دانلود تحقیق مالاریا

مالاریا از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد پرش به: ناوبری, جستجو مالاریا مهم‌ترین بیماری انگلی و یکی از مسایل مهم بهداشتی تعدادی از کشورها بخصوص کشورهای گرمسیری دنیا است.

این بیماری به صورت عفونت حاد در بیشتر موارد وخیم و گاهی طولانی و با ویژگیهای تب متناوب و لرز، کم‌خونی و بزرگی طحال و گاه با ویژگیهای ساده یا کشنده دیگر خودنمایی می‌کند.

اهمیت این بیماری به خاطر شیوع زیاد و مرگ‌ومیر قابل توجه‌است.

کلمه مالاریا یک کلمه ایتالیایی و به معنای هوای بد (Mal-Aria) است و منظور از آن تعریف بیماری با ویژگیهای تب متناوب است که ایتالیایی‌ها در گذشته وجود آن را ناشی از هوای بد و مناطق باتلاقی می‌دانستند.

بیماری مالاریا با نامهای دیگری چون پالودیسم، تب و لرز، تب نوبه و تب متناوب نامیده می‌شود.

انگل مالاریا توسط پشه‌ای به نام آنوفل به انسان منتقل می‌شود که شامل چندین گونه می‌باشد.

فهرست مندرجات [نهفتن] ۱ تاریخچه ۱.۱ تاریخچه باستان ۱.۲ کینین‌ (انگلیسی: Quinine) (اوایل قرن هفدهم) ۱.۳ کشف انگل مالاریا (۱۸۸۰) ۱.۴ فرق‌گذاری بین گونه‌های مالاریا (۱۸۸۶) ۱.۵ نامگذاری انگلهای مالاریا (۱۸۹۷-۱۸۹۰) ۱.۶ کشف انتقال انگل مالاریا توسط پشه (۱۸۹۸-۱۸۹۷) ۱.۷ کشف اتقال انگل مالاریای انسانی (پلاسمودیوم ۱۸۹۹-۱۸۹۸) ۱.۸ کانال پاناما (۱۹۱۰-۱۹۰۵) ۱.۹ خدمات بهداشت عمومی آمریکا(USPHS) و مالاریا (۱۹۴۲-۱۹۱۴) ۱.۱۰ اجازه دره تنسی آمریکا (TVA)- یکپارچگی کنترل مالاریا با فعالیتهای اقتصادی (۱۹۳۳) ۱.۱۱ کلروکین(Chloroquine (Resochin) (۱۹۴۶-۱۹۳۴) ۱.۱۲ ددت (Dichloro-diphenyl-trichloroethane)(۱۹۳۹) ۱.۱۳ کنترل مالاریا در مناطق جنگی (MCWA)(۱۹۴۵-۱۹۴۲) ۱.۱۴ مرکز کنترل و پیشگیری از بیماریهای واگیر(CDC) و مالاریا (از سال ۱۹۴۶ تا کنون) ۱.۱۵ حذف مالاریا در آمریکا (۱۹۵۱-۱۹۴۷) ۱.۱۶ تلاشهایی برای حذف مالاریا در دنیا- موفقیت و شکست (۱۹۷۸-۱۹۵۵) ۲ عامل اتیولوژی ۳ چرخه زندگی انگل (انگلیسی:Life Cycle) ۴ دورهٔ کمون ۵ منبع عفونت ۶ ناقل ۶.۱ حساسیت آنوفل نسبت به انگل مالاریا و تطابق آن ۷ عادت‌های مربوط به استراحت و خونخواری پشه‌ها ۸ طول عمر ۸.۱ وفور آنوفل ۸.۲ عادت‌های تخمریزی ۹ توان ناقل بودن (انگلیسی: Vectorial Capacity) ۹.۱ مقاومت در برابر حشره‌کش‌ها ۱۰ شرایط مربوط به انسان ۱۰.۱ نژاد ۱۰.۲ سن ۱۰.۳ جنس و شغل ۱۱ عوامل محیطی ۱۱.۱ محیط فیزیکی ۱۲ محیط زیست‌شناسی ۱۲.۱ محیط اجتماعی- اقتصادی ۱۳ انتشار ۱۴ راه انتقال بیماری ۱۵ پیشگیری ۱۵.۱ پیشگیری دارویی ۱۵.۲ جلوگیری از تماس پشه با انسان ۱۵.۳ مبارزه با لارو پشه‌ها و کاهش منابع لاروی: ۱۵.۴ مبارزه با آنوفل بالغ: ۱۶ پراکندگی انگل مالاریا در دنیا ۱۷ دسته‌بندی میزان شیوع مالاریا ۱۸ بیماری مالاریا در ایران ۱۹ مقاومت ذاتی ۲۰ اطلس رنگی ۲۱ منابع [ویرایش] تاریخچه [ویرایش] تاریخچه باستان علائم بیماری مالاریا در نوشته‌های چین باستان توضیح داده شده‌است.

