فصل های قبلی برنامه های روستایی را از دیدگاه بودن برنامه ریزی شده ای بررسی کردند اما در هر فصل مشخص است که بسیاری از موضوعات از طریق اندازه گیری برنامه ریزی ها تأثیر می پذیرند، برای مثال سیاست جنگلداری طولانی مدت در فصل 3، سیاست برقراری در فصل 4 و سیاست انتقال روستایی در فصل 6، هدف این کتاب بررسی تمام حدود و سیاستهای برنامه ریزی روستایی نیست، زیرا این اهداف در هر جایی به طور کامل بررسی شده اند، اما در عوض برای فراهم آوردن یک حالت موقتی در مورد این مناطق است در جائیکه جغرافیدانان روستا بسار فعال بوده اند، نه تنها به عنوان محقق بلکه به عنوان کسانی که تغییرات سیاسی را به وجود می آورند یا از طریق کمیته هایی که در دولت تشکیل می دهند یا بسیار ساده تر به عنوان کارمندان دولتی.
با این وجود جداسازی اثرات واضح برنامه های مناطق روستایی بسیار مشکل است، زیرا اندازه های برنامه ریزی روستایی بسیار پراکنده است و از هیچ منبعی یا مرجع قانونی منشأ نمی پذیرد و نیز به این دلیل است که در اکثر موارد آنها به صورت دوجانبه ای دربرگیرنده یا متناقض هستند.
علی رغم این مطالب مشخص کردن تعدادی از مضامین اساسی در تنظیم روستایی ممکن است.
برای مثال دیوید سون و دیبرلی (1977) برنامه ریزی روستایی را به دو فعالیت تقسیم کردند: (برنامه ریزی برای توسعه کشاورزی)، زمین زراعی و اوقات فراغت و منابع (برنامه ریزی برای حمایت از منابع، حیات وحش و مناظر).
دیگر اهداف برنامه ریزی روستایی در طول 40 سال گذشته در جدول 1-9 نشان داده شده است و از این جدول می توان به این نتیجه رسید که سه نقش اصلی برای برنامه ریزی روستایی می تواند تعریف شود: یک نقش توسعه دادن منبع، یک نقش راه حل تضادها، و یک مدیریت زمین، نقش احیاء و حفاظت از زمین.
ارتباط این نقش ها اکنون مورد بررسی قرار گرفته است.
این بررسی قبل از اینکه به صورت جزیی در ادامه این فصل مورد بحث قرار گیرد.
بصورت سرمقاله در اول فصل 9 آمده است.
نقش های برنامه ریزی روستایی Rural planning roles
اگرچه هدف کلی برنامه ریزی روستایی باید خلق موقعیت هایی باشد که تحت آن شرایط فعالیت های روستایی بتوانند به وجود بیایند و مبانی حفاظت شوند، علائق و توجهات دیگری نیز وجود دارند که بعضی فعالیت ها را بیشتر از سایرین انعکاس می دهند، و اینکه شانس هر کدام از سه نقش را که در بالا آمده است در طول 40 سال گذشته به حالت نوسان قرار می دهد.
با این وجود بیشتر این دوره نقش رشد منابع دائمی بوده است.
مخصوصاً در متن سایت کشاورزی، در جائیکه بریتانیا و ایالات متحده حجم گسترده ای از نقش حمایت از مزارع و سطح تولید و درآمد زیاد از مزارع را پایه ریزی کرده اند.
با این وجود در اواخر این دهه، تقریباً ارتباط با سایتهای توسعه کشاورزی مورد سئوال قرار گرفته است، مانند اثرات جانبی پیشرفت کشاورزی و یک کاهش در دیگر مناطق و اقتصاد روستایی به مرحله ی ظهور رسیده است.
علاوه بر این مشخص است که سیاستهای حمایتی به سمت جائی سوق داده می شوند که نیاز کمتری به وجود آنهاست و در ایالات متحده تخمین زده شده است که تقریباً نیم 2 بیلیون دلار در نقص پرداخت در سال 1978 خرج شده است و به 10 درصد از کشاورزان که بیشترین تولید کننده ها بوده اند پرداخت شده است.
اگرچه سیاست های حمایت از کشاورزی هنوز سهم بزرگی از بودجه را به خود اختصاص داده است، برنامه هایی برای اجرا و پیشرفت اجتماعی نیز مهم ترین قسمت پیشرفت منابع روستایی است، مخصوصاً در مناطق دورافتاده و اکثر مناطق بلند، در جاهایی که کشاورزی پرهزینه است، نمی توان اقتصاد روستایی را فراهم آورد.
اقتصاد گسترده تر روستایی یکی از مهمترین نگرانی ها است و دومین نقش را در برنامه ریزی روستایی دارد و آن را نقش نزاع برانگیز راه حل می نامند.
سال های زیادی هسته ی اصلی مشکل مناطق حومه ای بود و هنوز هم هست که به وسیله ی یک گروه کنترل می شود، کشاورزانی که طوری کار می کنند که اغلب با علائق دیگر اعضاء جامعه در ستیز هستند اکثریت بزرگی از جمعیت جای شگفتی نیست که این افراد خودشان را در زمینه فشار گروه هایی قرار داده اند که یا با موارد شخصی منازعه دارند یا یک نقش مهم را در فرمول سیاسی بازی می کنند.
