دانلود مقاله ایمان به خدا

نرمان کازینز در کتاب جالبش » تشریح یک بیماری« داستان آموزنده‌ای درباره پابلو کاسالز موسیقیدان برزگ فرن بیستم تعریف می‌کند.

داستانی است از ایمان و تجدید حیات که می‌توان از آن درسها گرفت.

کازنیز، جریان ملاقتش با کاسالزرا که کمی قبل از جشن تولد 90 سالگی وی انجام شده بود شرح می دهد.

می‌گوید آن روز دیدن پیرمرد که روزی تازه را آغاز می کرد تا حدی دردناک بود.

ضعف پیری و بیماری آرتریست طوری او را از پا درآورده بود که برای پوشیدن لباس نیاز به کمک داشت.

با پاهائی لرزان، قامتی خمیده و سری فروافتاده راه میرفت.

دستهایش ورم کرده و انگشتانش خشکیده بود.

بسیار پیر و یی اندازه خسته بنظر می‌رسید.

پیش از آنکه لب به غذا بزند به سمت پیانو براه افتاد.

پیانو از جمله سازهائی بود که در نواختن آن مهارت داشت.

با دشواری بسیار خود را پشت صندلی پیانو جا داد.

با تلاش و تقلای فراوان انگشتان متورم و خشکیده‌اش را به سوی کلاویه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های پیانو کشاند.

آنگاه گوئی معجزه‌‌‌ای رخ داد.

کاسالز ناگهان و به تمامی در برابر چشمان حیرت زده کازینر دگرگون شد.

حالت روحی نیرومندی پیدا کرد که گوئی در جسم او نیز اثر بخشید و شروع به حرکت و نواختن کرد.

سرعت و نرمش حرکات بدن و انگشتانش چنان بود که فقط از یک پیانیست جوان، سالم و قوی، با بدنی نرم ساخته‌‌‌‌ بود.

کازینز می‌گوید » انگشتانش همجون شاخه درختی که در برابر گرمای روحبخش خورشید قرار گیرد به نرمی از هم باز شد و بطرف کلیدها رفت.

قامت خود را راست کرد.

گوئی به راحتی نفس می‌کشید« فکر نواختن پیانو، روحی تازه به او داده بود که جسمش را نیز زنده کرده‌‌ بود.

ابتدا آهنگی از باخ را با ظرافت و مهارتی کم نظیر نواخت.

سپس به یکی از کنسرتوهای برامس پرداخت.

انگشتانش گوئی در روی کلیدهای پیانو با یکدیگر به مسابقه برخاسته بودند.

کازینز می‌نویسد : »بدن او بکلی در موسیقی ذوب شده بود.

دیگر از آن بدن خشک و چروکیده اثری نبود.

بلکه نرم و شکوهمند و فارغ از بیماری آرتریت می نمود.« هنگامی که از پشت پیانو برخاست بکلی با زمانیکه پشت پیانو نشست فرق داشت.

قامتش کشیده‌تر و بلندتر بنظر می‌آمد.

از قدمهای لرزانش اثری برحا نبود.

بیدرنگ به سوی میز صبحانه شتافت.

با اشتها غذا خورد و آنگاه برای قدم به ساحل دریا رفت.

ما معمولاَ ایمان را بعنوان اعتقاد مذهبی یا گرایش به کیش معین، در نظر می‌گیریم، که در بسیاری از موارد هم درست است.

اما اساساَ ایمان عبارت از هر نوع اصل راهنما، باور یقین و یا گرایش است که به زندگی معنی بخشد و آنرا جهت دهد.

محرکهای خارجی در اطراف ما فراوانند.

اعتقادات و باورهای ما، صافی‌هائی پیش ساخته و سازمان یافته اند که ادراکات ما را از جهان بیرونی تصحیح می‌کنند.

باورها، فرماندهی مغز را بعهده دارند.

وقتی به درستی چیزی یقین داریم، گوئی به مغز خود فرمانی صادر می کنیم که وقایع بیرونی را به نحوی معین متصور سازد.

کاسالز به موسیقی و هنر ایمان داشت.

و این چیزی بود که به زندگی او زیبائی و نظم و اصالت داده بود.

و چیزی بود که می توانست هرروز، معجزه‌ای تازه در زندگی او بیافریند.

ایمانی که به قدرت فوق تصور هنر داشت، چنان نیروئی به او می‌داد که درک آن تا حدی دشوار است.