۲۷۰۰ سال پیش از میلاد چند علامت مشخص مالاریا که بعداً به نام بیماری مالاریا نام گرفت در نای‌چینگ (انگلیسی:Nei ching) (قانون پزشکی) توضیح داده شد.

قانون نای‌چینگ توسط امپراتور هاونگ‌تای (انگلیسی: Huang Ti) ویرایش شد.

بیماری مالاریا در یونان تا قرن چهارم قبل از میلاد به خوبی شناخته می‌شد.

بقراط علایم اولیه این بیماری را شرح داد.

در سوزروتا (انگلیسی:Susruta)(مقاله پزشکی نوشته شده به زبان سانسکریت) علایم تب مالاریا نوشته شده بود و به نیش زدن حشره معینی در ایجاد تب اشاره شده بود.

تعدادی از نویسندگان رومی باتلاق را در ایجاد بیماری دخیل می‌دانستند.

در کشور چین در سده دوم پیش از میلاد به گیاه گندواش (Qinghao) در یک مقاله پزشکی اشاره شده بود.

همچنین در آرامگاه ماواندویی (انگلیسی: Mawandui چینی: 馬王堆) واقع در شهر چانگشا کشور چین ۵۲ دارو برای درمان مالاریا پیدا شد.

در سال ۳۴۰ پس از میلاد برای نخستین بار خواص ضد تب گیاه گندواش توسط جی‌هانگ (انگلیسی:Ge Hong، چینی:葛洪)از خاندان ین شرقی (انگلیسی:Yin)توضیح داده شد.

در سال ۱۹۷۱ ماده موثره گیاه کینگو توسط دانشمندان چینی جداسازی شد که به نام آرتمیزینین(انگلیسی: artemisinin) نامیده شد.

امروزه این ماده یک داروی قوی و موثر برای در مان مالاریا به خصوص در ترکیب با داروهای دیگر ضد مالاریا محسوب می‌شود.

[ویرایش] کینین‌ (انگلیسی: Quinine) (اوایل قرن هفدهم) در آمریکای جنوبی، یسوعیون (مبلغان مذهبی فرقه انجمن عیسی) خاصیت دارویی پوسته درختی را از قبایل بومی هند یادگرفتند.

به واسطه همین پوسته درخت زن اشرافی (کنتس) چینکون کشور اسپانیا از تب نجات یافت.

بعدها این پوسته درخت به نام پوست درخت پرویی و درخت آن نیز به نام سینکونا (انگلیسی:Cinchona) نامیده شد.

ماده‌ای که در پوسته این درخت وجود دارد به نام کینین معروف است.

کینین یکی از داروهای موثر ضد مالاریا می‌باشد.

[ویرایش] کشف انگل مالاریا (۱۸۸۰) تصویر لاوران چارلز لوییس آلفونس لاوران(انگلیسی: Charles Louis Alphonse Laveran) جراح فرانسوی ارتش بود که در شهر کنستانتین واقع در شمال شرقی کشور الجزیره سکونت داشت.

او برای اولین بار وجود انگل مالاریا را در خون افراد مبتلا به مالاریا توضیح داد.

به خاطر این کشف او در سال ۱۹۰۷ جایزه نوبل را دریافت کرد.

[ویرایش] فرق‌گذاری بین گونه‌های مالاریا (۱۸۸۶) تصویر کامیلوگلژی برگرفته از nobleprize.org کامیلو گلژی (انگلیسی:Camillo golgi)فیزیولوژیست اعصاب که اهل ایتالیا بود توضیح داد که بیماری مالاریا حداقل دارای دو شکل متفاوت است، یکی با دوره تب سه‌روزه (تب بعد از ۲ روز) و دیگری دوره چهار روزه (تب بعد از ۳ روز) وجود دارد.

