دانلود مقاله فرازی در حماسه حسینی

امام حسین میان قیام علیه خلفا و علیه اسلام تجزیه کرد-
اثر قیام حسینی
یکی از بزرگترین آثار قیام حسینی که مجزا کرد بین قیام علیه خلفا و قیام علیه خلفا و قیام علیه اسلام را.

همانطوری که قبلاً گفتیم اگر امام حسین علیه یزید قیام نمی کرد ممکن بود خرابکاریها و سوء سیاست یزید منجر به قیامی از طرف عناصری بشود که به اسلام هم علاقه ای نداشتند.

اکنون می گوئیم اگر چه در تاریخ اسلام قیامهای زیادی می بینیم که علیه دستگاه خلفا است و در عین حال جنبه حمایت از اسلام را دارد مثل قیام ایرانیان علیه امویان، ولی باید دانست که این امام حسین بود که اولین بار قیام دسته جمعی مسلحانه علیه دستگاه خلافت کرد و او بود که حساب اسلام را از حساب متصدیان امر جدا کرد بلکه راه قیام علیه دستگاه را از نظر اسلامی باز کرد و قیام آن حضرت نمونه و سر مشق دیگران قرار گرفت، دیگر نقش خلفا به عنوان حامیان اسلام باطل شد، اسلام در طرف مخالف قرار گرفت.

قبل از امام حسین هم قیامهایی فردی یا دسته جمعی انجام شد.

آنها یا مسلحانه و فردی بود یا جمعی و غیر مسلحانه.

ولی قیام و شورش دسته جمعی و مسلحانه را امام حسین آغاز کرد.

( قیام علیه عثمان نیز نوعی تفکیک بین اسلام و خلافت بود ).
مقام خلافت در آنروز عالیترین مقام روحانی و سیاسی بود و چنانکه می دانیم باز هم تا اندازه ای لفای عباسی مقام روحانی خود را حفظ کردند و کسی که این قسمت را بری آخرین بار در هم شکست که دیگر بپا نخواست خواجه نصیرالدین طوسی بود که از علماء بزرگ شیعه است.

خواجه با هلاکو همکاری کرد برای اینکه دستگاه جبار خلافت را از میان بردارد.

اما سعدی در مرثیه مقام خلافت می گوید:
آسمان را حق بود گر خون ببارد بر زوین
از برای قتل مستعصم امیرالمؤمنین
علوم می شود سعدی هم حتی ‌‌] تحت [ تأثیر جلال روحانی مقام خلافت بوده.

} دو چهره حادثه کربلا {
وَ اِذْقالَ رَبُّکَ لِلْمَلائِکَهِ اِنّی جاعِلٌ فِی الْاَرْضِ خَلیفَهً قالوا اَتَجْعَلُ فیها مَن یُفْسِدُ فیها ویَسْفِکُ الدَّماءَ وَ نَحْنُ نُسَبِّحُ بِحَمْدِکَ وَ نُقَدِّسُ لَکَ، قالَ اِنّی اَعْلَمُ مالا تَعْلَمونَ.
زندگی بشر مجموعه ای از تاریکی و روشنایی، زشتی و زیبایی، شر و خیر است.

آنچه فرشتگان دیدند جنبه تاریک فرزند آدم بود و آنچه خداوند اشاره کرد قسمتهای روشن آن بود که بر قسمتهای تاریک بسی ترجیح دارد.
حادثه کربلا دارای دو ورق است: ورق سیاه و ورق سفید.

از لحاظ ورق سیاه یک داستان جنائی است، داستانی خیلی تاریک و وحشتناک، و ما بعداً در حدود بیست مظهر از بیرحمی و قساوت و دنائت و نامردمی ]را که در این حادثه انجام شده[ نشان خواهیم داد.

از این جنبه در این داستان حداکثر بیرحمی و قساوت و سبعیّت دیده می شود.
از لحاظ ورق سفید، یک داستان ملکوتی است، یک حماسه انسانی، مظهر آدمیت و عظمت و صفا و بزرگی و فداکاری است.
از لحاظ ورق سفید، یک داستان ملکوتی است، یک حماسه انسانی، مظهر آدمیت و عظمت و صفا و بزرگی و فداکاری است.