ایمانش هرروز او را از پیرمردی خسته، به نابغه‌ای پرشور بدل می‌ساخت.

و اگر عمیق‌تر بنگریم، به ایمانش زنده بود.

جان استوارت میل روزگاری نوشت »یک انسان با ایمان، معادل نودونه فرد علاقمند است « و درست به این علت است که ایمان دری به سوی بهروزی می‌گشاید.

ایمان مستقیماَ به سیستم عصبی فرمان می‌دهد.

وقتی به درستی امری ایمان داشته باشید، کاملاَ در حالت روحی خاصی فرو میروید که مقتضی آن ایمان است.

اگر ایمان بدرستی بکار گرفته شود بزرگترین نیرویی است که منشاء خیروخوبی در زندگانی می‌شود.

از سوی دیگر، همان طور که ایمان و اعتقادات صحیح می‌توانند نیروبخش باشند، عقایدی که فکر و عمل را محدود می سازند اثرات ویرانگر دارند.

در طول تاریخ، مذاهب، نیروبخش میلیونها انسان بوده اند و انسان ها را قادر به کارهایی ساخته اند که فوق تصور آنها بوده است.

ایمان سبب می شود که غنی ترین منابع نیروهای درونی خود را بیدار ساخته ، این منابع را در جهت رسیدن به اهداف خود بکار گیریم.

ایمان همچون نقشه و قطب نمائی است که ما را به سوی هدف راهنمائی می کند، و به کمک آن یقین پیدا می‌کنیم که به مقصد موردنظر خواهیم رسید.

مردمی که ایمان نداشته و یا نتوانند آنرا در خود ایجاد کنند، در مجموع ناتوانند.

به قایقی بی موتور و بی سکان می‌مانند.

اگر ایمان قوی داشته باشید، با قدرت دست به عمل می‌زند و دنیای دلخواه خود را می سازید.

ایمان به شما کمک می‌کند که بدانید چه میخواهد، و به شما نیرو می‌دهد که به خواسته خود برسید.

در واقع در زمینه رفتار انسانی هیچ نیروئی برای هدایت انسان قوی‌تر از ایمان نیست.

عصاره تاریخ انسان، تاریخ ایمان انسانی است.

مردانی که تاریخ را دگرگون کرده‌اند، حضرت محمد (ص)، حضرت مسیح، کوپوئیک، کریستف کلمب، ادیسون یا اینشتین ، مردمی بوده‌اند که اعتقادات ما را دگرگون ساخته‌اند.

تغییرات رفتاری را باید از تغییر باورها آغاز کرد.

اگر می‌خواهیم بهروزی را مدل‌سازی کنیم.

باید ابتدا ببینیم کسانی که به بهروزی رسیده اند چه اعتقادی داشته اند.

هرچه در رفتار انسانی دقیق تر می‌شویم، بیشتر به قدرت خارق العاده ایمان در زندگانی خود پی می‌بریم.

ایمان به طرق گوناگون مدلهای منطقی اغلب ما را دگرگون می‌کند.

ثابت شده است که ایمان (یعنی نصورات درونی مناسب) حتی در فیزیولوژی بدن اثر گذاشته ، واقعیات را تحت تاثیر قرار می‌دهد.

اخیراَ تحقیق مهمی در زمینه بیماری شیزوفرنی انجام شده است.

یکی از موضوعات مورد بررسی، زنی بود که شخصیت دوگانه داشت.

قند خون وی در حال عادی، طبیعی بود، ولی پس از اینکه معتقد شد دارای بیماری قند است، کلیه مشخصات بیماران دیابتی را پیدا کرد و عقیده او بصورت واقعیت درآمد.

مورد مشابه دیگری که بکرات مورد مطالعه قرار گرفته است این است که یخ را با بدن شخصی در حال خواب مغناطیسی آشنا کرده و با قدرت تلقین آنرا فلز گداخته وانمود ساخته‌اند و همیشه در محل تماس یخ، تاول و آثار سوختگی مشاهده شده است، علت این امر، واقعیت نبوده بلکه ایمان و باور، یا در واقع ارتباط مستقیم و مسلم با سیستم عصبی است.

مغز براحتی آنچه را که به او فرمان دهند به انجام می‌رساند.

اغلب ما با اثرات درمانی تلقین آشنائی داریم.