همچنین او مشاهده کرد که هرکدام از اشکال بیماری شکلهای متفاوتی از مروزوییت را تولید می‌کنند که تب در اثر بلوغ و رهاشدن آنها در خون اتفاق می‌افتد.

او در سال ۱۹۰۶ جایزه نوبل فیزیولوژی اعصاب را به خاطر این کشف دریافت کرد.

[ویرایش] نامگذاری انگلهای مالاریا (۱۸۹۷-۱۸۹۰) دو نفر از محققین ایتالیا‌یی به نامهای جیووانی باتیستا گراسی (انگلیسی: Giovanni Batista Grassi) و ریموند فیلتی (انگلیسی: Raimondo Filetti) برای اولین بار نامهای پلاسمودیوم ویواکس و پلاسمودیوم مالاریه را برای دو انگلی که در سال ۱۸۹۰ باعث بیماری افراد می‌شدند معرفی کردند.

لاوران معتقد بود که فقط یک نوع انگل مالاریا به نام اوسیلاریا مالاریه (انگلیسی: Oscillaria malariae) وجود دارد.

یک آمریکایی به نام ویلیام اچ ولش (انگلیسی: William H.

Welch) این موضوع را دوباره بررسی کرد و در سال ۱۸۹۷ انگل مالاریای سه‌یک بدخیم را به نام پلاسمودیوم فالسیپاروم نامگذاری کرد.

در مقابل این نامگذاری استدلالهای زیادی وجود داشت.

اگرچه کاربرد این نام در ادبیات آنقدر گسترش پیدا کرده بود که تغییر نام این انگل به نامی که لاوران انتخاب کرده بود، یک گمان ممکن بود.

در سال ۱۹۲۲ جان ویلیام واتسون استفان (انگلیسی: John William Watson Stephens) چهارمین انگل مالاریای انسان را به نام پلاسمودیوم اوال معرفی کرد.

دو نفر از محققین ایتالیا‌یی به نامهای جیووانی باتیستا گراسی (انگلیسی: Giovanni Batista Grassi) و ریموند فیلتی (انگلیسی: Raimondo Filetti) برای اولین بار نامهای پلاسمودیوم ویواکس و پلاسمودیوم مالاریه را برای دو انگلی که در سال ۱۸۹۰ باعث بیماری افراد می‌شدند معرفی کردند.

[ویرایش] کشف انتقال انگل مالاریا توسط پشه (۱۸۹۸-۱۸۹۷) تصوِر رونالد راس در آگوست سال ۱۸۹۷ رونالد راس (انگلیسی: Ronald Ross) کارمند برتانیایی خدمات پزشکی کشور هند توضیح داد که انگل مالاریا از افراد بیمار توسط پشه‌ها به افراد سالم انتقال می‌یابد.

در تحقیقات بعدی برروی مالاریای پرندگان، راس نشان داد که پشه‌ها می‌توانند انگل مالاریا را از پرنده‌ای به پرنده دیگر انتقال دهند که این کار مستلزم وجود چرخه جنسی (اسپوروگونی) در پشه بود.

او به خاطر این کشف درسال ۱۹۰۲ جایزه نوبل را دریافت کرد.

[ویرایش] کشف اتقال انگل مالاریای انسانی (پلاسمودیوم ۱۸۹۹-۱۸۹۸) رهبری یک گروه از محققین ایتالیایی را که آمیکو بیگنامی (انگلیسی: Amico Bignami)و جیوساپی باستیانلی(انگلیسی: Giuseppe Bastianelli) نیز در آن حضور داشتند را جیووانی باتیستا گراسی (انگلیسی: Giovanni Batista Grassi) به عهده داشت.

این گروه پشهآنوفل به نام آنوفل کلاویگر(انگلیسی: Anopheles claviger) را جمع‌آوری کردند و این پشه‌های آنوفل از خون بیماران تغذیه کردند.

سپس چرخه کامل جنسی (اسپوروگونی) پلاسمودیوم فالسیپاروم، پلاسمودیوم ویواکس، پلاسمودیوم مالاریه شرح داده شد.

