دانلود تحقیق نیما یوشیج

شاعری که از خودش آغاز می شود
نیما یوشیج از تولد
علی اسفندیاری نیما یوشیج روز 21 آبان 1274 شمسی در دهکده دور افتاده (( یوش)) مازندران به دنیا آمد .

که در خردسالی علی نوری خوانده می شد ، فرزند ابراهیم نوری .

نیما نسبت خود را چنین بیان کرده : (( علی بن ابراهیم بن علی بن محمد رضا بن محمد هاشم بن محمد رضا )) .

نسبت این خاندان به سلسله بادوسپانیان می رسد و نیما نام خود را از نیماور ، یکی از این بادوسپانیان گرفته است .

او بعدها از سراسر دوران کودکی ، به گفته خودش ، (( جز زد و خوردهای وحشیانه و چیزهای مربوط به زندگی کوچ نشینی و تفریحات ساده در آرامش یکنواخت و کور و بی خبر از همه جا ، چیزی به خاطر نداشت )) .

هنگام تولد نیما 2 سال از سلطنت مظفرالدین شاه می گذشت و هشت سال پس از تولد او این شاه درگذشت .

در یازده سالگی اوست که به دنبال نهضت مشروطه دلاوران تبریز و رشت و بختیاری به یاری علماء تهران بر علیه استبداد محمد علی شاه قیام می کنند و قشون مشروطه خواهان وارد تهران میشود .

نیما خواندن و نوشتن را در زادگاه خود نزد آخوند ده آموخت .

دوازده سال داشت که با خانواده اش به تهران آمد و پس از گذراندن دوران دبیرستان برای فراگرفتن زبان فرانسه به مدرسه ((سن لوپی)) رفت .

در مدرسه خوب کار نمی کرد و تنها نمرات نقاشی و ورزش به دادش می رسید .

سال های اول زندگی مدرسه اش به زد و خورد با بچه ها گذشت .

اما بعدها مراقبت و تشویق یک معلم خوشرفتار ((نظام وفا)) شاعر بنام ، او را به خط شعر گفتن انداخت .

در ابتدا به سبک معمول قدیم و مخصوصا ً به سبک خراسانی شعر می ساخت .

اما آشنایی به زبان فرانسه و ادبیات آن زبان راه تازه ای در پیش چشم او گذاشت .

ثمره کاوشهای وی در این راه بعد از جدایی از مدرسه و گذراندن دوران دلدادگی ، بدانجا انجامید که ممکن است در منظومه افسانه او دیده شود ، که افسانه را به نظام وفا تقدیم کرده است .

در بیست سالگی موفق به دریافت تصدیقنامه از مدرسه ی عالی سن لوئی می شود که پایان تحصیلات رسمی اوست .

نیما در کودکی زندگی مرفهی داشت و آسایش او را فراهم می آوردند .

دچار خیالات و در عین حال باهوش بود و قدرت خلاقه داشت .

در اسفند ماه سال 1299 نخستین شعر بلند خود مثنوی ((قصه رنگ پریده خون سرد)) را می سازد و بلافاصله آن را به هزینه خود به چاپ می رساند .

نیما یوشیج در دی ماه سال 1301 شعر مهم ((افسانه)) را می سازد که مشهورترین شعر اوست .

در تاریخ 16 اردیبهشت ماه سال 1305 نیما در 29 سالگی با خانم عالیه ی جهانگیر، فرزند میرزا اسماعیل شیرازی ، ازدواج کرد .

این پیوند با وجود فراز و نشیب فراوان تا پایان زندگی هر دو ادامه یافت .

در بهمن ماه سال 1306 حادثه ی سیاسی مهمی در ایران روی می دهد ، کشف کمیته سری و اعدام سرهنگ احمد پولادین .

این واقعه تاریخی بیست سال بعد در کتاب ((تاریخ بیست ساله ایران)) آنهم به اختصار آمده است .

در شعر بلندی از نیما با نام ((سربازین فولادین)) که آنرا در همان زمان وقوع حادثه ساخته جاودانه شده است ، این شعر تا آن تاریخ بعد از ((افسانه)) مهمترین شعر نیماست و چنین آغاز می شود :
این ماجرا به چشم کس ار زشت ور نیکوست / آنکس که گفت با من اینکه برای اوست/ وین اوست کاو به دل خواهید شنیدن این :
این ماجرای دست ز جان شسته ای کاو / آمد که داد مردم بستاند از عدو / اما چگونه داد و آنکه چه دشمنی ...

.

نیما در مهر 1307 شمسی به همراه همسرش وارد شهریار فروش (بابل) شد .

همسرش در این زمان عهده دار تدریس در(( مدرسه دوشیزگان سعدی)) بود ولی او شغل به خصوصی نداشت و تنها به کارهای پراکنده ای که بر عهده گرفته بود ، روزگار می گذراند .

در این مدت نیما نامه های بسیاری به دوستانش نوشته است .