داروهای بی اثر را بجای داروی مؤثر به بیماران خورانده و سپس اثرات درمانی مشاهده کرده‌اند.

نرمان کازینز که اثرات ایمان را در معالجه بیماریها، شخصاَ تجربه کرده است می‌نویسد » دارو همیشه لازم نیست.

آنچه همیشه ضرورت دارد.

ایمان به تاثیر دارو است«.

در یک تجربه پزشکی مهم، گروهی از بیماران مبتلا به زخم معده، توام با خونریزی شرکت داشتند.

ابتدا بیماران را به دو دسته تقسیم کردند.

به دسته اول داروئی را تجویز کردند و به آنها گفتند که این دارو، کشف تازه‌ای است که علاج قطعی بیماری رخم معده می‌باشد.

به دسته دوم گفته شد که این داروی تازه‌ایست که اثرات آن کاملاَ مورد مطالعه قرار نگرفته است.

در 70 درصد از بیماران دسته اول و 25 درصد از بیماران دسته دوم اثرات درمانی قابل ملاحظه‌ای مشاهده گردید.

جالب اینکه به هر دو دسته از بیماران داروئی داده شده بود که بکلی فاقد هرنوع اثر درمانی بود.

اثر درمانی فقط به اعتقاد و باور بیماران مربوط می‌شد.

مهم تر از آن، مواردی است که داروی سمی و مضر به عنوان داروی شفابخش به بیماران داده شده و هیچگونه عوارضی مشاهده نگردیده است.

بررسی‌های دکتر آندرو ویل نشان داده است که تاثیر دارو در بیماران رابطه نسبتاَ دقیقی با انتظارات بیمار دارد.

وی دریافت که می‌توان داروی محرک آمفتامین را بعنوان آرام بخش و یا داروی آرامبخش باربیتورات را بعنوان محرک به بیماران داد و نتایج مورد انتظار بیماران را بدست آورد.

ویل نتیجه گیری می‌کند » اثرات معجزه آسای دارو، مربوط به ذهنیات مصرف کننده است نه خواص خود دارو«.

در همه این مثالها، عامل ثابتی که نتایج را به شدت تحت تاثیر قرار می‌دهد ایمان است، یعنی پیامهای مداوم و مناسبی که به مغز و سیستم عصبی داده می‌شود.

گرچه ایمان دارای اثرات نیرومند است، اما نحوه تاثیر و عمل آن به هیچ وجه عجیب و پیچده نیست.

ایمان چیزی جز یک حالت روحی نیست.

نوعی تصور درونی است که رفتارهای انسان را اداره می‌کند.

ایمان ممکن است نیروبخش باشد، مثلاَ ایمان به اینکه حتماَ موفق می‌شویم و به خواسته‌های خود میرسیم.

همچنین ممکن است سست کننده باشد، مثل اعتقاد به اینکه کاری که می‌کنیم فاقد نتیجه است، یا عدم توانائی ما محرز است، یا کار فوق العاده مشکلی است و امثال آن.

اگر به موفقیت عقیده داشته باشید نیروی لازم برای رسیدن به آن در شما ایجاد می شود، و اگر به شکست معتقد باشید، آن پیامهای ذهنی شما را به شکست می‌کشاند.

به خاطر داشته باشید اگر فکر کنید که موفق می شوید، با شکست می خورید، در هر دو صورت درست فکر کرده اید.

هر دو نوع اعتقاد دارای اثرات نیرومند است.

مساله این است که کدام عقیده به نفع ماست و چگونه آنرا در خود ایجاد کنیم.

سرآغاز بهروزی این است که بدانیم باورهای ما اختیاری است.

معمولاَ برخلاف این فکر می‌کنیم، ولی عقیده چیزی است که می توان آنرا آگاهانه انتخاب کرد.

می توانید عقایدی انتخاب کنید که شما را تضعیف کنند و یا عقایدی برگزینید که موجب تقویت شما بشوند.

باید عقایدی را انتخاب کنید که شما را به پیروزی و موفقیت رهنمون می‌گردند و برعکس باید از عقایدی که جلو حرکت شما را می‌گیرند دوری کنید.

بزرگترین اشتباه مردم در مورد ایمان آنست که غالباَ آنرا امری ثابت و معنوی و جدا از اعمال و نتایج حاصله می‌دانند.

این امر بکلی دور از حقیقت است.