از لحاظ اول نام این قضیه فاجعه است و از لحاظ دوم قیام مقدس.

از لحاظ اول قهرمان داستان شمر است و ابن زیاد و حرمله و عمرسعد و ...

و از لحاظ دوم قهرمان داستان امام حسین است و ابی الفضل و علی الاکبر و امثال حبیب ابن مظهر، و زینب و ام کلثوم و ام وهب و امثال اینها.

از لحاظ اول این داستان ارزش آنرا ندارد که بعد از هزار و سیصد و اند سال، با این عظمت ، خاطره و ذکرایش تجدید شود، وقتها و پولها و اشکها و تأثرها و احساسات صرف آن بشود، نه از آن جهت که از داستان جنایی نمیتوان استفاده کرد ( زیرا جنبه های منفی زندگی بشر نیز ممکن است آموزنده باشد.

از لقمان پرسیدند ادب از که آموختی؟

گقت: از بی ادبان ) و نه از آن جنبه که این داستان از جنبه جنایی چندان مهم نیست یا چندان آموزنده نیست.

ما قبلاً ثابت کردیم که ] این داستان [ از این نظر مهم است و گفتیم که کشته شدن امام حسین بعد از پنجاه سال از وفات پیغمبر به دست مردمی مسلمان بلکه شیعه معمای بسیار قابل توجهی است.

بلکه از آن نظر جنبه جنایی قضیه ارزش اینهمه بزرگداشت ندارد که داستان جنایی در هر شکل و قیافه زیاد است، در قرون قدیم، قرون وسطی، قرون جدید، قرون معاصر زیاد بوده وهست.

در حدود بیست سال پیش یعنی در حدود سالهای 1940 میلادی بود که بمبی بر شهری فرود آمد و شصت هزار نفر صغیر و کبیر و بیگناه تلف شد.

در شرق و غرب داستان جنایی زیاد واقع شده و می شود، و ( مثلاً ) تادر یک قهرمان جنایی است.

همچنین ابومسلم، بابک خرم دین.

جنگهای صلیبی، جنگهای اندلس مظهرهای بزرگی از جایت بشرند.

این داستان از نظر دوم یعنی از لحاظ ورق ورق سفیدی که دارد اینهمه ارزش را پیدا کرده است.

از این جهت است که کم نظیر بلکه بی نظیر است، زیرا در دنیا افضل از امام حسین بوده است اما صحنه ای مثل صحنه امام حسین برای آنها پیش نیامد.

امام حسین رسماً اصحاب و اهل بیت خود را بهترین اصحاب و بهترین اهل بیت می شمارد.

لهذا باید جنبه روشن و نورانی این داستان از آن جنبه که این داستان مصداق اِنّی اَعْلَمُ مالا تَعْلَمون است نه از آن جنبه که مصداق مَنْ یُفْسِدُ فیها وَیَسْفِکُ الدِْماء است؛ از آن جنبه که حسین و زینب قهرمان داستانند نه از آن جنبه که عمرسعد و شمر قهرمان داستانند، ( بررسی شود.

) ( بنت الشّاطی کتابی نوشته به نام بَطَلَهُ کربلا ).

اما از لحاظ امام حسین (ع): باید ببینیم چطور شد امام حسین قیام کرد؟

در قیام حسین علیه السلام چند عامل را باید در نظر گرفتت: الف- از امام حسین برای خلافت یزید بیعت و امضا می خواستند.

آثار و لوازم این بیعت و امضاء چقدر بوده؟

و چقدر تفاوت بود میان بیعت با یزید.

به قول عقّاد اولین اثر این بیعت امضاء سبّ و لعن علی (ع) بود که در زمان معاویه شروع شده بود، و هم امضاء ولایت عهد و وراثت خلافت بود.

ب- خودش می فرمود: اصلی در اسلام است که در مقابل ظلم و فساد نباید سکوت کرد، اصل امر به معروف و نهی از منکر.

خودش از پیغمبر روایت کرد: مَنْ رَأی سُلْطاناً جائِزاً مُسْتَحِلّاً لِحُرُمِ الله ...

ایضاً می گفت: اَلا تَرَوْنَ اَنَّ الْحَقَّ لا یُعْمَلُ بِهِ ...