از لابه لای این نامه ها که شمار آنها به نوزده نامه می رسد ، میتوان به گوشه هائی از زندگی ادبی نیما و از آن جمله آثاری که در این مدت خلق کرده است ، دست یافت .

آثاری مانند : تاریخ ادبیات ولایتی – کفش حضرت غلمان – آیدین – حکایت از دو شاعر و سفرنامه بار فروش .

قطعه ((ای شب)) که از یک سال پیش ((دست به دست خوانده و رانده شده بود)) در پاییز سال 1351 شمسی در روزنامه هفتگی ((نوبهار)) انتشار یافت .

ادبا ((گفتند انحطاطی در ادبیات آبرومند قدیم رخ داده است )) .

مدتها در تجدد ادبی بحث کردند .

شاعر کارد می بست ، جرات نداشتند صریحا ً به او حمله کنند .

کنایه می زدند ، ولی صداها به قدری ضعیف بود که به گوش شاعر نرسید و بدون جواب ماند .

در ظرف این مدت آن قطعه با بعضی شعرهای دیگر ، که در اطراف خوانده شده بود ، در ذوق و سلیقه چند نفر نفوذ پیدا کرد .

آن اشخاص پسندیدند ، استقبال کردند و تیر به نشانه رسیده بود .

نشانه شاعر قلبهای گرم و جوان بود .

نگاه او به چشمهایی بود که برق می زدند و تند نگاه می کنند .

شعرهای او برای آنان ساخته شده بود )) .

در سالهای 1305 دفترچه ای از اشعار نیما که منظومه ((خانواده سرباز)) و سه قطعه کوتاه ((شیر، انگاسی ، بعد از غروب)) در آن بود ، منتشر شد .

نیما به خود و نتیجه کار خود اطمینان داشت .

اول پیش خودش فکر کرده بود که هر کس کار تازه ای می کند سر نوشت تازه ای هم دارد .

او به کاری که ملت به آن محتاج بود اقدام کرده بود حقیقت این است که نیما هنوز در این راه از دیگر کسانی که پیش از او معایب شعر سازی به طرز قدما را دریافته و در پی راههای نوینی بودند ، متجددتر نبود .

اما آگاهی بیشتر او به لطایف زبان فارسی و آشنایی مستقیم وی با ادبیات فرانسه و عاری بودن بیان او از بعضی لغات و عبارات و جمله بندیهای نامانوس و به خصوص طبع شاعرانه او ، به وی اجازه داد که دعاوی همکاران خود را با دان نمونه هایی بهتر جالبتر عملاً اثبات کند .

نیما طرح نظریات هنری را حرف می دانست و بیش از حرف به عمل پرداخته بود .

کار نیما ، برخلاف کار رفقای دیگرش ، عجولانه و نسنجیده نبود .

او نمی خواست محافظان را در همان قدم اول یکسره و یکباره از خود روگردان کند .

چنان است که گویی استنباط کرده بود هموطنان وی به شکل و قالب شعر و الفاظی که در آن به کار می رود ، بیشتر دلبستگی دارند تا به مضمومن آنها .

کار شاعر جوان در نخستین قدم هنوز ((شکستن و فروریختن)) نبود .

او از اصول جاریه شعر فارسی منحرف نشد و شعرهای اولیه خود را در همان قالبهای معمول و معهود ریخت .

وزن و قافیه را بجای خود گذاشت و قافیه ها را برای آنکه پشت سر هم تکرار نشود ، یک مصرع فاصله داد و دیگر پیرامون قافیه ای که آورده بود نگشت تا از تاثیر یکنواخت و نامطلوب قافیه های مسلسل و مکرر بکاهد و بدین ترتیب غزل با تغزل نوینی با مفردات خوب و ترکیب درست پدید آورد که دردها و غمهای شاعر یا به عبارت بهتر دردهای جامعه را ترنم می کرد .

نیما بعد از سالها تلاش در عرصه شعر و ادبیات در زمستان 1338 دلش هوای یوش کرد و خواست به آغوش طبیعت زادگاهی باز گردد .

شاعر و سخندان بزرگ عصر ما ، که به قول گلچین (( کوهی از گذرگاه گوینده برداشته و دانه نو در این سرزمین کاشته بود )) شصت و چهار سال عمر کرد تا شب 16 دی ماه 1338 در بازگشت از مازندران به سرماخوردگی و ذات الریه مبتلا شد و روز دوشنبه هجدهم آن ماه تن به خاک تیره سپرد و ((افسانه)) زندگی پر ملالش به پایان رسید ، در حالی که ، اشعار و نوشته های بکر و با ارزشی درباره هنر و اندیشه خود به جا گذاشت که با عنوانهای زیر انتشار یافت : 1- قصه رنگ پریده ، خون سرد ( مجموعه شعر) ، 1301 ، مطبعه ی سعادت 2- فریادها (مجموعه شعر) 1305 ، خیام .

3- مرقد آقا (داستان) ، 1323 ، کلاله ی خاور .

