایب امام حجه بن الحسن(ع) است که در سال 329 هجری فوت نمود و در بغداد دفن شد.

همین بزرگان و عالمان و روحانیون بر جسته و پرهیزگار و زاهد و آگاه در دوره غیبت صغری واسطه ارتباط مردم با امام غایب و حل مشکلات آنها به وسیله حضرت مهدی (ع) بودند.

غیبت دراز یا غیبت کبری: این دوره بعد از زمان غیبت صغری آغاز سد و تا کنون ادامه دارد.

این مدت دوران امتحان و سنجش ایمان و عمل مردم است.

در زمان نیابت عامه، امام (ع) ضابطه و قاعده‌ای به دست داده است تا در هر عصر، فرد شاخصی که آن ضابطه و قاعده در همه ابعاد بر او صدق کند، نایب عام امام (ع) باشد و به نیابت از سوی امام، ولی جامعه باشد.

بنابراین در هیچ دوره‌ای پیوند امام (ع) با مردم گسیخته نشده و نبوده است.

اکنون نیز که دوران نیابت عامه است عالم بزرگی که دارای همه شرایط فقیه و دانای دین بوده است و نیز شرایط رهبری را دارد، در رأس جامعه قرار می‌گیرد و مردم به او مراجعه می‌کنند و او صاحب «ولایت شرعیه» است.

بنابراین اگر نایب امام (ع) در این دوره، حکومتی را درست و صالح‌ نداند آن حکومت طاغوتی است، زیرا رابطه‌ای با خدا و دین خدا و امامت و نظارت شرعی اسلامی ندارد.

بنابر راهنمایی امام زمان (عجل‌الله فرجه) برای حفظ و انتقال موجودیت تشیع و دین خدا، باید همیشه عالم و فقیهی در رأس جامعه شیعه قرار گیرد که شایسته و اهل باشد و چون کسی ـ با اعلمیت و اولویت ـ در رأس جامعه اسلامی و دینی قرار گرفت باید مجتهدان و علمای دیگر مقام او را پاس دارند و برای نگهداری وحدت اسلامی و تمرکز قدرت دینی او را کمک رسانند تا قدرتهای فاسد نتوانند آن را متلاشی و متزلزل کنند.

قرآن و حضرت مهدی (عج): در قرآن کریم درباره‌ی حضرت مهدی و ظهور منجی در آخر الزمان و حکومت صالحان و پیروزی نیکان بر ستمگران آیاتی آمده است از جمله: «مادر زبور داوود، پس از ذکر نوشته‌ایم که سرانجام زمین را بندگان شایسته مامیراث برند و صاحب شوند.»1 و نیز ما می خواهیم به مستضعفان زمین نیکی کنیم یعنی آنان پیشوایان سازیم و میراث برای زمین» بسم ا… الرحمن الرحیم.

انا انزلناه فی لیله القدر…» ما قرآن را در شب قدر فرو فرستادیم.

تو شب قدر را چگونه شبی می‌دانی؟

شب قدر از هزار ماه بهتر است.

در آن شب فرشتگان و روح و اذان خدا، همه فرمانها و سرنوشتها را فرود می‌آورند.

آن شب تا سپیده دهان همه سلام است و سلامت.

چنانچه از آیه‌های سوره بروشنی فهمیده می‌شود، در هر سال شبی هست که از هزار ماه به ارزش و فضیلت برتر است.

آنچه از احادیثی که در تفسیر این سوره و تفسیر آیات سوره دخان فهمیده می‌شود این است که فرشتگان در شب قدر ، معدرات یک ساله را به نزد «ولی مطلق زمان» می‌آورند و به او تسلیم می‌دارند.

در روزگار پیامبر اکرم (ص) محل فرشتگان در شب قدر، آستان مصطفی (ص) بوده است.

هنگامی که در شناخت قرآنی به این نتیجه می‌رسیم که شب قدر در هر سال هست، باید توجه کنیم پس صاحب شب قدر نیز باید همیشه وجود داشته باشد وگرنه فرشتگان بر چه کسی فرود آیند؟

پس چنانچه قرآن کریم تا قیامت هست و حجت است، صاحب شب قدر هست و هم او محبت است.

حجت خدا در این زمان جز حضرت ولی عصر (ع) کسی نیست.

فیلسوف معروف و متکلم بزرگ و ریاضی‌دان مشهور اسلامی ، خواجه نصیر الدین طوسی می‌گوید: «در نزد خردمندان روشن است که لطف الهی منحصر است در تعیین امام (ع) و وجود امام به خودی خود لطف