ج- مردم کوفه از او دعوت به عمل آوردند و نامه ها نوشتند و هجده هزار نفر با مسلم بیعت کردند.

باید دید آیا عامل اصلی، دعوت اهل کوفه بود و الا ابا عبدالله هرگز قیام یا مخالفت نمی کرد و بیعت می کرد؟

این مطلب خلاف رأی و عقیده حسین علیه السلام بود و قطعاً چنین نمی کرد بلکه تاریخ می گوید چون خبر امتناع امام حسین از بیعت به کوفه رسید مردم کوفه اجتماع کردند و هم عهد شدند و نامه دعوت نوشتند.

روز اول که در مدینه بود از او بیعت خواستند بلکه معاویه در زمان حیات خود از او بیعت خواست و حسین (ع) امتناع کرد.

بیعت کردن با یزید صحّه گذاشتن بر حکومت او بود که ملازم بود با امضاء بر نابودی اسلام: وَ عَلَیَ الْاسَْلامُ اِذْقَدْ بُلِیَتِ الْامَّهُ بِراعٍ مِثْلِ یَزیدَ.

پس موضوع امتناع از بیعت خود اصالت داشت.

حسین (ع) حاضر بود کشته بشود و بیعت نکند، زیرا خطر بیعت خطری بود که متوجه اسلام بود نه متوجه شخص او، بلکه متوجه اساس اسلام یعنی حکومت اسلامی بود نه یک مسئله جزیی فرعی قابل تقّیه.

اما موضوع دوم نیز به نوبه خود اصالت داشت.

از این نظر این جهت را باید مطالعه کرد که آیا شرط امر به معروف یعنی احتمال اثر و منتج بودن در آن بود یا نه؟

از گفته های خود امام حسین که می فرمود: ثُمَّ ایْمُ اللهِ لا تَلْبَثوُنَ بَعْدَها اِلاّ کَرَیْثِما الْمِحْوَرِ.

یا در جواب شخصی که «ریاش» نقل می کند فرمود: اِنَّ ذلِکَ وَلَمْ یَدَ عُوا للهِ مُحرَّماً اِلاَّ انْتَهَکوُهُ بَعَثَ اللهُ اِلَیْهِمْ مَنْ یَقْتُلُهُمْ حَتّی یَکونوا اَذَلَّ مِنْ قَوْمِ الاِْمَهِ.

(فِرامِ الاَْمَهِ) و همچنین است جمله هایی که در وداع دوم به اهل بیت خودش فرمود: اِسْتَعِدّوا لِلْبَلاءِ وَاعْلَموا اَنَّ اللهَ حافِظُکُمْ وَمُنْجیکُمْ مِنْ شَرِّ الاَْعْداءِ وَیُعَذِّبُ اَعادیکُمْ بِاَنْواعِ الْبَلاءِ، از اینها معلوم می شود که امام حسین توجه داشت که خونش بعد از خودش خواهد جوشید و شهادتش سبب بیداری مردم می شود.

پس شهادتش مؤثر بود.

اما از نظر سوم: از این جهت همین قدر مؤثر بود که امام را متوجه کوفه کرد.

اما آیا اگر به کوفه نمی رفت، در محل امن و امنی بود؟

اگر در مکه یا مدینه هم بود چون از بیعت امتناع می کرد و به علاوه به خلافت یزید معترض بود دچار خطر بود و امام حسین اِبا داشت که در مکه حرم خدا کشته شود و شاید از اینکه در حرم پیغمبر هم کشته شود ابا داشت.

اینکه در وسط راه به اصحاب حرّ گفت و از امه عمرسعد به ابن زیاد بر می آید که در خود کربلا به عمر سعد هم گفته است: اگر نمی خواهید بر می گردمه فقط ناظر به این قسمت است که چرا به عراق آمد نه اینکه قضیه فقط یک جنبه دارد و آن هم جنبه دعوت و بعد هم پشیمانی از آمدن به عراق است.

امام حسین که نگفت حالا که مردم کوفه نقض عهد کردند پس من بیعت می کنم یا اینکه دیگر موضوع اعتراض به خلافت یزید را پس می گیرم و ساکت می شوم.