اما در سال های اخیر این نزاع بیشتر شده است و دیگر به همان سادگی گذشته بین زمین های زراعی و مناطق شهری نیست، اما بین یک گروه قدرتمند علیه دیگری است، و از یک سیستم با ارزش علیه دیگری است.
علاوه بر این دولتها این برنامه را از طریق وزیران تقطیع اراضی (تقسیم اراضی) و آژانس های دولتی انجام دادند.
بنابراین سیاست های آنها به سمت دسترسی به اهداف مخصوص در کشاورزی، جنگلداری احیاء و حفاظت از طبیعت است.
یک راه حل که اغلب در این بخش پیشنهاد می شود مسئله احیاء یک وزارت کارهای روستایی است.
اما هر دو مورد، دولت محافظه کار و گروه مخالف کارگری این نظریه را در سال 1980 نپذیرفتند، اگرچه حزب کارگر یک کمیته اولیه را برای بررسی اثر سیاست های دولت بر زمین های اطراف روستا پیشنهاد داده است.
یک مشکل این است که هر وزارت روستایی با مشکلی مواجه است که هیچ موافقتی در مورد نوع محیط روستایی وجود ندارد که ما بخواهیم طراحان روستایی آن را فراهم آورد، اگرچه تماسهای زیادی با کمیته برقرار شده است که آیا موافقت حاصل می شود یا نه.
با این وجود یک مطلب اصلی وجود دارد و این است که به نظر رضایت حاصل آمده است، و یک *** روستایی ** دارد که تاکنون مدیریت است و به اینکه راه های را ارائه دهد ** را بیشتر می کند.
زیرا برانگیختن علاقه در دولتمردان به ** می رسد به توجه مضاعفی در رسیدن به سطح ریشه های گیاهی با ارتقاء سیاست های زمین وجود دارد.
برای این مسائل از نیاز برای احیاء هیأت و محافظت از مراتع حفاظت شده منشأ می گیرد، مخصوصاً در پارک های ملی و این روش برای گنجاندن ** توافق مدیریت در کشاورزی و جنگلداری توسعه داده باشد و کاملترین معنای خود را در مفاهیم چندگانه در مورد استفاده از زمین و رشد روستایی را با استفاده از کمیته اقتصاد روستایی به دست آورده است.
در ادامه ی این فصل سه نقش دیگ و *** و با توجه مخصوص به مناسبت خود مسأله، پاسخ سیاست که آن و موثر بودن این پاسخ مخصوصاً از دیدگاه جغرافیای روستایی شرح خواهیم داد.
نقش های رشد منابع- سیاست کشاورزی
این زمینه با توجه به مسأله ی سیاست کشاورزی بی نهایت از نظر تعداد متغیرهای مربوط پیچیده و متغیر است.
از نظر عمومی توافق بر این است که سیاست های کشاورزی مورد نیاز هستند و در واقع از نظر اخلاقی در هر کشور پیشرفته در جهان (OECD) به علت عوامل زیرین پذیرفته شده است.
اول از همه نیاز برای غلبه بر نوسازی هایی که در هوا وجود دارد و این کمبود ** آن حس می شود و نیز اطمینان طولانی مدت از وضع ثابت هوا مورد نیاز است.
در ثانی، یک نیاز برای مدیریت قابل مقایسه محصول در یک مکان نسبت به مکان دیگر برای مثال شیر در مناطق معتدل و برعکس نیاز برای اختصاص کمک در بنیه مالی به مناطق حاشیه ای احساس می شود.
سوم اینکه یک نیاز برای تولید کشاورزی بیشتر و بنابراین ملی احساس می شود زیرا بخش کشاورزی اگرچه مستقیماً افراد کمتر و کمتری را استخدام می کند برای درصد بالاتری از GNP *** می شود و حداقل 10 درصد از نیروهای کاری را بطور غیرمستقیم استخدام می کند و علاوه بر این *** در مهمترین مورد در اکثر بودجه های ** قرار دارد.
سوم اینکه یک نیاز برای تولید کشاورزی بیشتر و بنابراین ملی احساس می شود زیرا بخش کشاورزی اگرچه مستقیماً افراد کمتر و کمتری را استخدام می کند برای درصد بالاتری از GNP *** می شود و حداقل 10 درصد از نیروهای کاری را بطور غیرمستقیم استخدام می کند و علاوه بر این *** در مهمترین مورد در اکثر بودجه های ** قرار دارد.
چهارم و آخرین مورد یک نیاز برای ** امنیت مالی، ** تعادل پرداخت های تحت کنترل و در همان زمان تشویق تجارب جهانی در مواد غذایی و غیرغذایی وجود دارد.
همانطوری که شکل 1-9 نشان می دهد، با این وجود این موارد تنها اهداف سیاست کشاورزی نیستند بلکه معمولی ترین اهداف هستند، همانطوری که بررسی های بعدی در مورد پاسخ های سیاسی کشاورزی در انگلستان، اروپا و آمریکا ** داد.
