تمبری به فراخور هفتصدمین سالگرد درگذشت خواجه نصیر طوسی
ابو جعفر محمد بن محمد بن حسن طوسی (زاده توس بسال ۵۹۸ ه.ق.
مطابق با ۵۸۰ ه.خ.) ملقب به خواجه نصیر طوسی یا خواجه نصیرالدین طوسی (توسی هم نوشته شده)، فیلسوف، متکلم، فقیه، دانشمند، ریاضیدان و سیاستمدار شیعه سده هفتم است.
فهرست مندرجات
• ۱ زندگی‌نامه
• ۲ فعالیت‌های علمی
• ۳ آثار او
• ۴ منابع
زندگی‌نامه
وی یکی از سرشناس‌ترین و متنفدترین شخصیت‌های تاریخ جریان‌های فکری اسلامیست.
علوم دینی و عقلی را زیر نظر پدرش، و منطق و حکمت طبیعی را نزد برادر مادرش آموخت.
تحصیلاتش را در نیشابور به اتمام رساند و در آنجا به عنوان دانشمندی برجسته شهرت یافت.
وی در زمان حمله مغول به ایران در پیش ناصرالدین، محتشم قهستان، به کارهای علمی خویش مشغول شد.
در همین زمان اخلاق ناصری را نوشت.
پس از مدتی به نزد اسماعیلیان در دژ الموت نقل مکان کرد، اما پس از حمله «هلاکو»ی مغول و پایان یافتن فرمانروایی اسماعیلیان(۶۳۵ ه.خ) هلاکو نصیرالدین را مشاور و وزیر خود ساخت، تا جایی که هلاکو را به تازش به بغداد و سرنگونی عباسیان یاری نمود.[۱]
خواجه نصیر الدین طوسی عاقبت در ۱۸ ذی الحجه ۶۷۲ هجری قمری وفات یافت، و در کاظمین دفن گردید.[۲]
فعالیت‌های علمی
وی سنت فلسفه مشایی را که پس از ابن سینا در ایران رو به افول گذاشته بود، بار دیگر احیا کرد.
وی مجموعه آرا و دیدگاه‌های کلامی شیعه را در کتاب تجرید الاعتقاد گرد آورد.
او در مراغه رصدخانه‌ای ساخت و کتابخانه‌ای بوجود آورد که حدود چهل هزار جلد کتاب در آن بوده‌است.[۳]
او با پرورش شاگردانی (همچون قطب الدین شیرازی) و گردآوری دانشمندان ایرانی عامل انتقال تمدن و دانش‌های ایران پیش از مغول به آیندگان شد.[۴]
وی بنیانگذار و تکمیل کننده علم مثلثات است[۵] که در قرن ۱۶ میلادی کتاب‌های مثلثات او به زبان فرانسه ترجمه گردید.
آثار او
زندگی او بر پایه دو هدف اخلاقی و علمی بنا نهاده شده بود.
او در بیشتر زمینه‌های دانش و فلسفه، تالیفات و رسالاتی از خود به یادگار گذاشته که بیشتر عربی هستند، اما ۲۵٪ نوشته های وی به زبان پارسی بوده اند.[۶] از معروفترین آثار او به پارسی، «اساس الاقتباس» و «اخلاق ناصری» را می‌توان یاد کرد.
وی در اخلاق ناصری رستگاری راستین انسان‌ها را در «سعادت نفسانی»، «سعادت بدنی» و «سعادت مدنی» می‌داند و این نکته نشان می‌دهد که خواجه در مسائل مربوط به بهداشت جسمانی و روانی هم کارشناس بوده‌است.
زندگی او بر پایه دو هدف اخلاقی و علمی بنا نهاده شده بود.
او در بیشتر زمینه‌های دانش و فلسفه، تالیفات و رسالاتی از خود به یادگار گذاشته که بیشتر عربی هستند، اما ۲۵٪ نوشته های وی به زبان پارسی بوده اند.[۶] از معروفترین آثار او به پارسی، «اساس الاقتباس» و «اخلاق ناصری» را می‌توان یاد کرد.
وی در اخلاق ناصری رستگاری راستین انسان‌ها را در «سعادت نفسانی»، «سعادت بدنی» و «سعادت مدنی» می‌داند و این نکته نشان می‌دهد که خواجه در مسائل مربوط به بهداشت جسمانی و روانی هم کارشناس بوده‌است.
آثار فراوانی از خواجه به یادگار مانده که به برخی از آنها اشاره می‌گردد: تجریدالعقاید شرح اشارت بو علی سینا قواعد العقاید اخلاق ناصری یا اخلاق طوسی آغاز و انجام تحریر مجسطی تحریر اقلیدس تجریدالمنطق اساس الاقتباس ذیج ایلخانی آداب البحث آداب المتعلمین روضهالقلوب اثبات بقاء نفس تجرید الهندسه اثبات جوهر جامع الحساب اثبات عقل جام گیتی نما اثبات واجب الوجود الجبر و الاختیار استخراج تقویم خلافت نامه اختیارات نجوم رساله در کلیات طب ایام و لیالی علم المثلث الاعتقادات شرح اصول کافی کتاب الکل منابع ↑ سید حسین نصر و الیور لیمان در کتاب History of Islamic Philosophy.
جلد اول.
ISBN 0415259347.
۱۹۹۳.
ص۵۳۱-۵۳۲ ↑ سید حسین نصر و الیور لیمان در کتاب History of Islamic Philosophy.
ص۵۳۳ ↑ سید حسین نصر و الیور لیمان در کتاب History of Islamic Philosophy.
ص۵۴۲ ↑ http://www.hawzah.net/per/magazine/ss/005/ss00505.asp ↑ سید حسین نصر و الیور لیمان در کتاب History of Islamic Philosophy.
ص۵۴۳ ↑ سید حسین نصر و الیور لیمان در کتاب History of Islamic Philosophy.
ص۵۳۸-۵۳۹ فهرست مندرجات ۱ زندگی‌نامه ۲ فعالیت‌های علمی ۳ آثار او ۴ منابع