در سال ۱۸۹۹ پشه‌های آنوفل که با تغذیه از خون بیماران آلوده شده بودند به لندن فرستاده شدند تا از ۲ داوطلب این کار تغذیه کنند.

این ۲ داوطلب در اثر تغذیه این پشه‌ها به مالاریای سه‌یک مبتلا شدند.

[ویرایش] کانال پاناما (۱۹۱۰-۱۹۰۵) ساختمان کانال پاناما بعد از کنترل تب زرد و مالاریا ساخته شد.

این ۲ بیماری عامل مرگ‌ومیر کارگرانی بود که در این منطقه کار می‌کردند.

در سال ۱۹۰۶ در این منطقه بیش از ۲۶۰۰۰ کارگر کار می‌کردند که از این تعداد بیش از ۲۱۰۰۰ نفر در بیمارستان بستری شدند.

تا سال ۱۹۱۲ در این منطقه بیش از ۵۰۰۰۰ نفر مشغول کار بودند و تعداد کارگرانی که در اثر بیماری مالاریا در بیمارستان بستری شدند به حدود ۵۶۰۰ نفر کاهش یافت.

به خاطر کوششها و رهبری ویلیام کراوفورد گورگاس (انگلیسی: William Crawford Gorgas)، ژوزف آگوستین لپرینس (انگلیسی: Joseph Augustin LePrince) و ساموئل تیلور دارلینگ (انگلیسی: Samuel Taylor Darling) بیماری تب زرد حذف و مالاریا به طور چشمگیری کاهش یافت که این کنترل از طریق تکمیل کردن برنامه کنترل پشه و مالاریا صورت گرفت.

[ویرایش] خدمات بهداشت عمومی آمریکا(USPHS) و مالاریا (۱۹۴۲-۱۹۱۴) زمان اشغال نظامی کوبا توسط آمریکا و ساختمان کانال پاناما به قرن بیستم برمی‌گردد.

افسران آمریکایی قدمهای بلندی در جهت کنترل مالاریا برداشتند.

در سال ۱۹۱۴ هانری راس کارتر (انگلیسی:HenryRose Carter) و ردولف اچ وان ازدورف (انگلیسی: Rudolph H.

von Ezdorf) از خدمات بهداشت عمومی آمریکا در خواست پول کردند که این پول از طریق کنگره آمریکا در اختیار آنان قرار گرفت.

خدمات بهداشت عمومی آمریکا فعالیتهایی را برای کنترل مالاریا در ارتش آمریکا به کار گرفت.

[ویرایش] اجازه دره تنسی آمریکا (TVA)- یکپارچگی کنترل مالاریا با فعالیتهای اقتصادی (۱۹۳۳) رییس جمهور وقت آمریکا، فرانکلین دی روزولت (انگلیسی: Franklin D.

) لایحه قانونی را امضا کرد که به موجب آن در ۱۸ می‌۱۹۳۳ موافقت‌نامه دره تنسی به تصویب رسید.

این قانون به دولت فدرال اجازه داد تا سازمان متمرکزی را برای کنترل و استفاده از پتانسیل رودخانه تنسی در جهت تولید برق از بخار و اصلاح زمین و آبراه برای رشد این منطقه تشکیل دهد.

برنامه سازمان‌یافته و موثر کنترل مالاریا از زمان تصویب (TVA)پایه‌گذاری شد.

بیماری مالاریا تا قبل از تصویب این قانون ۳۰ درصد از مردم منطقه را مبتلا می‌کرد.

خدمات بهداشت عمومی آمریکا نقش حیاتی را در تحقیقات و کنترل مالاریا ایفا کرد و تا سال ۱۹۴۷ بیماری به طور اساسی حذف شد.

همچنین مکانهای تولید مثل پشه‌های آنوفل از طریق کنترل سطح آب رودخانه و کاربرد حشره‌کشها کاهش یافت.

[ویرایش] کلروکین(Chloroquine (Resochin) (۱۹۴۶-۱۹۳۴) کلروکین توسط یک آلمانی به نام هانس آندرساگ (انگلیسی: Hans Andersag) در سال ۱۹۳۴ در شهر ابرفلد (انگلیسی: Eberfeld) آلمان کشف کرد.

او این ترکیب را به نام رزوکین نامگذاری کرد.