مسائلی که در اینجا هست: الف- قبل از مردن معاویه مسئله امتناع مردم مدینه بالخصوص حسین بن علی (ع) از بیعت مطرح بود.

امام حسین در جواب نامه معاویه سخت به او تاخت و به موضوع ولایت عهد یزید اعتراض و انتقاد کرد.

(« سرمایه سخن» و « ابوالشهداء » عقاد ) ب- مسئله ولایت عهد یزید یک بدعت بزرگ بود در اسلام و نقشه ای که از سیو چند سال پیش امویّین کشیده بودند.

ابوسفیان در خانه عثمان گفت: تَلَقَّفوها تَلَقَّفَ الْکُرهِ وَلِتَصیرَنَّ ...

اَما وَالَّذی یَحْلِفُ بِهِ اَبوسُفْیانَ لاجَنَّهَ وَلانارَ.

از این نظر فوق العاده مهم بود، نه با شورا و آراء عمومی منطبق بود و نه جعل الهی، نصب پدر بود پسر را.

ج- تسلیم خلیفه شدن در یک وقت جایز است که بث در اصراف اصلحیت فرد دیگر باشد ولی غیر صالح کارها را بر مدار و محور اسلامی می چرخاند.

علی (ع) فرمود: وَاللّه لَاُسْلِمَنَّ ماسَلِمَتْ اُمُورُ الْمُسْلِمینَ وَلَمْ یَکُنْ فیها جَوْرٌ اِلاّ عَلَیَّ خاصَّهً.

د- بیعت، عقد بود مانند عقد بیع و اجاره و نکاح، و تعهدآور بود، قابل نقض نبود.

علی (ع) فرمود: عهد با کافر را نیز نباید نقض کرد و الاّ امان باقی نمی ماند.

هـ- مسئله اعتراض به کار خلیفه وقت ولو منتهی به عزل او بشود در صورتی که انحراف پیدا می کند، خود یک مسئله ای است در اسلام به نام امر به معروف و نهی از منکر.

امام حسین مکرر به این اصل استناد کرد.

شرط این اصل نیست که خون ریخته نشود، شرطش اینست که نتیجه نهایی آن به نفع اسلام باشد، نظیر خود جهاد با کفار.

و- موضوع دعوت امام از طرف مردم کوفه و انمام حجت، خود یک مطلبی است.

امام هم خیلی عاقلانه و مدبّرانه عمل کرد: اول به نامه های آنها جواب داد، چندین بار پیک رد و بدل شد، ابتدا نماینده ای از طرف خودش فرستاد، مسلم هم سیاست علوی را به کار برد، یعنی بدون هیچ نوع نیرینگ و اغفالی در کمال صراحت با مردم عمل کرد، همان سیاستی که حاضر نیست هدف را فدای وسیله کند.

اام که از امتناع از بیعتش قطعی و همچنین تصمیم به اعتراضش قطعی بود، به آنها جواب مساعد داد.

علت اینکه از مکه در آنوقت حرکت کرد یکیاین بود که فرصت خوبی بود، دیگر اینکه خطر بزرگی پیش آمده بود.

فرصت این بود که در روز هشتم ذی الحجه که همه مردم عازم عرفات و انجام اعمال حجند او حرکت می کند.

این عمل مردم مسلمان را به فکر وا می دارد که چه موضوع مهمی پیش آمده که فرزند پیغمبر از انجام عمل حج منصرف و به طرف دیگر می رود.

این عمل به اصطلاح ژست بسیار عالی بود.

اما خطر مطلب این بود که خطر کشته شدن در ضمن اعمال حج داشت.

به نقل « سرمایه سخن » عمروبن سعیدبن العاص با لشکری مأمور شده بود حسین (ع) را در همان مکه بکشد.

خودش به فرزدق گفت: اگر بیرون نمی آمدم کشته می شدم.

در منتخب طریحی نوشته است که سی نفر مأموریت مخفیانه یافته بودند که حسین (ع) را ضمن اعمال حج بکشند ( و بعد هم تحت عنوان مشاجره شخصی قضیه را لوث کنند و یا مثل سعدبن عُباده بگویند جنها او را کشتند ).

پس به هر حال