تقریباَ در تمام روزها ، به هنگام صرف نهار، شخصیتی برجسته از از پله های ساختمان باشگاه هنر در شیکاگو بالا می رفت گر چه کمی می لنگید ولی معمولاَ به عصایش تکیه می داد.
میس وان دروئه نسبت به سن و سالش از البسه های «کنیس» بودند و او را ظریف نشان می دادند.
از جیب کوچک کتش دستمالی گران قیمت و نرم بیرون بود زیرا علاقه داشت که در امور شخصی رعایت کلیه نکات را بنماید.
در خطوط چهره او خوش تیپی مشهود نبود: به نظر می امد که سرش از یک بلوک گرانیت بیرون آمده باشد، چهره اش با چنین و چروکهای بیشمار ظاهراَ یک شهروند هلندی راحت طلب و اشرفی را داشت.در حال عبور از فضای وسیع باشگاه هنر، جایی که او در سال 1951 پروژه اش را داده بود.
میس – که به نام لقب یافت - با چهر های آشنا نیز بر خوردار می کرد.
به هنگام سلام دادن چهر هاش شکفته می گردید و لبخندی دوستانه بر روی لبانش نقش می بست.
شروع کار جدی او بعد از صبرف نهار و تقریباَ از ساعت دو بعدازظهر به بعد بود.
کسی که این تصویر قدرتمند را مشاهده می کرد کمتر می توانست تصور کند که لودویک میس از خانواده ایست نسبتاَ متوسط که حرفه بنایی و سنگتراشی داشته اند (او اسم مادر خود «وان دروئه» را نیز جهت فعالیت های معماری به اسمش اضافه نمود) و نیز هیچکس نمی توانست تصور کن که این جنتلمن محتاط که ظاهرش مانند روسای کارخانجات فولاد سازی آمریکاست در بیشتر مدت زندگی خود به یک انقلابی خطرناک معروف بوده است در سال 1953 هنگامیکه هیکلش دقیقاَ به شکل همان مجسمه ای در می آمد که از سنگ برایش تراشیده بودند، مدیر یکی از مجلات بانوان او را تهدیدی برای رلآمریکا قلمداد نمود و متهم به همبستگی با کمونهیست های، فاشیست ها ، و سایر فرقه ها کرد.
این موضوع نه تنها باعث تعجب میس که یکی از محبوبترین انقلابیون بود قرار گرفت، بلکه تحیر دوستان او را نیز برانگیخت ، دوستانی که سالها تلاش می کردند او را از هیجانات روزنامه ها بر کنار کند .
انزوای نسبی او باعث تمرکزش در ز مینه ای گردید که با آرامش بسیار ماموریت حقیقی خود را به عنوان یک معمار به عنوان سر منزل مقصود رساند.
مختصری از زندگینامه میس وندروئه
میس موفق به داشتن ز ندگی مورد علاقه و باب طبخ خود نگردید .
در بیست و هفتم مارس سال 1886 در آکیس گرانا در رنانیا متولد شد.
وضعت خانوادهاش شرایط سخت در تعلیم و تربیذت به وجود آورد، لیکن حرفه پدرش بعنوان یک بنا به او امکان داد تا مصالح ساختمانی را در سطح وسیع شناسایی نماید، امکانی که معماران معمولی قادر به کسب آن نبودند.
می گفت: پدر من بلوکهای مرمری زیبایی در مغاز هاش داشت.
آن چیزی که ا سنگ می دانم از او یاد گرفتم.
به هنگام پیمودن دوره ابتدایی و حرفه ای ، با دوستان هم سن و سالش به طریق روز مزد در کارگاههای ساختمانی کار می کرد.
می گفت: «می بایستی اغلب گر م برای قهوه نجاران می آوردیم و اگر دیر می کردیم چن تا از آن چوبهای سقف را به طرفمان پرتاب می کردند.» میس از گذراندن دوره حرفه ای بسیار خوشحال بود زیرا متعقد بود که «ساختن» رادر میان گل و لا و هیا هوی کارگاه آموخته است و نه برسر میز طراحی .
در اوقات فراغت مایل بود از آجر بر روی آجر گذراندنش با دوستان صحبت کند و با لبخندی گرم می گفت: «حالا می فهمید که یک آجر واقعاَ «چیزی » هست.
حقیقت ساختمانی است و نه معماری روی کاغذ».
مسلم اینست که با توجه به حرف پدرش او آجر زیادی را روی آجر گذاشته است و به طریق اولی قبل از کشیدن خط مسائل زیادی در مورد ساخت سنتی فرا گرفته بود.
پنجاه سال بعد از تولدش ، در مقر امپراتورهای مقدس روم باستان میس یکی از معدود کنفراسهایش را به مناسبت شروع مدیریت معماری مدرسه فنی برگزار نمود.
در آن روز سال 1938 گفت: «هر نوع تعلیم وتربیت از ضلع عملی زندگی شروع گردد و بر روی خط دیسلیپین ماتریل ها ، به وسیله فونکسویون و کار خلاق توسعه یابد.