به علت خطاهایی که در مدت جنگ جهانی به وجود آورده بود، در سال ۱۹۴۶ توسط دانشمندان انگلیسی و آمریکایی کلروکین به عنوان یک داروی موثر ضد مالاریایی معرفی شد.

[ویرایش] ددت (Dichloro-diphenyl-trichloroethane)(۱۹۳۹) یک دانشجوی رشته شیمی آلمانی به نام اتمر زیدلر (انگلیسی: Othmer Zeidler) ددت جهت پایان‌نامه دکترا خود را درسال ۱۸۴۷ تولید کرد.

خاصیت حشره‌کشی ددت تا سال ۱۹۳۹ کشف نشده بود، تا اینکه فردی به نام پاول مولر (انگلیسی: Paul Müller) در سوییس خاصیت حشره‌کشی آن را کشف کرد.

ارتشهای مختلفی در جریان جنگ جهانی دوم (WWII) برای مبارزه با تیفوس که توسط شپش منتقل می‌شود، مجهز شدند.

ددت در پایان جنگ جهانی دوم زمانی که خاصیت موثر آن در برابر پشه‌های ناقل انگل مالاریا توسط دانشمندان برتانیایی، ایتالیایی و آمریکایی مشخص شد، مورد استفاده قرار گرفت.

مولر در سال ۱۹۴۸ برنده جایزه نوبل شد.

[ویرایش] کنترل مالاریا در مناطق جنگی (MCWA)(۱۹۴۵-۱۹۴۲) کنترل مالاریا در مناطق جنگی برای کنترل مالاریا در سراسر پایگاههای آموزش نظامی در مناطق آمریکای جنوبی و سرزمینهای آن که مالاریا هنوز مشکل‌ساز بود، ایجاد شد.

بسیاری از این پایگاهها در مناطقی بودند که پشه‌های آنوفل به فراوانی یافت می‌شدند.

هدف MCWA جلوگیری از شیوع دوباره مالاریا در مناطق شهری بود.

MCWA همچنین دولت و کارمندان گروه بهداشت محلی را درزمینه روشها و سیاستهای کنترل مالاریا آموزش داد.

[ویرایش] مرکز کنترل و پیشگیری از بیماریهای واگیر(CDC) و مالاریا (از سال ۱۹۴۶ تا کنون) فعالیتهای CDC برای مبارزه با مالاریا از ۱ جولای ۱۹۴۶ آغاز شد.

ابتدا CDC با نام مرکز کنترل بیماریهای واگیر شناخته می‌شد.

بنابراین اکثر کارهایی که توسط CDC انجام می‌شد برحذف و کنترل مالاریا در آمریکا متمرکز بود.

با کاهش موفقیت‌آمیز مالاریا در آمریکا CDC تلاشهای خود را از حذف مالاریا به پیشگیری، مراقبت و پشتیبانی فنی برروی حیوانات اهلی و بیماریهای بین‌المللی تغییر داد.

البته هنوز مالاریا مورد توجه CDC می‌باشد.

[ویرایش] حذف مالاریا در آمریکا (۱۹۵۱-۱۹۴۷) برنامه حذف مالاریا یک شرکت تعاونی بود که توسط دولت و آژانسهای ۱۳ ایالت جنوب شرقی و CDC اداره می‌شد.

پیشنهاد تأسیس این شرکت توسط لوییس لاوال ویلیامز (انگلیسی: Louis Laval Williams) مطرح شد.

این شرکت فعالیت خود را در ۱ جولای ۱۹۴۷ آغاز کرد.

تا پایان ۱۹۴۹ بیش از ۴۶۵۰۰۰۰ اسپری حشره‌کش تولید شد.

در سال ۱۹۴۷ ۱۵۰۰۰ بیمار مبتلا به مالاریا گزارش شد.

تا سال ۱۹۵۰ فقط ۲۰۰۰ بیمار مبتلا به مالاریا گزارش شد.

تا سال ۱۹۵۱ مالاریا در آمریکا حذف شد.

[ویرایش] تلاشهایی برای حذف مالاریا در دنیا- موفقیت و شکست (۱۹۷۸-۱۹۵۵) تصویر تمبرهای مالاریا با موفقیت ددت، تولید داروهایی با سمیت کمتر، تولید داروهای ضد مالاریایی موثرترو وجود پول موجب شد تا سازمان بهداشت جهانی (WHO)در سال ۱۹۵۵