در اواخر دهه ۱۹۵۰ والتر بوناتی W-Bonatti از جبهه جنوب غربی سوزن درو بالا رفت در آن زمان دیگر سنگنوردانی همچون لامز، جونز و ...
اقدام به اجرای اینگونه صعودها بر روی دیواره ها نمودند.
در آمریکا نیز سنگنوردان زیادی پیدا شدند که دست به این کار زدند که بطور نمونه می توان از صعودهای هنری باربر و جرج لوودر ۱۹۷۵ یا نمود.
از جدیدترین صعودهای انجام شده به این روش می توان از صعود پر سر و صدای کورت آلبرت Kurt Albert بر روی برج ترانگو یاد کرد و یا می توان از صعودهای توموسزن کوهنورد معروف یوگسلاو در سه صعود زنجیره ای انفرادی بر روی سه دیواره بزرگ آلپ و یا سه صعود یک روزه بر روی ایگر و ماتر هورن و گراند ژوراس توسط کریستف پرفی یاد نمود.
●● چند اصطلاح پایه
● کوه Mountain
زمینی که نسبت به پیرامون خود به طور مشخصی برجسته تر بوده و دارای دامنه های شیب داری باشد .
ارتفاع دقیقی برای آن تعریف نشده است ولی معمولاً زمین هایی که حدود ۶۰۰ متر از اطراف خود بلندتر باشند را کوه می نامند کوه ها به سه شکل به وجود می آیند.
▪ بر اثر چین خوردگی سطح زمین
▪ بر اثر فرسایش
▪ بر اثر فعالیت های آتشفشانی
● گرده Arete – Flank
یال هایی که شیب آن ها زیاد بوده و بیشتراز مناطق سنگی و صخره ای تشکیل شده باشد، گرده نامیده می شود.
● صخره Rock
سنگ های یک پارچه و بزرگ را که بتوان حداکثر با یک طول طناب صعود نمود صخره می گویند.
● دیواره wall
دیواره یا پرتگاه به مناطقی گفته می شود که دارای سنگ های یک پارچه با شیب زیاد بوده و برای صعود به آن به بیش از یک طول طناب نیاز باشد.
● قله summit,peak,top
بلندترین نقطه هر کوه را قله می نامند.
ممکن است در بالای برخی از کوه ها دو یا چند قله هم ارتفاع وجود داشته باشد کوه هایی که در رأس آن دو یا چند قله ی نا هم ارتفاع وجود دارد.
قله ی بلندتر را قله ی اصلی و قله های کوتاه تر را قله (های ) فرعی می نامند.
● تپه Hill
به ارتفاعات کمتر از۶۰۰ متر نسبت به زمین های مجاور تپه گفته می شود.
● یال Ridge
محل برخورد دو دامنه شیب دار را در بالاترین نقطه ی تماس یال می نامند.
● خط الرأس Divide
به خط اصلی و بلندترین یال بین دو قله که محل تقسیم آب باران باشد، خط الرأس گفته می شود.
واژه ی فارسی معادل آن آب پخشان است.
خط الرأس اصلی محل تقسیم دو حوزه ی آب ریز جداگانه است .
درحالی که خط الرأس فرعی با این که محل تقسیم آب است،اما آب های سرازیر شده از هر دو قسمت آن به یک حوضه آب ریز ریخته می شوند.
● دره valley
محل برخورد دو دامنه شیب دار در پایین ترین نقطه تماس را دره می نامند.
دره معمولاً محل عبور رودخانه های دائمی یا فصلی است.
● خط القعر
ژرف ترین نقاط بستر یک رودخانه یا دره را خط القعر می نامند.
● گردنه pass
پایین ترین نقطه تماس بین خط الرأس های دو کوه را گردنه می نامند د ردو طرف معمولاً دو دره از طرفین کوه سرازیر می شوند،در نتیجه گردنه شکلی شبیه به زین اسب دارد.
● طناب کوهنوردی
▪ انوع طناب
طناب یکی از مهمترین وسایل کوهنوردی است و در واقع محافظت از جان سنگنوردان را برعهده دارد.
طناب ها باید مورد تأیید اتحادیه جهانی انجمن های کوهنوردی قرار گیرند.
در سنگنوردی طناب های با قطرهای مختلف کاربرد خاص و متفاوتی دارد.
طناب ها از نظر نوع ساخت به دو دسته قابل کشش و غیر قابل کشش تقسیم می شوند.
تمام طناب هایی که با آن ها عمل صعود از سنگ را انجام می دهیم باید از نوع قابل کشش باشد.
● ساختمان طناب
▪ طناب ها از ۲ بخش تشکیل شده اند
▪ هسته
▪ روکش یا غلاف
▪ هسته : بخش اصلی طناب است و به دلیل ساختار خود مسؤول ویژگی کشش پذیری طناب است.
به طور مثال در یک طناب ۱۱ میلی متری، هسته از حدود ۵۵۰۰۰ نخ باریک و بلند از جنس پرلون تشکیل شده است.
این ۵۵۰۰۰ نخ در دسته های جداگانه در کنار هم قرار گرفته و هسته را تشکیل داده اند.