ایمان دری است به سوی بهروزی، دقیقاَ با این علت که چیزی ایستا و انتزاعی نیست.

ایمان مشخص می‌کند که چقدر از نیروهای بالقوه با قابل بهره برداری است.

ایمان ممکن است نیروی خلاقه را تحریک و یا سرچشمه ابتکارات و نظرات تازه را خشک نماید.

به این مثال توجه کنید : کسی به شما می‌گوید » لطفاَ یک نمکدان برای من بیاورید« و شما در حالیکه به اطاق دیگر می‌روید می گوئید » نمیدانم کجاست« و بعد از کمی جستجو می‌گوئید » نمی‌توانم پیدایش کنم« و آنوقت آن شخص از جایش برمیخزد و نمکدان را از سر طاقچه ای که جلو شما است برمی دارد و می‌گوید » انگار گیجی، نمکدان درست جلو چشمت است.

اگر نمکدان مار بود تاکنون تو را زده بود« .

همینکه بگوئید » نمی توانم« فرمانی به مغزتان صادر کرده اید که نمکدان را نبینید.

یعنی در عین حال که چشمتان چیزی را می‌بیند، مغزتان آن را ادراک نمی‌کند.

به خاطر داشته باشید کلیه تجربیات انسانی، یعنی آنچه می‌گوئید، می‌شنوید، می‌بینید، لمس می‌کنید، تمام بوها و مزه‌ها و امثال آن همه و همه در مغز بایگانی و نگهداری می‌شود.

اگر جداَ بگویید» یادم نمی‌آید« یادتان نخواهد آمد.

ولی اگر تصمیم به یادآوری مطلبی داشته باشید، به سیستم عصبی شما فرمانی صادر می‌شود که راهها را به سوی بخشی از مغز که احتمالاَ پاسخ سوال شما در آنجا است باز می‌کند.

بار دیگر می‌پرسم ایمان چیست؟

برداشت‌ها و طرز فکرهائی که از پیش شکل و نظم گرفته اند و بطور دائمی ارتباطات ما را با خودمان تصفیه و تصحیح می‌کنند.

باورهای ما از کجا می‌آیند؟

چرا بعضی افراد اعتقاداتی دارند که آنها را به سوی موفقیت میراند در حالیکه دیگران عقایدی دارند که فقط موجب شکست آنها می‌گردد؟

اگر بخواهیم باورهائی در خود ایجاد کنیم که بهروزی ببار آورد، باید اول بدانیم که سرمنشاء اعتقادات ما در کجا است.

اول منبع ابمان محیط است.

اینجا است که دور تسلسل ایجاد می‌شود بطوریکه هر موفقیت موجب موفقیت دیگر می‌شود و هر شکست، شکستی دوباره ببار می‌آورد.

آنچه زندگی را نکبت بار می‌کند، یاس و محرومیت‌های روزانه نیست.

افراد می‌توانند بر اینگونه احساسات غلبه کنند.

کابوس واقعی اثراتی است که محیط بر باورها و رویاهای ما دارد.

اگر در پیرامون خود چیزی بجز شکست و محرومیت نبینید بسیار بعید است که بتوانید تصورات ذهنی را که موجب موفقیت می‌شوند در ذهن خود ایجاد کنید.

اگر شما در محیطی سرشار از رفاه و توفیق پرورش یافته باشید براحتی می‌توانید مدلی از ثروت و موفقیت را در ذهن مجسم سازید.

برعکس اگر در فقر و محرومیت بزرگ شده باشید، سرمشق‌های خود را نیز از همان محیط می‌گیرید.

آلبرت اینشتین می‌گوید » کمتر کسی می‌تواند بدون دغدغه و در کمال متانت به اظهار عقایدی بپردازد که با تعصبات محیط اجتماعی او متضاد باشد.

بسیاری از مردم شهامت داشتن چنان عقایدی را هم نداند«.

در یکی از دوره های مدل‌سازی پیشرفته، تمرینی را در مورد افراد ولگرد خیابانها انجام می‌دهیم.

آنها را غذا می‌دهیم و به آنها محبت زیاد می‌کنیم و بعد بزبان ساده از آنها خواهش می‌کنیم که توضیحاتی در مورد زندگی خود به شرکت کنندگان بدهند و احساسات خود را درباره محل زندگی خود و علت اینکه به این روز افتاده‌اند بیان