در بریتانیا 3 دوره ی سیاسی وجود دارد.
از این دوره زمانی بودک ه روشهای laissez faire اولین روشهای تجربی بودند؛ در ابتدا در طول اولین شکست کشاورزی در سال 1930 زمانی که نقطه سیاستهای اندکی معرفی شده بودند فقط برای کنترل کامل هادی در سال 1940 به عنوان پاسخی به کمبود غذا در جنگ های جهانی اول و عواقب بعدی آن معرفی شد.
دوره ی دوم زمانی بود که آسودگی بیشتر شد، اما سیاست های توسعه در 1950 و 1960 بر اساس قانون کشاروزی 1947 قرار داشت و سپس سومین دوره زمانی بود که جایگزینی آرام آرام در سال 1970 مانند سیاست های مزرعه داری، EEC، معرفی شد.
بنابراین از سال 1946 تا نیمه 1970 قوانین کشاورزی 1947 برقرار بود که اهداف آنها آنها رشد و نگهداری به وسیله نظارت بر قیمتها و ثبات بازار بود...
توانایی کشاورزی مناسب و ثبات برای تولید غذای ماست و دیگر تولیدات کشاورزی مانند تولیدات مورد علاقه مردم که در بریتانیا تولید آن مطلوب بود و ثابت نگهداشتن قیمتها با روش صحیح و شرایط زندگی برای کشاورزان و کارگران در محیط های کشاورزی و بازگشت به توسعه ی پایتخت.
این افراد از طریق بررسی یک قیمت سالانه به دست آمدند که قیمتها را تثبیت می کند، معرفی قیمت های بازار و قیمتهای نقل شده و از طریق خرد کردن پولها و سوبسید دادن یا برای اصلاح *** کشاورزی یا برای سوبسید دادن به محصولات کشاورزی درمناطق حاشیه ای نیز قیمتها تثبیت می شوند.
معمولاً موافقت می شود که این ** اصلاحاتی را در هر دو زمینه ی اولیه کشاورزی و خلاقیت در طول سالهای بعد از جنگ انجام می دهد و اهداف سیاسی سیاست کشاورزی افزایش دادن تولید بود و این که این سلسله باید ادامه یابد تا حتی بعد از دسترسی به EEC انجام شود.
در EEC مقاله ی The trcaty Rome سیاست کشاورزی مشترکی (CAP) را با اهداف زیر ارائه می دهد: الف) برای افزایش تولید کشاورزی به وسیله ی ارتقاء پیشرفت تکنیک و به وسیله ی اطمینان از رشد منطقی تولید کشاورزی و مصرف مثبت عوامل تولید در کارهای مخصوص.
ب) بنابراین برای اطمینان حاصل کردن از یک استاندارد مطلوب زندگی برای گروه های کشاورزی، به ویژه از طریق افزایش محصول مخصوص افرادی که در بخش کشاورزی شرکت دارند.
ج) برای تثبیت بازار د) برای اطمینان حاصل کردن از قابلیت دسترس بودن ذخایر ی) برای اطمینان حاصل کردن از رسیدن ذخایر به دست مصرف کننده و با قیمت منطقی این سیاست روشهای مشابهی را برای کسانی که تا سال 1947 در انگلستان در این بخش استخدام شده اند استفاده می شود، مخصوصاً یک روش دو-شاخه، که در ابتدا سیاستهایی را برای حمایت از قیمت مزارع از طریق قانون بازار اعمال می کند و در ثانی سیاست هایی برای اصلاح ساخت و کشاورزی وجود دارد اما همانطوری که جدول 2-9 نشان می دهد نظم بازار و قانونمند شدن آن با سهم بزرگتری از بودجه حاصل می شود.
با این وجود تفاوتهای عمده ای در روش حمایت از ** وجود دارد، زیرا CAP ترکیبی از خرید مداخله ای ** و سوبسیدهای صادراتی برای نگهداری قیمتهای بالا برای کشاورزی است.
ترکیب قیمت های حمایتی بالا (تا سال 1984 بدون هیچ سهمی هنگام تولید) و یک بازار حمایت کننده مخصوصاً تولید در EEC افزایش یافته است و منجر به سه شکل عمده در هر دو کمیته شده است EEC , CAP در ابتدا مازاد بردگی بدست آمد همانطوریکه در جدول 3-9 نشان داده شده است، ثانیاً CAP بیشتر از نصف بودجه ی EEC را در بر می گیرد و در CAP سیاست حمایت از قیمت ها بیشتر از بودجه ی CAP است که برای اصلاحات ساختاری در نظر گرفته شده است و سوم اینکه هیچ سیاست ارزیابی مشترکی هنوز به وجود نیامده است.
مسأله ی مازاد برای EEC برجسته نیست گروه های اروپایی 1984) و جدای از یک دوره ی کوتاه در نیمه ی سال 1970 سیاست کشاورزی در ایالت متحده مازاد مواد کشاورزی به جای کمبود آنها پرداخته است.
بنابراین اهداف سیاست کشاورزی ایالات متحده نسبتاً متفاوت