4- افسانه ( منظومه) ، 1329 ، علمی 5-دونامه ، 1329، بی نا .

6- ارزش احساسات (مقالات تحقیق ) ، 1335 ، صفی علیشاه .

7- مانلی (شعر) ع 1336 ، صفی علیشاه .

8- افسانه و رباعیات (شعر) ، 1339 ، کیهان .

9- ماخ اولا ( مجموعه شعر) ، 1344 ، شمس تبریز .

10- شعر من (مجموعه شعر) ، 1345 ، جوانه .

11- شهر شب شهر صبح (مجموعه شعر) ، 1346،مروارید .

12- ناقوس (مجموعه شعر) ، 1346 ، مروارید .

13- آب در خوابگاه مورچگان (مجموعه شعر) ، 1346 ، امیر کبیر 14- یادداشت ها و مجموعه ی اندیشه (درباره شعر) ، 1348 ، امیر کبیر .

15- قلم انداز ( مجموعه شعر) ، 1349 ، دنیا .

16- آهو و پرنده ها (داستان) ، 1349، کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان .

17- توکایی در قفس (داستان) ، 1350 ، کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان .

18- کندوهای شکسته (داستان) 1350، نیل .

19- فریادهای دیگر و عنکبوت رنگ (مجموعه شعر) 1350 ، جوانه .

20- دنیا خانه من است ( مجموعه نامه ) ، 1350 ، رمان .

21- ارزش احساسات و 5 مقاله در شعر و نمایش (مقالات تحقیقی) ، 1351 ، گوتنبرگ .

22- حرفهای همسایه (درباره شعر) ، 1351 ، دنیا .

23- کشتی و طوفان (مجموعه نامه) ، 1351 ، امیر کبیر .

24- مانیلی و خانه سریویلی (مجموعه شعر) ، 1352 ، امیر کبیر .

25- حکایات و خانواده سرباز (مجموعه شعر) ، 1354 ، امیر کبیر .

26- نامه های نمیا به همسرش عالیه ، 1354 ، آگاه .

27- ستاره ای در زمین (مجموعه نامه) ، 1354 ، طوس .

28- نامه های نیما یوشیج به ...

( مجموعه نامه) ، 1363، آبی .

29- مجموعه آثار نیما یوشیج 1364 ، ناشر .

30- درباره شعر و شاعری ( دربره ی شعر) ، 1364 ، دفترهای زمانه .

31- نامه ها 1368 ، دفترهای زمانه .

32- مجموعه کامل اشعار نیما یوشیج 1370 ، نگاه .

33- نیما یوشیج ، مجموعه شعرهای نو ، غزل ، قصیده و قطعه ، 1376 ، اشاره .

34- مجموعه کامل نامه های نیما یوشیج ، 1376 ، علم .

35- نامه های نیما ، 1376 ، نگاه .

36- غول و نقاش ، 1379 ، ماه ریز .

37- دو سفرنامه از نیما یوشیج ، 1379 ، سازمان اسناد ملی ایران .

نیما از نگاه بزرگان جلال آل احمد : مشکل دیگر نیما در زبان اوست ، و در پیچیدگی های ذهنی او که خواننده راحت طلب را سر درگم میکند .

خودش یکجا نوشته است (( بعضی از اشعار مخصوص تر به خود من ، برای کسانی که حواس جمع در عالم شاعری ندارند مبهم است )) و باید افزود : حتی برای آنها که حواس جمع دارند گاهی چنین است .

اما از اینها گذشته آنچه واقعیت دارد این است که اشعار نیما زیاد خوانده می شود ، و آنچه واقعی تر است اینکه با خواندن و چاپ کردن آنها نیما تظاهر به تجدد می کنند .

مهدی اخوان ثالث : نیما به این اعتبار که شعرش در قلمرو شعر ناب و بری از آمیختگی ( به زهد و فلسفه و خطابه و وعظ ) و آلودگی ( به مدح) است و سرشار از عصمت و صفای روستایی ، به بابا طاهر می ماند ، مخصوصاً حساسیت و سوز سخنش .

و به این اعتبار که در کنه اعراض تصاویر و تماثیل و واقعیات عینی ، جوهر شعرش متکی به قائمه فکری و عمق دردهای بشری است و جهان بینی دارد به خیام می ماند .

البته نه با قاطعیت و صراحت خیام که از لطایف هنر اوست ، بلکه با ابهامی غالباً معتدل .

و این ابهام زاییده همان تمثیلی و عینی اوست .

محمد حسین شهریار : نیما ، موقعی که بنده تنها غزل سرا بودم و رسیده بودم به حافظ و در حافظ مستغرق بودم ، به من رسید .

آن موقع – خدا بیامرزد – مرحوم " ضیاء هشترودی " کتاب ((منتخبات آثار)) ش را چاپ کرد .

در ((منتخبات آثار)) او ، من برای اولین دفعه با اسم نیما و ((افسانه)) ی نیما آشنا شدم .

من