با یک محاسبه معلوم می شود که در یک طناب ۱۱ م م با طول ۵۰ متر ، ۲۷۵۰ کیلومتر نخ باریک به کار رفته است.
▪ روکش یا غلاف : به دور هسته بافته شده و آن را خراش و دیگر عوامل خارجی محفوظ نگاه می دارد.
این غلاف محافظ از جنس پلی آمید ساخته شده است.
روکش یک طناب از حدود ۳۰۰۰ نخ باریک تشکیل شده است.
چنانچه روکش طناب آسیب ببیند هسته که به رنگ سفید است آشکار شده و این امر هشدار واضحی است برای تعویض طناب.
آشنائی با ورزش صخره‌نوردی
آنچه به‌عنوان یک شکل سنتی صخره‌نوردی آغاز شده است امروزه به سمت یک فعالیت رقابتی و تفریحی رایج رشد پیدا کرده است.
صخره‌نوردی یکی از ورزش‌هائی است که اخیراً در سرتاسر آمریکا توسعه‌یافته است.
آنچه به‌عنوان یک شکل سنتی صخره‌نوردی آغاز شده است امروزه به سمت یک فعالیت رقابتی و تفریحی رایج رشد پیدا کرده است.
تخمین زده شده است که بیش از ۳۰۰،۰۰۰هزار نفر از مردم آمریکا بر روی دیواره‌های سنگی صخره‌نوردی می‌کنند.
بنابراین با افزایش چنین مشارکت مردمی صدمات ناشی از آن هم افزایش پیدا می‌کنند، در نتیجه یک حرکتی آغاز شده که بیشتر یک نوآموز در آغاز کار با آن روبه‌رو است و کارشناسان صخره‌نوری امیدوارند که بتوانند از این صدمات به‌نحوی پیشگیری کنند.
● توصیه‌هائی به صخره‌نوردان
صخره‌نوردی یک ورزش شدید و طاقت‌فرسا است.
شما باید دارای قدرت بالائی به‌ویژه در پشت (کمر) و شانه‌ها و بازوها و ران‌ها باشید.
البته برخی از صخره‌نوردان ممکن است متوجه نشوند که برای آغاز به‌کار آمادگی ذهنی دقیقاً مهم می‌باشد.
برای مثال باید از کل بدنتان آگاهی داشته باشید، مانند اینکه کجا دست‌ها و پاهایتان را بگذارید قبل از اینکه حرکت بعدی را انجام دهید.
هم‌چنین شما باید بتوانید بر تنش‌های تکراری در زمانی که سعی در حفظ تعادل دارید متمرکز شوید تا در یک وضعیت درست برای حرکت بعدی قرار گیرید.
کوهنوردی در دیواره های بزرگ: کوهنوردی آزاد در دیواره های بلند احتمالاً یکی از زیباترین گرایش ها در کوهنوردی به شمار می آید.
فرود های مرحله ای ، ارتفاع گرفتن ، سفر به مکانهای نادر و بی نظیر همگی دستاوردهایی است که بیشتر کوهنوردان به دنبال آن هستند.
درمسیرهای بلند به دلیل مسائل خاص آن نیاز به کارکشتگی واقعی دارد که این امر نه تنها به دلیل سختی دیواره نوردی بلکه به دلیل تکنیک هایی است که مربوط به ایمنی و نحوه صعود در آن استفاده می شود .
سیستمهای ساده ای وجود دارد که عمل قفل شدن روی "ریورسو" را خنثی می کند
استفاده از روش صعود دو طنابه در مسیرهای بلند و و زمانی که باید نیاز به ایمنی بیشتری است بسیار مفید است:
این تکنیک سطح بالاتری از ایمنی را ارائه می دهد.( مقاومت بیشتر در برابر سائیده شدن و خطرات ناشی از پارگی طناب) .
به منظور جلوگیری از پیچیدن و گره خوردن طناب بهتر است که طنابها به صورت کلاف مارپیچ در آید بدین ترتیب به راحتی می توان با قرار دادن انتهای آزاد روی شانه نظیر تسمه آنها را به راحتی حمل کرد.
در مسیرهای بلند که طول طناب های زیادی وجود دارد ، مدیریت تغییر از نفر پیشرو به نفر دوم در حمایت باید به روش دقیقی انجام گیرد تا جلوی اتلاف زمان گرفته شود در مورد روش حمایت ، حمایتچی باید بتواند به نفر دوم کمک کند: اگر نفر دوم در بخشی از صعود دچار مشکل شود گاهی اوقات لازم است تا یک سیستم بالا کشی ساده ایجاد کرد تا به او کمک شود .
و وقتی سرطناب از کارگاه می گذرد لازم است تا هر چه زودتر یک حمایت میانی نصب کند اصول گام برداری در سنگنوردی هنگام کوهنوردی باید انرژی خود را به گونه ای تقسیم نماییم تا کمتر خسته شویم.