دیدگاهها و نظرات میس در طی دوره های مختلف
-چقدر فرم یک آجر منطقی است و چقدر در همه ک ارها مورد استفاد است !
چه منطقی د ر خطوطش ، در مدولش و در پوسته اش نهفته است.
چقدر یک دیوار آجری غنی می باشد؛ این ماتری لیال ها چه نظمی را به ما می آموزند !...»
«دیپلیسین» : کلمه ای که زندگی و کار میس را تشکی ل می داد.
دیپلیسی ن یعنی قاعده ، روشنی و حقیقت.
آکیس گرانا شهر محل تولدش در خط مرزی استان رنانیا با هلند واقع است.
میس کاتولک به دنیا آمد و از اوان جوانی «به سنت آگوس تین» و «سنت توما س» گرویده بود.
در کنفراس معرفی در سال 1938 گفت: «هیچ چیز قادر به بیان معنی کارهای ما مانند این این کلمات سنت آگوستین نمی باشد «دیپلیسین» : کلمه ای که زندگی و کار میس را تشکی ل می داد.
میس کاتولک به دنیا آمد و از اوان جوانی «به سنت آگوس تین» و «سنت توما س» گرویده بود.
در کنفراس معرفی در سال 1938 گفت: «هیچ چیز قادر به بیان معنی کارهای ما مانند این این کلمات سنت آگوستین نمی باشد : زیبایی تشعشی از حقیقت است».
برای میس هیچگونه تردیدی در مورد عدالت و حقیقت کاری که انجام می داد – و نتیجتاَ زیبایی - وجود نداشت.
هر قدم ا ز زندگانیش گامی روشن بوده است : مطمئن ، با ثبات و بدون تردید.
اولین گام آجر است حقیقتی ساده از یک ماتریال.
دوم درک ارزش واقعی یک ماتریال و «بعد» تمام آنها است.
سوم شناختن دیگر مواد مشخصه زمان است مانند فولاد، سیمان و شیشه ، چهارم درک نیاز زمانه است مانند فولاد ، سیمان و شیشه ، چهارم درک نیاز زمانه است یعنی نیاز به ساختن سر پناه در مقیاس بزرگ و آزادی دادن به انسان.
نتیجه سریع و غیر قابل اجتناب از این پروسه.
روشن و صاف و با ضمانت اجرایی «تشعشع حقیقت» است.
آیا می تواند طور دیگری باشد؟
میس می گفت : «تجربیات و عملی ما تنها به درک ما در پیشرفت های مواد ساختمانی کمک می کنند اما ارزش هایی که ما به آنها فکر می کنیم ارزش های فرهنگی ما هستند.» منتقدین میس گاهی اوقات کوششی کردند که ا و را برای دفاع از نقطه نظر هایش به جنگ وارد نمایند، اما میس این جر و بحث ها را بی مورد می دانست: برای او منطق – منطق بدون تردید – همانا حقیقت بود که زیبایی از آن منشعب می گردید.
لازم نبود بر روی حقیقت بحثی در گیرد.
با خاتمه دوره ابتدای میس وارد مدرسه حرفه ای محلی گردید.
او همیشه تمرکز خود را معطوف به صورت پراتیکی ساختمان می نمود و بیشتر اوقات خود را در ساختمانهای در دست احداث پدر و یا دوستان پدرش می گذرانید.
در پانزده سالگی مدرسه حرفه ای را رها کرد و در نزد معماران اکیس گرانا بعنوان شاگرد مشغول کار گردید.
یکی از کارهای واگذار شده به او – که با غرور و لذت از آن صحبت می نمود – طرح هایی با مقیاس حقیقی از تزئینات نئوکلاسیک بود که می بایستی بعداَ با گچ بر روی ساختمانهای گوناگون اجرا گرداند.
او می گفت : «طرح ها را می بایستی بر روی صفحه های بزرگ کاغذ نصب شده بر روی دیوار انجام دهیم.
میز طراحی نداشتیم ، سر پا بودیم و مجبور بودیم دوایری با شعاع زیادی طراحی نماییم تمام آن صفحه بزرگ را باید از تزئینات و سایر مهمات دیگر پر می کردیم.
واقعاَ که آن یک مد رسه طراحی بود!».
در حقیقت کار به همان اندازه مشکل بود که برش سنگ به وسیله یک تیم از کارگران.
میس بعد از دو سال کار طاقت فرسا هنگامیکه پیشنهاد یک معمار برلینی را دریافت کرد بسیار خوشحال گردید و شهر آکیس گرانا را در سال 1905 بمقصد پایتخت ترک نمود.
هنوز ناپخته بود، اما نسبت به سن و سال جوانان معمار که از مدرسه هنر فارغ التحصیل می گردند او خیلی بیشتر می دانست و در نوزده سالگی باندازه معمارانی که دوره های مختلف دانشگاهی را به پایان رسانیده باشند تجربه کسب کرده بود.