تند راه رفتن در سربالایی ها به ویژه در کسانی که فاقد آمادگی جسمانی لازم اند یا این که کوله پشتی سنگینی با خود به همراه دارند، نه تنها باعث تنگی نفس خواهد شد بلکه مصرف انرژی بیشتری را می طلبد اگر این عمل ادامه یابد، شخص کوهنورد به اصطلاح «خواهد برید» بیشتر کسانی که در کوه می برند آن هایی هستند که انرژی خود را به خوبی تقسیم ننموده اند.
طول قدم یک کوهنوردی باید با در نظرگرفتن قد و عوامل دیگری همچون شیب مسیر تنظیم شود.
در مکان های تقریباً تخت که شیب اندکی دارد، می توان قدم های بلندتری برداشت.
ولی در سربالایی و مکان های پرشیب باید فاصله قدم ها را کوتاه تر گرفت تا خستگی به کمترین میزان خود رسد.
هنگام راهپیمایی باید تمام سطح پا را روی زمین گذاشت.
اما در بعضی از سربالایی ها می توان فقط از قسمت جلویی پا نیز استفاده کرد.
یکی از نکات بسیار مهم در کوهپیمایی، تنفس صحیح هنگام صعود و فرود است.
زیرا که با تنفس صحیح، اکسیژن کافی به بدن خواهد رسید.
به خصوص که در ارتفاعات به دلیل کم شدن میزان تراکم اکسیژن هوا، بدن نیاز به صرف انرژی بیشتری برای کسب اکسیژن مورد نیاز خود دارد هنگام دم می توان هم از بینی و هم از دهان استفاده نمود( با نسبت حدوداً ۷۰ به ۳۰ درصد) استفاده صرف از بینی با توجه به تمام مزایای آن، به دلیل حجم هوای ورودی کمتر گاهی اوقات امکان پذیر نیست.
هنگام بازدم باید هوای درون ریه ها را محکم از دهان خارج کرد تا بتوان از حجم هوای مرده داخل ریه ها تا حد امکان کاست و هوای پراکسیژن را جایگزین آن نمود.
تعداد دفعات دم و بازدم، به عواملی چون ارتفاع، آمادگی جسمانی، شیب مسیر، طول قدم ها، حجم ریوی، میزان گازهای آلاینده موجود در هوا، دمای هوا، میزان تعریق و تعرق، میزان رطوبت هوا و در نهایت نحوه قرارگیری سر و گردن بستگی دارد.
معمولاً نمی توان مدت زمان طی یک مسیر معین را با دقت کامل تعیین کرد.
اما روش هایی وجود دارد که می توان با استفاده از آن ها این زمان را با دقت قابل قبولی به دست آورد.
یکی از روش ها به قائده نای اسمیت معروف است.
با استفاده از این قانون و داشتن نقشه های بزرگ مقیاس ( مقیاس ۵۰۰۰/۱ یا بزرگتر) می توانیم قبل از انجام یک برنامه تقریب خوبی برای زمان انجام آن برنامه به دست آوریم.
باید عادت نماییم تا بعد از حدود ۲ ساعت کوهپیمایی مداوم حدود ۱۰ تا ۱۵ دقیقه استراحت کنیم تا بدن مان بتواند خود را برای فعالیت بعدی آماده کند.
در موقع عبور از سطوح شیب دار باید عمود بر سطح حرکت نماییم.
در این حالت باید پاها را نیز عمود برسطح افق قرار داد.
در شیب ها می توان از باتوم راهپیمایی نیز استفاده نمود.
تا حد امکان از صعود در شیب های پر ای شیب های پر از سنگریزه و شن اجتناب نمایید چرا که با صرف انرژی زیاد مسافت کمی را خواهید پیمود.
در این جور مکان ها باید جایی را انتخاب کرد تا شخص به عقب لیز نخورد.
هنگام پائین آمدن از این نوع سطوح باید اول پاشنه پا را روی زمین گذاشت.
هنگام پایین آمدن از شیب های تند بهتر است فاصله قدم ها را کوتاه نماییم.
رعایت فاصله مناسب با نفر جلویی نیز از واجبات است.
به طوری که اگر نفر جلویی ناگهان ایستاد تعادل نفر قبلی به هم نخورد و احتمالاً به نفر جلو برخورد نکند.
از سویی اگر تعادل نفر عقب به هم خورد.
نفر جلویی فرصت کافی برای عکس العمل داشته باشد.
باید به خاطر بسپاریم که هنگام پایین آمدن متناسب با میزان شیب مسیر زانوها را خم و بالاتنه را نیز به شرط آن که مرکز ثقل بدن هنوز داخل سطح اتکای بدن سمت جلو متمایل کنیم.
شیب های بیش از ۲۰ درجه را چه هنگام صعود و چه هنگام فرود حتماً به صورت مارپیچ (زیگزاگ) طی نمایید، زیرا در این صورت فشار وارد بر بدن بسیار کمتر می شود.
به یاد داشته باشید، که هر چه شیب تندتر می شود، زاویه بین دو خط زیگزاگ کمتر و طول مسیر زیگزاگ با توجه به پهنای منطقه مانور بلندتر می شود.
هنگام بالا رفتن از شیب ها بهتر است که از پاکوب ها برای طی مسیر استفاده شود و حتی المقدور از مسیرهای