میس در پایتخت زیاد توقف ننمود و بعد از این که دریافت کار کارفرمای جدیدش منحصراَ بر روی چوب است - چیزی که از آن نمی دانست – بسوی برونوپل که یکی از معروفترین طراحان آن زمان بود رهسپار گردید (برونو نیز مانند سایرین تحت تاثیر استیل لیبرتی بود) و از او به عنوان شاگرد در دفترش تقاضای کار نمود.
بهر حال بعد از دو سال کار مداوم خلاء دانستنی های خود را در مورد ساختمان پر کرد و دفتر پل را ترک نمود.
در همان سال 1907 اولین مسولیت کاری به او ارجاع گردید.
یعنی : خانه پرفسور «رایل» در «نوبابلزبرگ» در حومه برلین، با این که این ساختمان از لحاظ تفکر و جزئیات سنتی بود لیکن اجرای کامل کار توسط یک «شاگرد بیست ساله» حیرت همگان را برانگیخت.
در دهه اول قرن بیستم در آلمان پیتر بهرانس به نظر می آمد که از تفکرات معماری بر علیه صنعت و حمایت از انسان بر علیه تهاجمات ماشینی دست برداشته است.
لوکوربورزیه بسال 1910 نزد او رفت که در آن زمان والتر گروپیوس دستیار نزد او رفت که در آن ز مان والترگروپیوس دستیار نزدیکش بود.
میس بعد از خاتمه ساختمان پرفسور رایل هنگامیکه بهرانس پیشنهاد کار کرد با اشتیاق پذیرفت و مد ت سه سال نزد او کار کرد و تربیت معماری خود را کامل نمود.
به نظر می آید که اهمی ت بهرانس برای میس دو دلیل جداگانه دارد : اولی ن اینکه میس از طریق بهرانس اهم ی ت بازی تداخلی بین معماری و صنعت را – که مورد توجه گروپیوس و کوربو نیز قرار گرفته بود - درک کرد.
اما این موضوع نطفه اصلی کار بهرانس را تشکیل نمی داد.
در کنار ساختمانهای صنعتی برای آ + ا + گ (صنعت الکتریکی آلمان) و در کنار «طرحهای صنعتی» که برای این کمپانی انجام می داد کار دیگری نیز می کرد، که در تضاد کام ل با کار قبلی اش بود.
این چهره دوم را به عنوان معماری کلاسیک و مونومتنال معرفی می کرد که برای ار گانهای دولتی طرحهایی انجام می داد .
این نوع کار میس وان دروئه را – حداقل به همان اندازه که «روحیه جدید» معماری صنعتی را بهرانس در غرفه ها و کارخانجات مختلف به کار می رد – تحت تاثیر قرار دارد .
موضو ع فو ق دلیل بهرانس به نئوکلاسیسم نبو د و در آن غرق نگردی د.
در سال 1900 بهرانس یکی از رهبران استیل لیبراتی بود و صفحات شیشه ای بزرگی را از استیل فلورآل نقاشی کرده بود.
خالق حکاکی های بر روی چوب بود که با کارهای منبت کاری ژاپنی برابر می کردند.
تابلوهای زیاد و متنوعی با نام درد، بوسه، شاه پرک ، و غیره بمانند دوره های قبل از رافائل نق اش ی کرده بود.
اما درسال 1905 ناگهان به نقصان «آرنوو» پی برد و در جستجوی تاثیری خالص روش ن دیپلیسنی منط قی – یا ب هتر بگوئیم.
نظمی کلاسیک – برآمد که به وسیله آن بتوانند خود را از قیود استیل لیبرتی رها سازد.
او چنین نظمی را در نئوکلاسیسم معمار بزرگ آلمانی بزرگ قرن هفدهم یعین «کارل فردیک شینکل» یافته بود.
بعقیده بهرانس و میس نئوکلاسیسم شینکل دارای سه چهره جالب بود: اول ای ن که س اختمانهای خود را بر ر وی سکوهای وسیع می گذاشت و به آنها شخص ی ت اشرافی میداد؛ ثانیاَ در شینکل یک نوع رتیم با تناسب و مقیاس کش ف کردند که قابلیت تلفیق در هر زمان را داشت، ثالثاَ ساختمانهای او دارای خلوص حقیقی د ر فرم بودند که معنی والاتری از فضاهای معماری ساده آن ز مان را دارا بود.
در سال 1930 بهرانس کلیه کارهای نئوکلاسیک خود را که قبل از جنگ جهانی اول انجام داده بود منتشر نمود.
میس تحت تاثیر تفکرات فرمال شینکل قرار داشت، درست بهمان اندازه که بهرانس او را در زمینه صنعتی تحت تاثیر قرار داده بود .
در سالهای بعدی ایده کلاسیسم یعنی کار دقیق و استادانه در دادن راه حل های جهانی قابل اجرا در مقایس های بزرگ میس را به شدت تکان داد.
دفتر بهرانس، در زمان میس و گروپیوس ، بسیار پر کار بود، اما اگر بخواهی م از دو ساختمان که بیش از همه میس را تحت تاثیر قرار دادند نام ببری می توان گفت: یکی کارخانه توربین آ – ا – گ در سال 1909 و دیگری سفارشات آلمان در پتربورک بودند.
ساختمان سفارت توسط میس اتمام